Γράφει η Ροδάνθη Κουμή | Επιφάνεια είναι η έκταση κατά μήκος και πλάτος αλλά χωρίς βάθος σε ότι βλέπουμε, αγγίζουμε και καταλαβαίνουμε. Ουσία είναι η πραγματική υπόσταση ενός πράγματος. Το κυριότερο στοιχείο και η βαθύτερη έννοια .Εκείνα που δεν βλέπουμε, δεν αγγίζουμε, μα προσπαθούμε να κατανοήσουμε .Πολλοί άνθρωποι παραμένουν στην επιφάνεια των φαινομένων, των γεγονότων γιατί πολύ απλά έχουν βρει την βόλεψη τους σε αυτά και αδιαφορούν να δουν πίσω από αυτά .
Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων:
– Αυτοί που γενιούνται με την ανησυχία έκδηλη μέσα τους.
– Αυτοί που γενιούντα, μεγαλώνουν, πεθαίνουν, χωρίς να έχουν μάθει γιατί ήρθαν, από πού ήρθαν και ποιος είναι ο ρόλος τους στο σύνολο.
Οι πρώτοι δεν θέλουν βόλεψη, θέλουν να μάθουν που κρύβεται η ουσία της ύπαρξης τους για να είναι καλύτεροι απέναντι στον εαυτό τους αλλά και στους άλλους.
Οι δεύτεροι και καλά βολεμένοι στην δική τους αντίληψη για την ζωή που είναι η παντοκρατορία (κοινώς η αθανασία), δυστυχώς για εκείνους ξεχνιούνται αμέσως μόλις κλείσουν τα μάτια, χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω τους!
Ας πάρουμε παραδείγματα πολλούς μεγάλους ουσιώδες ανθρώπους:
Πρώτα – πρώτα οι Αρχαίοι Έλληνες, αυτοί οι μεγάλοι σοφοί που υποτάξανε την ύλη και την έκαναν πνεύμα αθάνατο μες τους αιώνες. Τι θα ήμασταν χωρίς εκείνους; Θαρρώ θα βγάζαμε άναρθρες κραυγές ακόμα .
Έπειτα ήρθαν οι Ρωμαίοι φιλόσοφοι που επηρεασμένοι και εκείνοι από το πνεύμα της αρχαίας Ελλάδας που κατέκτησαν, έγραψαν και άφησαν δυνατά έργα, άξια να υπάρχουν για την σκέψη και την φώτιση του νου.
Παράδειγμα μεγάλο ο Μάρκος Αυρήλιος με την μεγαλειώδες εκείνη φράση που μας ακολουθεί σε όλη μας την ζωή : “Ουδέν ουδενί συμβαίνει, ό ού πέφυκε φέρειν” δηλαδή (τίποτε δεν μπορεί να σου συμβεί που δεν μπορείς να το αντέξεις).
Έπειτα ο Τερέντιος, ένας δούλος της Αφρικής που ήρθε στην Ρώμη μορφώθηκε και άφησε σημαντικό αξιόλογο έργο (παρόλο που πέθανε πολύ νέος). Είπε εκείνη την μεγαλειώδη φράση που έγινε βάση αργότερα στην ψυχοθεραπεία –ψυχανάλυση. “Άνθρωπος είμαι και τίποτε ανθρώπινο ας μην μου φαίνεται ξένο”.
Συναντάμε στο διάβα των καιρών ακόμα περισσοτέρους χαρισματικούς ουσιώδεις ανθρώπους όπως τους φιλόσοφους του 17ου αιώνα (Ισαάκ Νέυτων, Πασκάλ, Σπινόζα, Μοντεσκιέ κ.α). Η δική τους ουσία είναι τα δικά μας φώτα.
Κατόπιν έρχεται ο Σοπενάουερ, ο Νίτσε, ο Καμύ, ο Σάρτρ για να μας μυήσουν στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Γίνεται επανάσταση στις ιδέες όταν ένας Μεγάλος Καζαντζάκης μας λέει: “φτάσε όπου δεν μπορείς” και ένας Λιαντίνης μας μυεί άψογα στην πιο μεγάλη ουσία. Στο θάνατο! Στον μοναδικό παντοκράτορα. Μας λέει αυτό το περίφημο ρητό του Πλάτωνα: “Φιλοσοφία εστι βαθιά μελέτη θανάτου”.
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ σαν άνθρωπος, σαν ύπαρξη, σαν μέλος αυτού του σύμπαντος να ψάξω και εγώ την ουσία. Να μην μείνω στα φαινόμενα και να δω τι υπάρχει πίσω από αυτά. Ξεκινώ το ταξίδι το μακρύ εκείνο που σε βάζει στο βυθό της σκέψης και βλέπω μόνο αγάπη. Εκείνη δίνει ουσία στη ζωή μου και όχι η βόλεψη, η μισή ματιά της ζωής, τα ψεύτικα χαμογέλα, η ψεύτικη αθανασία που νομίζουν οι περισσότεροι πως άγγιξαν.
Βλέπω το μαύρο χάος και δεν με τρομάζει τίποτε. Στέκω στην άκρα του γκρεμού και δεν φοβάμαι πια την πτώση .Να ζεις, να ξέρεις πως δεν περιμένεις τίποτα ,να παλεύεις για το τίποτα και να αγαπάς βαθιά τον εαυτό σου και τους άλλους, αυτή νομίζω είναι η ουσία…
Την επιφάνεια του “φαίνεσθε”, του “κατέχω χωρίς να γνωρίζω”, του παραπανίσιου “Εγώ” την αφήνω στους ανθρώπους που ζουν μόνο και μόνο για να πιάνουν τόπο και χρόνο!!!
