Του Γιάννη Ντίλη *
Όταν άρχισα να εργάζομαι ασφαλίστηκα υποχρεωτικά, για να έχω ιατροφαρμακευτική κάλυψη και να πάρω μια αξιοπρεπή σύνταξη όταν θα έχω τις προϋποθέσεις. Μου έλεγαν ότι τα ένσημα θα τα χρειαστείς, όταν έρθει η ώρα.
Τους κοίταζα με την σκέψη και το κρυφό ερώτημα, θα φτάσω ποτέ να πάρω σύνταξη; Το έβλεπα τότε σαν ένα όνειρο άπιαστο και μακρινό. Σιγά – σιγά έφθασε ο χρόνος και άρχισα να ψάχνω και να ξεσκονίζω τα ασφαλιστικά μου βιβλιάρια, να μετρώ πόσα ένσημα έχω, πόσα θέλω ακόμη να συμπληρώσω για την σύνταξη, κάνοντας όνειρα με τι θα ασχοληθώ ως συνταξιούχος πλέον, αφού θα έχω ελεύθερο χρόνο. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να βγω στη σύνταξη, ότι επιθυμία δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω ως εργαζόμενος, έλεγα θα την πραγματοποιήσω τώρα, απαλλαγμένος από το άγχος της επαγγελματικής μου καθημερινότητας. Με τον αέρα ελευθερίας και δημιουργικής δραστηριότητας και χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν, τα όνειρα μου πίστευα πως θα γίνουν πραγματικότητα. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι στην αρχή με τον κήπο μου, να φυτεύω ντομάτες, κρεμμυδάκια και άλλα λαχανικά, για να περνά η ώρα μου. Τίποτα το σπουδαίο, μιας και μου έλειπε η εμπειρία της κηπουρικής, γιατί απλά δεν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ αν και το ήθελα πολύ, αφού διέθετα τον χρόνο μου για τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις.
Καταθέτοντας τα απαραίτητα δικαιολογητικά για την σύνταξη μας, πολλοί από τους συνταξιούχους του Ο.Α.Ε.Ε. παραδώσαμε την επιχείρηση στα παιδιά μας να συνεχίσουν αυτό που δημιουργήσαμε με κόπο, άξιοι διάδοχοι και συνεχιστές των προσπαθειών μας.
Έτσι όσοι έχουν την χαρά να συνεχίζουν να περνούν πολλές ώρες, βοηθώντας στην επιχείρηση των παιδιών τους, ή να έχουν την επιμέλεια στα εγγόνια τους, με τη χαρά να ακούν κάθε μέρα την μαγική λέξη παππού ή γιαγιά, βοηθώντας τα να μεγαλώνουν μέσα σε καλό οικογενειακό περιβάλλον συνδράμοντας έτσι στην διατήρησητης παραδοσιακής Ελληνικής οικογένειας.
Τρόποι να περνώ τον ελεύθερο μου χρόνο δεν με ικανοποιούσαν ιδιαίτερα, παρά τις προσπάθειες μου. Πάντα συναντούσα ένα κενό, πάντα κάτι δεν μου άρεσε.
Αποφάσισα λοιπόν να γίνω μέλος στον σύλλογο συνταξιούχων του Ο.Α.Ε.Ε. της περιοχής μου, που είναι ο ασφαλιστικός μου φορέας. Διαπίστωσα ότι ο σύλλογος μου αποτελεί ασφαλές καταφύγιο για όλους τους συναδέλφους συνταξιούχους όπου με τις δράσεις που αναπτύσσονται από κοινού, γεμίζουν μεγάλο μέρος του χρόνου μας με ευχάριστες ώρες ξεγνοιασιάς και διεκδίκησης από το κράτος, των υποχρεώσεων του υπέρ των συνταξιούχων.(σύνταξη, περίθαλψη, πρόνοια κ.τ.λ.)
Στις εκλογές του Συλλόγου μου πριν τρία χρόνια, με προτροπή πολλών συναδέλφων, συμμετείχα ως υποψήφιος, για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. όπου με την ψήφο τους οι συνάδελφοι με εξέλεξαν πρόεδρο τους. Τώρα ασχολούμαι με τον σύλλογο μου και προσφέρω τις υπηρεσίες μου, όσο μπορώ καλύτερα και πιστεύω ότι έχετε διαπιστώσει την αλλαγή σε πολλά, έχοντας την θέληση να συνεχίσω με περισσότερη δύναμη αν μου δώσετε την εξουσιοδότηση να το πράξω….
Πολλοί συνταξιούχοι, συνήθως, παίρνουν το δρόμο πρωί – πρωί και κόβουν βόλτες στην παραλία προσμένοντας ότι θα συναντήσουν κάποιο γνωστό να κουβεντιάσουν για να περάσει η ώρα τους, ή χαζεύουν και σχολιάζουν ότι τους φανεί παράξενο ή τους κινεί το ενδιαφέρον. Κάθονται λίγο για ξεκούραση στο παγκάκι της πλατείας, ελπίζοντας να συναντήσουν κανένα γνωστό για καλημέρα και κουβέντα.
Μετά τον περίπατο αυτό, πηγαίνουν στις καφετέριες, τόπος πρωινής συνάντησης με φίλους και γνωστούς για καφέ, έτσι αρχίζει το πανηγύρι της καθημερινότητας.
Εμπλέκονται πολλές φορές σε θορυβώδεις συζητήσεις για τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης, για την τοπική επικαιρότητα, για την κοινωνική ζωή της πόλης κ.α. Αν και ενοχλούν με τις φωνές τους πολλές φορές τους ανέχονται γιατί είναι οι καλύτεροι καθημερινοί πελάτες των μαγαζιών αυτών. Αυτοί που δεν ελέγχουν την συμπεριφορά τους οργίζονται, φωνάζουν και χειρονομούν, διαπληκτίζονται με όσους δεν συμφωνούν με αυτά που με πάθος υποστηρίζουν, ενώ άλλοι τους παρακολουθούν σιωπηλοί. Παροτρύνουν τους πάντες για εξεγέρσεις, επαναστάσεις, για δυναμικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, υποστηρίζοντας ότι είναι ληστρικές και παράνομες οι περικοπές των συντάξεων τους. Φωνάζουν, τα δικά μας χρήματα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας τα κλέβουν. Είναι χρήματα που τα πληρώσαμε από την τσέπη μας όλα τα χρόνια που εργαζόμαστε, για να έχουμε ένα αξιοπρεπή τρόπο διαβίωσης μετά το τέλος του επαγγελματικού μας βίου.
Όμως οι πιο ψύχραιμοι συνιστούν ηρεμία. Άλλοι πάλι μη αντέχοντας τις φωνές τους αποχωρούν για άλλο στέκι με λιγότερη φασαρία. Άλλοι συνταξιούχοι που έχουν υποχρεώσεις, δάνεια, παιδιά που σπουδάζουν, άνεργους στο σπίτι τους, προσπαθούν να συμβάλουν στα έξοδα του σπιτιού τους, πολλές φορές με μια δεύτερη δουλειά για να συμπληρώσουν την σύνταξη τους. Κάνουν ότι μπορούν για ένα μικρό ποσό παραπάνω, μια οικονομική ανάσα στην δύσκολη τούτη εποχή.
Μεγάλο βάρος, φόροι, κοινόχρηστα, φως, νερό, τηλέφωνο, κ.τ.λ. πουμε αυτά κατρακυλούν τη σύνταξη μας σε ακόμη μεγαλύτερη κατηφόρα.
Βάσανα ατελείωτα που έχει ο κόσμος. Ένας κόσμος που βιώνει τη μίζερη καθημερινότητά του. Ένας κόσμος σε απόγνωση και παραζάλη.
Υπάρχουν πάρα πολλοί συνταξιούχοι με γνώσεις και εμπειρίες που πρόσφεραν μεγάλο έργο κατά τη ενεργό υπηρεσία τους και τώρα με μια απόφαση τους παραμερίζει και τους συνταξιοδοτεί με τον χαρακτηρισμό του ανενεργού και αντιπαραγωγικού, δηλαδή του πολίτη που ζει εις βάρος πλέον του κράτους, όπως το βλέπει χωρίς την εκμετάλλευση των γνώσεων και εμπειριών.
Συνταξιούχοι επιστήμονες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, έμποροι, βιοτέχνες, με μεγάλο ενδιαφέρον και διάθεση εθελοντικής κοινωνικής προσφοράς, παραμένουν στα αζήτητα και στη λησμονιά του κράτους. Πώς να αντέξει η οικονομία της πατρίδας όταν οι συνταξιούχοι του είναι περίπου 2.700.000. Αν υπολογίσεις και τους άνεργους τότε καταλαβαίνουμε που μπορεί να βρεθεί η οικονομία και τι οικονομικές αντοχές έχει η μικρή μας χώρα.
Κατά την γνώμη μου πρέπει η κυβέρνηση να σχεδιάσει ένα πρόγραμμα εθελοντικής προσφοράς που να έχει παραγωγικούς και αναπτυξιακούς μηχανισμούς με το μικρότερο δυνατόν κόστος, προς όφελος της ανάπτυξης, της κοινωνικής πρόνοιας, συμπαράστασης στον κόσμο που υποφέρει και έχει έρθει στα όρια της απελπισίας. Η φτώχεια του κόσμου, του κάποτε συνετού και σωστού νοικοκύρη εργαζόμενου, που τον κατάντησαν σε πολλές περιπτώσεις, άστεγο και καθημερινό επισκέπτη στα συσσίτια, τις αυτοκτονίες, τις λιποθυμίες παιδιών στα σχολεία, είναι κρίμα. Να βλέπεις ανθρώπους να περιπλανούνται σε δρόμους, πλατείες, καφενεία και παγκάκια, για να περάσει η ώρα τους, χωρίς να μεριμνήσουν κάποιοι μια προσφορά έστω μικρής βοήθειας, ανακούφισης του πόνου, της ανέχειας, της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Και είναι αδιανόητο η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά, να είναι αδιάφορη μπροστά στη αγωνία επιβίωσης, στην ανέχεια, την εξαθλιώσει, την ανεργία των δικών μας παιδιών που τα αναγκάζει σε ξενιτεμό.
*Ο Γιάννης Ντίλης είναι πρόεδρος συνταξιούχων Ο.Α.Ε.Ε. Νομού Χανίων.
