Τις τελευταίες ημέρες στο φως της δημοσιότητας έχουν έρθει εκατοντάδες μαρτυρίες που περιγράφουν όλη την τραγικότητα της κατάστασης που βιώσαν οι άνθρωποι στο Μάτι. Όλες συγκλίνουν στο ότι κάτι πήγε πολύ στραβά στον σχεδιασμό της εκκένωσης της περιοχής.
Χαρακτηριστική είναι και η μαρτυρία της Γεωργίνας Βενιέρη η οποία σημειώνει ότι:
“…δεν υπήρξε καμία ειδοποιηση εκκένωσης της περιοχής γιατί όπως ενημερώθηκαμε αργότερα δεν υπήρξε καμία ” εντολή εκ των ανω”. Μέχρι που η φωτιά έφτασε κυριολεκτικά στο κατώφλι των σπιτιών μας. Ήταν η στιγμή που όλοι αντιληφθηκαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης επιβιβαζομενοι στα αυτοκίνητα μας προσπαθώντας να φτάσουμε στο λιμάνι της Ραφήνας, και για όσους δεν τα καταφέραμε έστω σε κάποιο σημείο προσβάσιμο στη θάλασσα.
Σε όλο αυτόν τον πανικό και βλέποντας τις φλόγες να έρχονται κατά πάνω μας δεν ακούστηκε ούτε μια σειρήνα, δεν είδαμε ούτε ένα πυροσβεστικό όχημα. Όταν μάλιστα ένας άνθρωπος ζήτησε βοήθεια από την αστυνομία να μεταφέρουν ανθρώπους που κινδυνευαν σε ασφαλές μέρος απάντησαν κι εκείνοι με τη σειρά τους ότι δεν τους έχει δοθεί εντολή και να κάνουμε απλά το σταυρό μας. Μας άφησαν κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού…”
Ακόμα και ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας παραδέχθηκε ότι υπήρξε ενημέρωση από άνδρες των ΟΥΚ για νεκρούς στο Μάτι, πληροφορία όμως που δεν αξιολογήθηκε ως ασφαλής από το Υπουργείο, με αποτέλεσμα την περαιτέρω καθυστέρηση στη λήψη των αναγκαίων μέτρων.
Σε όλο αυτό τον ορυμαγδό πληροφοριών για τραγικά λάθη και μεγάλη αργοπορία στην ενημέρωση των πολιτών υπάρχει μία μαρτυρία που πραγματικά προκαλεί με τη λογική που τη διέπει αφού ούτε λίγο ούτε πολύ ρίχνει το φταίξιμο για τους θανάτους των πολιτών στους πολίτες επειδή ήταν ανυπάκουοι!
Πρόκειται για μία ανώνυμη μαρτυρία που δημοσιεύτηκε σε μία άγνωστη ιστοσελίδα με την επωνυμία smashpoint.gr σύμφωνα με την οποία τα προβλήματα ξεκινήσανε από τους πολίτες που αρνούνταν να υπακούσουν σε εντολές και έκαναν του κεφαλιού τους.
“Τους λέγαμε να φύγουν αλλά αυτοί τίποτε. Να καίγεται το σπίτι και να προσπαθούμε με το ζόρι να τους διώξουμε και αυτοί τίποτε. Έτσι βρήκαμε το πρώτο πτώμα μιας κυρίας που πέθανε από ασφυξία. Πιο πριν 2 αστυνομικοί εκτός υπηρεσίας την είχαν απομακρύνει 2 φορές με την βία αλλά αυτή εκεί. Έτσι πέθανε και δυστυχώς εγώ μαζί με ένα αστυνομικό ήμασταν αυτοί που πρώτοι την βρήκαμε και επιβεβαιώσαμε το θάνατό της. Αργότερα βρήκαμε ένα απανθρακωμένο πτώμα και αργότερα άλλα 6 πτώματα εκ των οποίων τα 3 ήταν παιδιά 4-7 ετών. Στο τομέα ευθύνης μας δεν μπορέσαμε να βρούμε 3 ηλικιωμένα άτομα τα οποία αγνοούνται. Το ένα έμενε σε σπίτι που φλεγόταν και δεν μπορούσαμε να προσεγγίσουμε. Τα άλλα δύο δεν μπορέσαμε να τα βρούμε παρόλες τις έρευνες που κάναμε.
Σε όλο αυτό το διάστημα όμως είχαμε ένα τεράστιο εχθρό να αντιμετωπίσουμε: τους πολίτες. Δυστυχώς μιλάμε για τον νεοέλληνα που γράφει τους πάντες στα παλιά του τα παπούτσια και κοιτάει μόνο την πάρτυ του. Ας δούμε κάποια γεγονότα που συνέβησαν χθες (που δυστυχώς τα έχω ξανασυναντήσει και σε άλλες πυρκαγιές) που δυσκόλευσαν το έργο μας”.
Δεν ξέρουμε αν η “μαρτυρία” είναι αληθινή αφού είναι ανώνυμη όμως εφόσον είναι αληθινή, θα πούμε στον αξιωματικό, ότι οι πολίτες δεν είναι στρατιώτες και η κοινωνία δεν είναι κάποιο στρατόπεδο. Σε κατάσταση πανικού, δυστυχώς, οι πολίτες δίχως εκπαίδευση για το πώς θα πρέπει να φερθούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις φέρονται πανικόβλητα. Όμως δεν φταίνε αυτοί αν δεν υπάρχει σχέδιο εκκένωσης και αν δεν λαμβάνουν καμία ενημέρωση. Ο πανικός φούντωσε εξαιτίας αυτών των συνθηκών. Και αυτό οδήγησε στους θανάτους, όχι η ανυπακοή των πολιτών που μέσα στον πανικό τους και απόλυτα παραιτημένοι προσπαθούσαν να σώσουν ότι μπορούσαν να σώσουν.
Το τραγικό είναι πως η συγκεκριμένη “μαρτυρία” διακινήθηκε ευρύτατα στο διαδίκτυο με λίγους να αντιλαμβάνονται ότι είναι ακραία προσβλητική προς τους νεκρούς που περίπου θεωρούνται και ένοχοι για τον θάνατό τους.
Και είναι λυπηρό αν αυτή είναι πράγματι μία αληθινή μαρτυρία “αξιωματικού των ελληνικών ειδικών δυνάμεων”. Γιατί αν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν το υποτυπώδες κριτήριο να διαχωρίσουν το σημαντικό από το ασήμαντο σε μία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, πώς άραγε μπορούμε να περιμένουμε ότι θα δράσουν σε μία κατάσταση πολέμου;