Θα μπορούσε να ήταν μια ιστορία του αξέχαστου Τσιφόρου από το βιβλίο του με τίτλο «Τα παιδιά της πιάτσας». Σύμφωνα με το ΤVXS, στον αρχαιολογικό χώρο της Κνωσού, ελεγκτές του κλιμακίου της υπηρεσίας ειδικών ελέγχων του υπουργείου Οικονομικών μετά από καταγγελίες διαπίστωσαν πως οι υπάλληλοι του πωλητηρίου του μουσείου δεν εξέδιδαν αποδείξεις πωλήσεων, η ταμειακή μηχανή δεν είχε δηλωθεί ποτέ στην Εφορία και συνεπώς ήταν παράνομη και δύο αυτόματοι πωλητές αναμνηστικών ειδών, που κανείς δεν γνωρίζει σε ποιον ανήκουν, δεν εξέδιδαν καμία απόδειξη.
Η εικόνα αυτή αποτελεί τμήμα της λειτουργίας ενός κράτους που πολλά χρόνια πορεύεται στις ράγες της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, των δικών μας παιδιών, της εξυπηρέτησης, της ύποπτης συναλλαγής και του μαύρου χρήματος. Αν νομίζουν ο Μακιαβέλι, ο Μαρξ, ο Βέμπερ και άλλοι θεωρητικοί πως κάτι έγραψαν περί κράτους είναι γελασμένοι. Το ελληνικό κράτος αποτελεί μια ξεχωριστή μορφή με στόχο την επιβίωση των πολιτικών οικογενειών, τη διατήρηση των μηχανισμών και τον πλουτισμό μιας ελίτ.
Τα «παιδιά της πιάτσας» κυριαρχούν στη ζωή αυτής της χώρας πλουτίζοντας χυδαία, επηρεάζοντας πολιτικές και διαμορφώνοντας πρακτικές που καθορίζουν το μέλλον των επόμενων γενεών. Και όλα αυτά πωλούνται (κυριολεκτικά) με ένα ωραίο περιτύλιγμα περί ανάπτυξης, δημοκρατίας, δικαιώματος του λαού να αποφασίζει, υγιούς επιχειρηματικότητας και άλλων βερμπαλισμών και αδολεσχιών (υπάρχει και η ανάλογη λαϊκή λέξη).
«Παλαιότερα» γράφει ο Καρκαγιάννης, «όπως θα θυμάστε, η μακαρία τη λήξει βασιλική μας οικογένεια ανέγραφε στο θυρεό της το αθώο ανέκδοτο “ισχύς μου η αγάπη του λαού”. Οι μετέπειτα “δημοκρατικοί” μας άρχοντες θα πρέπει να αναγράφουν : “ισχύς μου η διαφθορά του λαού” που δεν είναι διόλου ανέκδοτο». Μια διαφθορά που βαπτίζεται επιχειρηματικό δαιμόνιο, μαγκιά και εξυπνάδα, που κανείς δεν τολμάει να την πειράξει, αλλά όταν αποκαλύπτεται, όλοι πέφτουν από τα σύννεφα, οι αρμόδιοι υπόσχονται πως το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο και «τα παιδιά της πιάτσας» επιστρατεύοντας φίλους, κουμπάρους και κυρίως ενεργοποιώντας μηχανισμούς «επιστρέφουν» στην κοινωνία καθαροί και αμόλυντοι κουνώντας μάλιστα και το δάκτυλό τους.
Υπάρχει δυνατότητα με αυτόν τον κρατικό μηχανισμό η χώρα να πάει μπροστά και να υπάρξει ανάπτυξη, ανασυγκρότηση και πρόοδος; Ας υποθέσουμε πως οι δανειστές και εταίροι διαγράφουν πάνω από το πενήντα τοις εκατό των χρεών μας και αποδέχονται όλες τις προτάσεις μας. Με ποιους μηχανισμούς η χώρα αυτή θα αναπτυχθεί, θα ανασυγκροτηθεί, θα εκσυγχρονιστεί και θα μπορέσει επί τέλους να γίνει μια κανονική χώρα; Πώς θα ξεφύγει από την μέγγενη των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, των καθ΄ έξην αρπακτικών, των κολλητών, των συγγενών και των κομματικών φίλων;
Πώς θα διαφύγει από τις συμπληγάδες της γραφειοκρατίας που συνθλίβουν την όποια προσπάθεια για ανάπτυξη και ανασυγκρότηση; «Πάντως» γράφει ο Δημήτρης Χρήστου «στο πλαίσιο επανίδρυσης του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε από λέσχη ιδεών και απόψεων να γίνει σύγχρονο δημοκρατικό κόμμα, πρώτιστο, εθνικής σημασίας -θα έλεγα- καθήκον είναι να χρησιμοποιηθούν αξιοκρατικά οι πολύτιμες δυνάμεις που υπάρχουν στο κόμμα, στην κοινωνία και στους Έλληνες του εξωτερικού. Αν η κομματική γραφειοκρατία, που θα αντιδράσει, καταφέρει να εμποδίσει αυτή την προσπάθεια, το στοίχημα θα χαθεί και ο ελληνικός λαός δεν θα αντέξει επί μακρόν τον εγκλωβισμό του στις πολιτικές λιτότητας».
Η ίδια, κατά κάποιο τρόπο, διαπίστωση ισχύει και για την επανίδρυση του κράτους και την οικονομική ανασυγκρότηση. Αν η κυβέρνηση δεν πει όχι «στους κολλητούς και τους κόλακες», τις προσωπικές προσεγγίσεις περί ανάπτυξης, το μοίρασμα της εξουσίας μεταξύ φίλων, ομάδων και συνιστωσών, ο λαός «δεν θα αντέξει επί μακρόν τον εγκλωβισμό του στις πολιτικές λιτότητας» και η χώρα θα αφεθεί δυστυχώς στα «παιδιά της πιάτσας», στους παρασιτούμενους αυλοκόλακες, στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, στα αδηφάγα δικά μας παιδιά και στους κάθε είδους μηχανισμούς.
Επείγει να ξεκινήσει ένας διάλογος για την ανασυγκρότηση της οικονομίας της χώρας που θα βασίζεται στην δική της παραγωγική υπόσταση και στους πραγματικούς παραγωγούς. Επείγει να συνταχθεί ένα σχέδιο Παραγωγικής Στρατηγικής, που εκτός των άλλων, θα αναφέρεται σε μια ολοκληρωμένη πολιτική αγροτικής παραγωγής και την δυνατότητα ανάπτυξης δικτύων διανομής των αγροτικών προϊόντων, στην ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών τουρισμού, όπως του τουρισμού υγείας με την συμμετοχή των δημόσιων νοσοκομείων και στην βιομηχανία με έμφαση την μεταποίηση των τροφίμων. Όμως για να τεθούν οι βάσεις της ανασυγκρότησης θα πρέπει να υπάρξει ένας κρατικός μηχανισμός αντι- γραφειοκρατικός, αξιόπιστος, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις, θεραπευμένος από κάθε λογής διαβρώσεις και στρεβλώσεις και με την αξιοποίηση του αξιόλογου ανθρώπινου δυναμικού της χώρας.
Διαφορετικά θα αφεθούμε εξαντλημένοι στη μόνιμη εξάρτηση από κάθε λογής μνημόνια που θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ανέχεια και κοινωνική καταστροφή μέχρι που ο Μινώταυρος θα μας καταπιεί όλους.
* Ο Αλέξανδρος Μαυρικάκης είναι Οικονομολόγος, MSc Διοίκηση Μονάδων Υγείας
