Συνάντησε τον βιολογικό της πατέρα μετά από 43 χρόνια στα Χανιά! Η ιστορία της Μόνα Λίζα από την Σουηδία θυμίζει ταινία κι όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1980 όταν η μητέρας της Μόνα Λίζα πήγε για δύο εβδομάδες διακοπές στην Κρήτη. Εκεί γνώρισε έναν νεαρό με το όνομα Αλέξη. Οι δυο τους ερωτεύθηκαν πολύ.
“Της είπαν της μητέρας μου να προσέχει και να μην έχει επαφές μαζί του γιατί έλεγαν ότι είναι Ρομά. Και η μητέρα μου, φοβήθηκε γιατί ήταν μόλις 22 ετών.
Όταν επέστρεψε η μητέρα μου στην Σουηδία, έμαθε ότι ήταν έγκυος και αποφάσισε να κρατήσει το μωρό, δηλαδή εμένα.
Η μητέρα της προσπάθησε να βρει τον πατέρα της για να του ανακοινώσει την εγκυμοσύνη αλλά και όσο και να έψαξε ήταν μάταιο. Κανείς δεν γνώριζε τον «Αλέξη». Τα επόμενα χρόνια ξαναπήγαν στα Χανιά άλλες δυο φορές και πάλι η αναζήτηση ήταν μάταιη καθώς το όνομα «αλέξης» δεν ήταν το πραγματικό όνομα του πατέρα της.
Προσπάθησε να έρθει σε επικοινωνία μαζί του αλλά και με φίλους του, προσπάθησε τα πάντα, μέσω της κυβέρνησης της Σουηδίας αλλά δεν μπορούσε να τον βρει γιατί ήξερρε μόνο το μικρό του όνομα. Έψαχνε για έναν άντρα που τον έλεγαν «Αλέξη».
Όταν ήμουν 2,5 ετών, πήγαμε με την μητέρα μου στα Χανιά. Προσπαθήσαμε να βρούμε τον πατέρα μου αλλά δεν ήξερε κανείς πού βρισκόταν. Είχε εξαφανιστεί.
Ξαναπήγαμε στην Κρήτη όταν ήμουν 13ων ετών. Και πάλι κανείς δεν ήξερε. Έζησα όλη μου τη ζωή νιώθωντας μια ανεξήγητη έλξη για τα Χανιά. Και στα 13μου που ξαναπηγαμε στα Χανιά, ένιωσα πως αυτό ήταν το σπίτι μου”, είπε στην εκπομπή Αλήθειες με τη Ζήνα και στον Στρατή Λημνιό.
Πριν από 2 χρόνια μια ανάρτησή της στο διαδίκτυο συγκίνησε… Τότε γνώρισε τον Στέλιο από τα Χανιά, που προσφέρθηκε να την βοηθήσει παρόλο που δεν την γνώριζε.
“Ένιωθα απογοήτευση και έλεγα ότι ήταν θέλημα Θεού να μην βρω τον πατέρα μου- ήταν πολύ σκληρό να το δεχτώ αλλά έπρεπε.
Πριν από 2 χρόνια στο διαδίκτυο έκανα μια ανάρτηση με όλα τα στοιχεία που είχα και τότε άρχισε να επικοινωνεί ο ένας με τον άλλο. Τότε ήρθα σε επικοινωνία με έναν ευγενικό άνθρωπο, τον Στέλιο, που προσφέρθηκε να με βοηθήσει παρόλο που δεν με γνώριζε.
Γύρισα στα Χανιά και συναντήθηκα με τον Στέλιο και με τη βοήθεια μιας ακόμα γυναίκας, της Μαρίας, βρήκα επιτέλους κάποια στοιχεία και φωτογραφίες που ο πατέρας μου ήταν νέος. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα.
Είδα τον πατέρα μου για πρώτη φορά στη ζωή μου όταν ήταν νέος. Είδα τις φωτογραφίες για τις οποίες μου μιλούσε η μητέρα μου. Και είπα «Ω Θεε μου, ο πατέρας μου είναι τόσο όμορφος, τόσο γοητευτικός». Τότε έπεσα στο πάτωμα και έκλαιγα και ήρθε ο γιος μου και με αγκάλιασε.
Λίγο αργότερα ο φίλος μου ο Στέλιος ανέβασε τις φωτογραφίες στο φέισμπουκ και σε λίγες ώρες μάθαμε το πραγματικό όνομα του πατέρα μου.
Για τους ανθρώπους στα Χανιά δεν μπορώ να περιγράψω την αγάπη που νιώθω αφού με βοήθησαν. Ο κόσμος σταματούσε τον πατέρα μου και του έλεγε πως η κόρη του από την Σουηδία ψάχνει να τον βρει. Εκείνος τότε έτρεξε στο γραφείο που βρισκόμουν και συναντηθήκαμε!
Την στιγμή που βρεθήκαμε αναγνωρίσαμε αμέσως ο ένας τον άλλο.
Το πρώτο πράγμα που μου έμαθε στα ελληνικά είναι το «σ’αγαπώ πολύ».
Μιλήσαμε πολύ και συμφωνούσαμε σε όλα. Μοιάζουμε τόσο πολύ και εμφανισιακά αλλά και στον χαρακτήρα. Όταν γνωριστήκαμε δεθήκαμε από την πρώτη στιγμή, όπως μια μητέρα δένεται με το μωρό της όταν γεννιέται.
Όταν γνωριστήκαμε το πρώτο μισάωρο, ο πατέρας μου έβγαλε τον Σταυρό που φορούσε στο λαιμό του και μου τον χάρισε…
Αυτός είναι ο Σταυρός του…
Το συμπέρασμα στην ιστορία μου είναι πως δεν έχει σημασία από που είναι η καταγωγή σου, αν είσαι Ρομά, αν είσαι φτωχός ή πλούσιος… Όλοι αυτό που χρειάζονται είναι αγάπη και οι άνθρωποι στα Χανιά μου έδειξαν την αγάπη τους!!”