Ο Βαρουφάκης παρέλαβε το ΥΠΟΙΚ χωρίς να αναφερθεί σε νούμερα, ποσά και ημερομηνίες. Ο Τσίπρας και ο Σουλτς επίσης αναφέρθηκαν σε πολιτικούς στόχους, κατευθύνσεις και οράματα, χωρίς να μιλάνε με το κομπιουτεράκι στο χέρι. Η εποχή που διαπραγμάτευση σήμαινε το να κοιτάς λογιστικά φύλλα παρέα με γραφειοκράτες της τρόικας παρήλθε ανεπιστρεπτί. Τα χρονοδιαγράμματα με σιδηρές ημερομηνίες του στυλ μέχρι αύριο που συνεδριάζει το τάδε ή το δείνα όργανο ή που ανοίγει το Τόκιο εγκαταλείπονται.
Η κυβέρνηση κάνει αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ φώναζε από την πρώτη μέρα της κρίσης: Το χρέος είναι πρωτίστως πολιτικό. Η κυβέρνηση πολιτικοποιεί το ζήτημα του χρέους. Εκμεταλλεύεται τη θετική δυναμική για να εμπεδώσει και να διευρύνει συμμαχίες. Ο Τσίπρας μπορεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος μιας αντεπίθεσης του 99% στο 1% της ολιγαρχίας του πλούτου. Οι αναφορές Ομπάμα στην ανάπτυξη χωρίς λιτότητα, κατά την πρώτη συνομιλία του με τον Έλληνα πρωθυπουργό, δείχνουν πως η Ελλάδα μόνον απομονωμένη δεν πρέπει να αισθάνεται. Ήρθε η ώρα να απομονωθούν οι φονταμενταλιστές του Βερολίνου.
Η νέα κυβέρνηση δίνει όση σημασία χρειάζεται στα σκαμπανεβάσματα των αγορών, του Χ.Α.Α, στους διεθνείς οίκους. Δεν εκβιάζεται, δεν πτοείται. Έχει σχέδιο. Οι απεγνωσμένες προσπάθειες όσων είχαν συνηθίσει στις αρπαχτές και τους εκβιασμούς να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και το τραπεζικό σύστημα προσκρούουν όχι μόνον στην απαξιωτική στάση της νέας κυβέρνησης απέναντί τους, αλλά και στην ΕΚΤ που στηρίζει το τραπεζικό σύστημα. Δεν τους αναγνωρίζει πλέον ως κριτές, το ίδιο και την τρόικα.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι η κυβέρνηση βάζει την κοινωνική ατζέντα και το πρόταγμα της κοινωνικής δικαιοσύνης στο τραπέζι ως επιχείρημα. Την κρίση θα πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν. Οι ολιγάρχες και τα κόμματα του πελατειακού κράτους, αυτοί που είχαν συνηθίσει να μην πληρώνουν φόρους, να θεωρούν ότι η χώρα τους ανήκει.
Ίσως γι’ αυτό ο Μάρτιν Σουλτς ήρθε στην Αθήνα ως αγγελιοφόρος της Άνγκελα Μέρκελ και φεύγει ως αγγελιοφόρος του Αλέξη Τσίπρα.