Ο δικηγόρος πολιτικής αγωγής στη Δίκη της Χρυσής Αυγής Θανάσης Καμπαγιάννης με κειμενο που ανέρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook αναφέρεται στην απόφαση για πραγματοποιηση πορεία την 17η Νοεμβρίου:
Η συζήτηση για την πορεία του Πολυτεχνείου δεν αφορά μόνο τη 17η Νοεμβρίου. Αφορά συνολικά το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώνουν δημόσια τα αιτήματά τους για τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια (μη γελιόμαστε, ο κορονοϊός έχει πολύ δρόμο μπροστά του). Αφορά τον πυλώνα μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, που δεν είναι ο κοινοβουλευτισμός (και ο Όρμπαν έχει κοινοβουλευτισμό), αλλά η αυτοτελής δυνατότητα των πολιτών να δρουν συλλογικά εκτός των σχεδιασμών της κρατικής εξουσίας. Ειδικά σήμερα, που πρέπει να εκφραστεί η κοινωνική αντιπολίτευση για τις εγκληματικές επιλογές της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της πανδημίας το τελευταίο εξάμηνο.
Αυτό η κυβέρνηση δειλά έχει αναγκαστεί να το δεχτεί ακόμα και στην ΚΥΑ των μέτρων απαγόρευσης. Η αναστολή των συναθροίσεων περιορίζεται, με ρητή αναφορά στο άρθρο 11 του Συντάγματος και στον (αντισυνταγματικό) νόμο για τις διαδηλώσεις. Η εξαίρεση της πορείας του Πολυτεχνείου από την υποχρέωση γνωστοποίησης κάνει τη συγκεκριμένη κινητοποίηση ακόμα πιο ιδιαίτερη. Ωστόσο, το θέμα είναι ευρύτερο. Αφορά το δικαίωμα στον πυρήνα του.
Απ’ αυτή την άποψη, χρειάζεται να καταφύγουμε σε υγειονομικά πρωτόκολλα που έχουν προταθεί σε ανάλογες περιπτώσεις υπαίθριων συγκεντρώσεων, όπως είναι οι λαϊκές αγορές. Στις λαϊκές αγορές συγκεντρώνονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι για να προμηθεύτουν τρόφιμα και άλλα προϊόντα. Και όμως το κράτος δεν τις απαγορεύει: τις οριοθετεί και κατ’ αυτόν τον τρόπο τις προστατεύει. Ο προφανής υγειονομικός λόγος είναι ότι πρόκειται για υπαίθριες συγκεντρώσεις (όχι δηλαδή σε κλειστούς χώρους). Τα μέτρα είναι γνωστά: αποστάσεις, μάσκες, αντισηπτικά, σύσταση για αποχή ευπαθών ομάδων. Αυτά θα έπρεπε να έχουν ειπωθεί από την κυβέρνηση και για τις συγκεντρώσεις. Αλλά για ευνόητους λόγους, η κυβέρνηση επέλεξε το συγκεκριμένο πεδίο αρρύθμιστο, γιατί θέλει να το καταστείλει και εν τέλει να το καταργήσει.
Είναι ευθύνη των οργανώσεων του κινήματος να οργανώσουν κινητοποιήσεις με αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτό έχει ήδη συμβεί δεκάδες (αν όχι εκατοντάδες) φορές από τον Απρίλιο και μετά. Αν η Σκύλα είναι η θανατηφόρα πανδημία, η Χάρυβδη είναι μια αποχαλινωμένη εκτελεστική εξουσία που νομοθετεί ξέφρενα εν όσω καταργεί κάθε δημοκρατικό δικαίωμα, πάντα στο όνομα της “προσωρινότητας” και της “έκτακτης ανάγκης”. Και βέβαια, καμία σύγκριση δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στην πολιτική-συνδικαλιστική συνάθροιση και την λιτανεία, το γήπεδο ή την κρατική παρέλαση. Η λιτανεία είναι ομολογιακή, ενώ η πολιτική συνάθροιση είναι λειτουργική για το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα.
Το δημοκρατικό δικαίωμα στη συνάθροιση, για να συνεχίσει να υπάρχει, έχει να αποφύγει και τους δύο κινδύνους. Αυτή είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε.
