Γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος | Η σύγκρουση της κυβέρνησης Τσίπρα για την απομάκρυνση της τρόικας ήταν αναπόφευκτη. Ακόμη περισσότερο, έπρεπε να γίνει – και μάλιστα πολύ νωρίτερα.
Τρόικα δεν ήθελε ούτε η κυβέρνηση Σαμαρά και αυτό ήταν ένα από τα βασικά αιτήματά της προς τους δανειστές. Επιχείρησε μάλιστα να προαναγγείλει το τέλος της σε μια από τις απέλπιδες προσπάθειές της στα τέλη του 2014, αλλά ηττήθηκε κατά κράτος.
Ένας ακόμη στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά ήταν η διεξαγωγή μιας πολιτικής διαπραγμάτευσης και ο απαραίτητος όρος ήταν να κάνει στην άκρη η τρόικα, η οποία όχι μόνο είναι πολιτικώς αναρμόδια για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, αλλά συνεχώς εμπλούτιζε με τεχνικά επιχειρήματα το οπλοστάσιο επιχειρημάτων της Γερμανίας, η οποία με τη σειρά της αξιοποιούσε την τεχνική βοήθεια της τρόικας για να αποφεύγει την πολιτική συζήτηση με την Ελλάδα.
Έτσι είχαμε από τη μια τον φαύλο κύκλο της λιτότητας και από την άλλη τον φαύλο κύκλο της διαρκούς αποδυνάμωσης των ελληνικών θέσεων, ενώ η μετατροπή της Ελλάδας σε «αποικία χρέους» βάθαινε διαρκώς. Και οι δύο αυτοί κύκλοι θα συνεχίζονταν ενόσω η Ελλάδα δεν αποφάσιζε να συγκρουστεί.
Η κυβέρνηση Σαμαρά – η οποία κατανάλωσε τη θητεία της με σεμνά αιτήματα και απελπισμένα παρακάλια που ποτέ δεν εισακούονταν – επιχείρησε να φωνάξει τη θέση της για απομάκρυνση της τρόικας όταν είχε πια εξαντλήσει ολόκληρο το πολιτικό της κεφάλαιο και ήταν ξεγραμμένη μέσα και έξω από τη χώρα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, αμέσως μόλις ήρθε η δική της ώρα, αποφάσισε ότι η καλύτερη στιγμή για την απομάκρυνση της τρόικας είναι τώρα, με μια δυνατή λαϊκή εντολή στα χέρια, πριν από τη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους και πριν υποθηκεύσει, όπως η κυβέρνηση Σαμαρά, κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Και έχει δίκιο.
Αν η «τεχνική» διαπραγμάτευση είχε προηγηθεί, όπως ήθελαν οι Γερμανοί, θα είχε μπει το πρώτο χαλινάρι στην Ελλάδα πριν ακόμη φτάσει στο τραπέζι της πολιτικής διαπραγμάτευσης και το παιχνίδι θα είχε χαθεί με το «καλημέρα».
Βεβαίως η μάχη τώρα μόλις άρχισε και την επόμενη εβδομάδα θα δούμε την πρώτη κορύφωσή της. Και όχι μόνο δεν είναι χαμένη, αλλά ήδη συγκεντρώνει μεγάλες πιθανότητες ελληνικής επιτυχίας.
Σε κάθε περίπτωση όμως είναι μεγάλη υπόθεση το ότι ο Τσίπρας αποφάσισε να μην γίνει Σαμαράς. Αυτό μπορεί να είναι μια πολύ κακή είδηση για όσους επενδύουν κυνικά στην αποτυχία, αλλά είναι πολύ καλή είδηση για τη χώρα. Η κυβέρνηση Τσίπρα πρέπει να υποστηριχθεί σε αυτή την εθνική προσπάθεια χωρίς μιζέρια και μισόλογα…
