του Κώστα Εφήμερου
Εδώ και λίγες ώρες ο Σταύρος Ψυχάρης και ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκονται σε ανοιχτό πόλεμο και η υπόθεση φαίνεται ότι θα έχει ενδιαφέρον με μόνη διαφορά ότι μετά από τον ένα χρόνο διακυβέρνησης διαθέτουμε πλέον πολύ λίγους κατοίκους σύννεφων και δεν πέφτει πολύς κόσμος για να κάνει πάταγο.
Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα
του ΒΗΜΑτος ο Σταύρος Ψυχάρης βρέθηκε 4 φορές με τον Αλέξη Τσίπρα ήδη πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, κάτι που δεν διαψεύδεται από το Μαξίμου… αλλά κάπου εδώ αρχίζουν τα περίεργα. Ο ελεγχόμενος από τη δικαιοσύνη εκδότης (σε βαθμό κακουργήματος για προσωπικά δάνεια που έλαβε από την Alpha Bank αξίας 57 εκατομμυρίων ευρώ) διατείνεται ότι οι συναντήσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα ήταν στο κλίμα «πατέρα και γιου» ενώ ο Πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι ο εκδότης του ζήτησε παρέμβαση για τα δάνεια του ΔΟΛ και δράσεις που θα τον βοηθούσε να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του τηλεοπτικού σταθμού MEGA (η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά είχε περάσει το καλοκαίρι του 2014 τροπολογία προς αυτή την κατεύθυνση).
Το δημοσίευμα είναι προσεκτικό όσον αφορά τη νομική πλευρά αφού σε αυτό ο Ψυχάρης δεν φαίνεται να ζητάει ευθέως κάτι από τον Τσίπρα (ο εκδότης βαριέται προφανώς να δίνει συμπληρωματικές καταθέσεις για ενεργητική ή παθητική δωροδοκία) αλλά σε άλλο σημείο ο «ρεπόρτερ» μεταφέρει υποτιθέμενο διάλογο σύμφωνα με τον οποίο ο Πρωθυπουργός -μιλώντας σε στενό του συνεργάτη- αναρωτιόταν γιατί δεν κέρδιζε την στήριξη του ΔΟΛ παρόλο που πρότεινε να αναλάβει συγκεκριμένες δράσεις για να τον βοηθήσει
Άλλο ένα ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι το «ρεπορτάζ» υπογράφει ο αρθογράφος και διευθυντής του ΒΗΜΑgazino, Παύλος Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν κάποτε «στενός συνεργάτης» του Τσίπρα, του έχει πάρει 3 συνεντεύξεις και στο πρόσφατο παρελθόν είχε γραφτεί ότι ήταν ο σύνδεσμος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΔΟΛ (υπήρχαν και αναφορές ότι εργαζόταν ως λογογράφος του πρωθυπουργού).
Είναι προφανώς αδύνατο να βγάλουμε συμπεράσματα για το ποιος λέει την αλήθεια ή ακόμα και αν υπάρχει κανείς από τους δύο που λέει έστω και μέρος της αλήθειας. Προσωπικά δεν θα μου φαινόταν περίεργο να ισχύουν και τα δύο: και ο εκδότης να πρότεινε την στήριξη στον νέο πολιτικό με ανταλλάγματα και ο νέος πολιτικός να προσπάθησε να κερδίσει με κάποιο τρόπο την εύνοια του τσάρου της διαπλοκής. Αλλά, να με συμπαθάτε, εδώ υπάρχουν διάφορα ζητήματα που πρέπει να συζητήσουμε:
Καταρχάς να πούμε το αυτονόητο: Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε να δει τον Σταύρο Ψυχάρη χωρίς πρώτα να εκδώσει δελτίο Τύπου και να προσκαλέσει κάμερες; Τι δουλειά έχει ο νέος πολιτικός που ενδιαφέρεται να χτυπήσει τη διαπλοκή να συνδιαλέγεται μυστικά μαζί της;. Ο ίδιος είχε σχολιάσει καυστικά ένα παλαιότερο ανάλογο περιστατικό μεταξύ Ψυχάρη και Γιώργου Παπανδρέου, όταν ο πρώην πρωθυπουργός είχε μιλήσει για αθέμιτο πόλεμο του εκδότη επειδή αρνήθηκε να τον διευκολύνει για δάνειο 90 εκατομμυρίων ευρώ από την Εθνική Τράπεζα. Ο Τσίπρας θα έπρεπε να αρνηθεί όλους τους διαύλους επικοινωνίας με την συστημική διαπλοκή ακόμα και αν ισχύουν 100% αυτά που λέει -κατά το γνωστό τσιτάτο με τη γυναίκα του Καίσαρα. Έχει, δηλαδή, δικαίωμα να επικαλείται την πραγματικότητα, ότι ο Σταύρος Ψυχάρης περνάει δύσκολες ώρες και δεν φαίνεται να του χαρίστηκε η πολιτική ηγεσία ή η δικαιοσύνη, αλλά αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιον και ως ναυάγιο μιας σχέσης που επιχειρήθηκε. Άλλωστε υπήρξε κατά καιρούς και θεαματική στροφή στα πρωτοσέλιδα της θλιβερής εφημερίδας του ΔΟΛ η οποία είχε σχολιαστεί και από εμάς.
Πάμε όμως στα λιγότερο προφανή: Η ανακοίνωση και το ρεπορτάζ θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να έχει προκαλέσει ήδη την εισαγγελική παρέμβαση. Είναι η δεύτερη φορά που καταγγέλλεται απόπειρα συναλλαγής μεταξύ εκδότη και πολιτικού συστήματος, αυτή τη φορά μάλιστα από τον εν ενεργεία Πρωθυπουργό. Αν ξεπεράσουμε ότι ο Ψυχάρης ζητάει όλη την ώρα διευκολύνσεις αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ (που για να το ζητάει πάει να πει ότι κάποτε τα κατάφερνε) αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι το Μαξίμου απαντάει «είναι προφανές ότι δεν τον βοηθήσαμε» όταν το σωστό θα ήταν «πως θα ήταν άραγε δυνατό να τον βοηθήσουμε;». Αν δεν βάλεις αυτή την παράμετρο στην απάντησή σου αυτό αυτόματα σημαίνει ότι έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις αλλά δεν το κάνεις επειδή είσαι καθαρός. Ωστόσο το πολιτειακό μας σύστημα θεσπίζει νόμους και κανόνες ακριβώς για να μην χρειάζεται να επαφιόμαστε στην καθαρότητα του εκάστοτε αιρετού ηγέτη.
Επιπλέον η διαμάχη αυτή (που λέγεται ότι θα έχει συνέχεια αλλά το παρελθόν μας έχει δείξει ότι σπάνια μαθαίνουμε περισσότερα) αποδεικνύει ότι το σύστημα της διαπλοκής γίνεται αποδεκτό από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως φυσικό φαινόμενο. Σαν κάτι που υπάρχει και πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Ωστόσο το τρίγωνο της διαπλοκής βασίζεται στην θεωρία των αντίρροπων δυνάμεων. Δηλαδή πρέπει το εκδοτικό σύστημα να μπορεί να εκβιάζει τους πολιτικούς με την δύναμη της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, οι πολιτικοί να δύνανται να εκβιάζουν τους εκδότες κρατώντας το ρυθμιστικό πλαίσιο της λειτουργίας τους και οι τράπεζες να εκβιάζονται και από τους δύο και να εκβιάζουν και τους δύο στα πλαίσια της κυκλοφορίας του χρήματος εντός του κυκλώματος. Αν όμως η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να διακόψει τον ομφάλιο λώρο και να δημιουργήσει ένα υγιές περιβάλλον για την λειτουργία των μέσων μαζικής ενημέρωσης αυτόματα διακόπτεται η ροή του κυκλώματος και το σύστημα αποτυγχάνει.
Είναι αυτό που βλέπουμε ο επιθανάτιος ρόγχος του τριγώνου της διαπλοκής; Βρυχάται το τέρας των εκδοτών-εργολάβων λίγο πριν ξεψυχήσει; Μακάρι, γιατί στην αντίθετη περίπτωση τα μαντάτα θα είναι πολύ κακά για όλους μας.
Υ.Γ. Το φαινόμενο της διαπλοκής δεν είναι ελληνικό παρόλο που η έντασή του στην Ελλάδα προσομοιάζει αυτό των Βαλκανίων και όχι της Ευρώπης. Τις τελευταίες ημέρες η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με τις λεπτομέρειες ενός αηδιαστικού μεν, ανούσιου δε σκανδάλου με τον εκδότη μιας ανύπαρκτης (κυκλοφοριακά και στο πεδίο της επιρροής) εφημερίδας που λυμαινόταν δημόσιο χρήμα. Υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουμε το δάσος κοιτώντας το δέντρο. Δεν είναι τα χίλια ή τα οκτώ χιλιάδες ευρώ που έπαιρνε η Ακρόπολη το πρόβλημα. Πέραν αυτής της διαπλοκής των «ψιλικατζήδων» να θυμίσουμε ότι επί της εποχής του Κώστα Καραμανλή (που τα έβαζε με τους «νταβατζίδες» της διαπλοκής) η εφημερίδα Βραδινή (μ.ο. κυκλοφορίας 2800 φύλλα) έλαβε 2,6 εκατομμύρια ευρώ κρατικής διαφήμισης, «το Άρθρο» (4200 φύλλα) 1,2 εκατομμύρια ευρώ, «Η χώρα» (1900 φύλλα) 3,2 εκατομμύρια και η Free Sunday (City Press) 5,9 εκατομμύρια ευρώ. Αυτή είναι η ενδιάμεση διαπλοκή στην Ελλάδα και απλά σκεφτείτε τα ποσά για την Α’ κατηγορία. Έχει έρθει η ώρα να δημιουργηθεί ένα απλό και υποχρεωτικό σύστημα διαφάνειας για την κρατική χρηματοδότηση (που να περιλαμβάνει και τις παράλληλες ημι-κρατικές χρηματοδοτήσεις των ομίλων των ΜΜΕ, όπως τα προγράμματα ΕΣΠΑ ή τις άλλες δουλειές που κάνει το δημόσιο με τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς (εκδόσεις, τουριστικά προγράμματα κ.α.). Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα για να χτυπηθεί στη ρίζα του το πρόβλημα και να δημιουργηθούν ΜΜΕ που θα χρειάζεται να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου για να επιβιώσουν.
Διαβάστε το άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη για τις μυστικές συναντήσεις και την γάτα Ιμαλαϊων:
Στην καρδιά του καλοκαιριού του 2014, πίσω από τις ημίκλειστες γρίλιες του παραθύρου ενός κομματικού γραφείου, ένας ανερχόμενος πολιτικός ηγέτης, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια χώρα της ευρωζώνης, που είχε μόλις κατορθώσει να κερδίσει τις ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014 και ετοιμαζόταν να εισέλθει στην τελική ευθεία για τη δημοκρατική… «κατάληψη» της εξουσίας, συζητούσε προβληματισμένος με έναν από τους εξ απορρήτων συνομιλητές του.
– «Αυτός ο ιστορικός εκδότης ζήτησε πάλι να με συναντήσει. Δέχτηκα, συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα».
– «Και τι σας ζήτησε, κύριε πρόεδρε;».
– «Το πιστεύεις ότι δεν μου ζήτησε τίποτα; Αντίθετα, του έδωσα εγώ…».
– «Τι του δώσατε;».
– «Του είπα πως όταν κερδίσουμε την εξουσία θα του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής του και επίσης θα δώσω στον ίδιο ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει. Αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να μη με υποστηρίζει, ούτε με τις εφημερίδες ούτε με το κανάλι του. Τι άλλο να κάνω;».
Η ειρωνεία της Ιστορίας
Η συνάντηση του εκδότη με τον ανερχόμενο πολιτικό ηγέτη είχε λάβει χώρα λίγες ημέρες νωρίτερα, το μεσημέρι της 4ης Ιουλίου 2014. Η 4η Ιουλίου είναι η Ημέρα της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Οι πρεσβείες των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνουν δεξιώσεις στις οποίες προσκαλούν τους επιφανείς της πολιτικής, της οικονομίας, του Στρατού, της Εκκλησίας, της Δικαιοσύνης και των Τεχνών. Ηταν μια… μικρή ειρωνεία της Ιστορίας το γεγονός ότι η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας αυτής, σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Αραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε. Αλλωστε, όπως διαχρονικά διαβεβαιώνουν πολιτικοί όλων των κυβερνήσεων που έχουν συναντηθεί μαζί του, ο ίδιος δεν ζητεί ποτέ τίποτα. «Δέχομαι αιτήματα, δεν καταθέτω αιτήματα» απαντούσε απότομα σε όποιον τολμούσε να τον ρωτήσει αν έχει κάποιο συγκεκριμένο αίτημα να μεταφέρει στον εκάστοτε πολιτικό που θα συναντούσε.
Το διαμέρισμα της συνάντησης, νεόδμητο, σε πολυκατοικία του 2011, ανήκε σε στενή φίλη του ηγέτη. Του το παραχωρούσε για τις επαφές του με προσωπικότητες της δημόσιας ζωής, κυρίως σημαίνοντες επιχειρηματίες, που δεν έπρεπε να δημοσιοποιηθούν. Δεν ήταν η πρώτη συνάντηση του πολιτικού με τον εκδότη. Ηταν η τέταρτη από την αρχή του 2014. Οι άλλες τρεις που είχαν προηγηθεί είχαν πραγματοποιηθεί επίσης υπό συνθήκες μυστικότητας, σχεδόν με τήρηση κανόνων συνωμοτικότητας, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, στο σπίτι ενός προσώπου που χαίρει της απολύτου εμπιστοσύνης και των δύο ανδρών, ενός υψηλόβαθμου κομματικού στελέχους με μακρά θητεία στις εκδόσεις που επιχειρούσε να… στερεώσει αυτόν τον ιδιότυπο «πολιτικό αρραβώνα». Ηταν τρία κρύα απογεύματα, συνήθως μετά τις 6, μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 2014. Τρεις συναντήσεις «για να σπάσει ο πάγος», με καφέ φίλτρου και μπισκότα βουτύρου, που εξαντλήθηκαν σε γενικές και «ανώδυνες» συζητήσεις για την επικαιρότητα, τις απόψεις και τα σχέδια του πολιτικού, ενώ δεν έλειψαν οι συμβουλές και οι… πατρικές νουθεσίες του εκδότη. Στους λίγους που γνώριζαν τις συναντήσεις αυτές, δήλωναν κατόπιν και οι δύο ενθουσιασμένοι. Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας, είχε διαμορφωθεί από την πρώτη στιγμή ένα κλίμα αποδοχής, άνεσης και αλληλοκατανόησης. «Είχα ακούσει ότι είναι απότομος και αυστηρός, αλλά η συζήτηση μαζί του με εντυπωσίασε» έλεγε ο πολιτικός στους έμπιστους συνομιλητές του. «Δεν είναι καθόλου ακραίος. Είναι ένας έξυπνος και μετριοπαθής πολιτικός» έλεγε ο εκδότης στους στενούς συνεργάτες του.
Το παρ’ ολίγον ατύχημα
Η τέταρτη συνάντηση έγινε και αυτή έπειτα από αίτημα του εκδότη. «Θέλω να τον συναντήσω για να συζητήσουμε όσα συμβαίνουν, αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα να είμαστε οι δυο μας» ζήτησε ο εκδότης να διαμηνυθεί στον πολιτικό. Ο πολιτικός ασφαλώς δέχθηκε και πρότεινε ως τόπο συνάντησης το φιλικό διαμέρισμα. «Η πολυκατοικία στην οποία βρίσκεται το διαμέρισμα διαθέτει υπόγειο γκαράζ. Το αυτοκίνητο του εκδότη θα κατέβει στο υπόγειο γκαράζ και ο εκδότης θα ανέβει με το ασανσέρ στον όροφο του διαμερίσματος» ήταν η ευγενική παράκληση του πολιτικού. «Ετσι δεν θα αναγκαστεί να παρκάρει στον δρόμο και δεν θα τον δει κανείς». Στη μία το μεσημέρι ακριβώς η θωρακισμένη λιμουζίνα του εκδότη έφθασε στη συμφωνημένη διεύθυνση και οι φρουροί του πολιτικού, ο οποίος βρισκόταν ήδη στο διαμέρισμα, έσπευσαν να ανοίξουν την αυτόματη πόρτα του γκαράζ. Εκείνη τη στιγμή όμως ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που βρισκόταν μέσα στη λιμουζίνα μαζί με τον εκδότη, μόλις είδε την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει, διέταξε αμέσως τον οδηγό να σταματήσει. «Δεν είναι ράμπα γκαράζ, είναι ασανσέρ αυτοκινήτων» είπε. «Αυτά τα ασανσέρ αντέχουν αυτοκίνητα μέχρι δύο τόνων. Η λιμουζίνα είναι θωρακισμένη και ζυγίζει πεντέμισι τόνους. Αν μπούμε θα εγκλωβιστούμε στο ασανσέρ». Και έτσι το αυτοκίνητο δεν προχώρησε. Σταμάτησε στην πιλοτή. «Αν μπαίναμε θα παγιδευόμασταν και θα χρειάζονταν δύο μέρες για να μας απεγκλωβίσουν» είπε ο επικεφαλής της ασφαλείας του εκδότη που μόλις είχε αποτρέψει ένα απροσδόκητο και ατυχέστατο περιστατικό, που αν γινόταν θα… έμενε στην Ιστορία.
Η μυστική οδηγία του πολιτικού έπρεπε αναγκαστικά να παραβιαστεί. Αλλωστε ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα. Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται…) στην κινητικότητα και στους λίγους αστυνομικούς με πολιτικά που λίγη ώρα νωρίτερα είχαν συνοδεύσει τον πολιτικό και στέκονταν στον δρόμο με τα ακουστικά τους στα αφτιά. Ο ιστορικός εκδότης, που φορούσε πουκάμισο με λεπτή κόκκινη ρίγα, τιράντες, κόκκινη γραβάτα και μπλε κοστούμι, κατέβηκε, περπάτησε με γρήγορα βήματα προς την γκρίζα μεταλλική είσοδο, την οποία ξεκλείδωσε ένας φρουρός του πολιτικού. Κατευθύνθηκαν στο ασανσέρ και πάτησαν το κουμπί του πρώτου ορόφου. Βγήκαν σε έναν σκοτεινό διάδρομο. Ο φρουρός χτύπησε ένα κουδούνι χωρίς όνομα δίπλα σε μια γκρίζα πόρτα. Ο πολιτικός άνοιξε την πόρτα ο ίδιος. «Καλώς ήλθατε». Ηταν ευδιάθετος, ευγενικός και φιλόξενος, όπως πάντα. Φορούσε λευκό πουκάμισο και μπλε κοστούμι. Δεν ήταν όμως μόνος του στο μικρό αυτό ευήλιο διαμέρισμα με τους φρεσκοβαμμένους γκρίζους και βαθυπράσινους τοίχους, την καλαίσθητη διακόσμηση και τα όμορφα έπιπλα σε απλή σχεδίαση. Μετά την εγκάρδια και ζεστή χειραψία, οδήγησε τον επισκέπτη προς το μικρό σαλόνι. Αλλά ο εκδότης κοντοστάθηκε για λίγο γιατί παρατήρησε μια γάτα. Μια γάτα των Ιμαλαΐων, με μακρύ εντυπωσιακό τρίχωμα, ελαφρώς εύσωμη, με μάτια γαλάζια, αυστηρή και μεγαλοπρεπής. Καθόταν επάνω σε ένα ευμέγεθες μαξιλάρι και παρατηρούσε έντονα τον εκδότη χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της. «Ανήκει στη φίλη μου που έχει αυτό το σπίτι» εξήγησε ο πολιτικός χαμογελώντας. «Θέλετε έναν εσπρέσο;» ρώτησε. «Θα τον φτιάξω ο ίδιος γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος στο σπίτι».
Μέσα σε λιγότερο από δύο λεπτά ο πολιτικός και ο εκδότης απολάμβαναν τον καφέ τους στο μικρό και όμορφο καθιστικό, και άρχισαν να μιλούν σχεδόν σαν να ήταν πατέρας και γιος, που είχαν χαθεί για χρόνια και «ανακάλυψαν» τυχαία ο ένας τον άλλον. «Συγχαρητήρια για τη νίκη σου. Θα κερδίσεις σίγουρα και τις εθνικές εκλογές» είπε ο εκδότης. «Ευχαριστώ πολύ. Θα ήταν σημαντικό να έχω την υποστήριξη του πιο ιστορικού συγκροτήματος Τύπου» απάντησε ο πολιτικός. Η συζήτηση πέρασε στα θέματα της επικαιρότητας, η οποία είχε αρχίσει να επιβραδύνεται για να προσαρμοστεί στους θερινούς ρυθμούς της… γνώριμης ακινησίας. Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του. Η μυστική συνάντηση, η μοναδική στην οποία ήταν απολύτως μόνοι τους, διήρκεσε ακριβώς μία ώρα. Οι δύο άνδρες εγκατέλειψαν το διαμέρισμα σε διαφορετική ώρα, με πρώτο τον εκδότη.
Οσα άκουσε ο «μάρτυρας»
Ο μοναδικός μάρτυρας της συνομιλίας ήταν αυτή η γάτα των Ιμαλαΐων, η οποία μάλιστα μετέδιδε μια αίσθηση «κυριότητος του χώρου». Αυτή μόνο είχε το προνόμιο να ακούσει το αίτημα του πολιτικού προς τον εκδότη για μια… σχέση αποκλειστικότητας, για μια σταθερότερη σχέση επωφελούς αλληλοϋποστήριξης. Στο μυαλό αυτής της σπάνιας γάτας καταγράφηκε με μορφή ανεξιχνίαστου κώδικα ένα εξίσου σπάνιο ιστορικό στιγμιότυπο. Μια γάτα σιωπηλή που έδειχνε αφοσιωμένη σε μια φιλική συζήτηση δύο ανθρώπων περί πολιτικής και ισχύος, μια λευκή γάτα μακρύτριχη που τα έντονα γαλανά μάτια της όπως εξείχαν σχεδόν μέσα από το σκουρόχρωμο τρίχωμα του προσώπου της, την έκαναν να μοιάζει αυστηρή και αινιγματική. Οπως αινιγματικές θα αποδεικνύονταν πολλές από τις πτυχές και τις ανατροπές της Ιστορίας αυτής της πολύπαθης χώρας που έμελλε να ακολουθήσουν…