Του Γιώργου Καλημέρη
Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτόκλητοι σωτήρες ή υπερ-αγωνιστές που χρησιμοποιούν τη βία απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Σε διαδηλώσεις συμβαίνει συχνά και εμφανίζονται, φορούν κουκούλες και συμμετέχουν σε ένα βίαιο παιχνίδι με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας που θέτουν στο περιθώριο τις πλατιές λαϊκές μάζες. Τώρα, κάποιοι απ’ αυτούς αποφάσισαν να οικειοποιηθούν τον αγώνα που δίνουν χιλιάδες ανθρώποι στην Ελλάδα για τις καταλήψεις ταυτίζοντας την λέξη “αλληλεγγύη” με τον βασανισμό και τη διαπόμπευση.
Πολλοί μη μπορώντας να βρουν κάποια λογική εξήγηση πίσω από αυτές τις ενέργειες, μιλούν για στημένες προβοκάτσιες, όμως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν είναι προβοκάτορες ή ασφαλίτες, είναι απλά τραμπούκοι τους οποίους ο αναρχικός χώρος χαϊδεύει.
Οι “πιο άντρες” του αναρχικού χώρου φορούν κουκούλες και πετάνε μολότοφ, προπηλακίζουν και τραμπουκίζουν όποιους δε συμφωνούν μαζί τους, απειλούν τους “κακούς” και αναλαμβάνουν τον ρόλο τιμωρού, κάτι σαν “μπάτσοι” αλλά από την αντίστροφη, δηλαδή αντι-μπάτσοι.
Είναι άνθρωποι προβληματικοί, ποτισμένοι από μία ιδιότυπη δίψα για εξουσία, που πηγάζει από την “πολεμική” δράση τους, που θεωρούν ότι τους δίνει περισσότερα δικαιώματα να μιλούν για την κοινωνία και να πράττουν στα της κοινωνίας δίχως ουδείς “πουλημένος” ή “δειλός” να έχει δικαίωμα να τους ασκήσει κριτική. Συνήθως πρόκειται για άτομα δίχως θεωρητικό υπόβαθρο και αδύναμοι στον διάλογο. Είναι άνθρωποι που ζουν για τη βία, τοξικοί όχι μόνο για τον χώρο στον οποίο θεωρούν ότι ανήκουν αλλά και για την ίδια την κοινωνία την οποία την αντιλαμβάνονται ως μία άβουλη μάζα που δε γνωρίζει και χρήζει προστασίας από αυτούς που “γνωρίζουν καλύτερα”.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο που αυτοί οι άνθρωποι που υποτίθεται αντιπροσωπεύουν μία κουλτούρα ελευθερίας αναπαράγουν τις χειρότερες μεθόδους του πιο αυταρχικού κράτους, σε πλήρη αδυναμία να αντιληφθούν ότι έχουν γίνει το κτήνος το οποίο υποτίθεται ότι αντιμάχονται. Και δεν είναι παράξενο ότι η οποιαδήποτε εξουσία χρειάζεται τέτοιους χρήσιμους ηλίθιους για να μπορεί να ολοκληρώνει τα σχέδιά της. Αναμφίβολα, η σημερινή κυβέρνηση θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί τη συγκυρία που δημιούργησε η διαπόμπευση του πρύτανη προσπαθώντας να περιορίσει δικαιώματα και ελευθερίες.
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι μόνο οι δράστες της επίθεσης αλλά ότι μέσα στον αναρχικό χώρο που συχνά – πυκνά έχει λόγο στα ζητήματα σεξισμού, τέτοιες συμπεριφορές χαίρουν εκτίμησης που επικροτούνται από πολλούς. Από εκεί λαμβάνουν αυτοι οι άνθρωποι την νομιμοποίηση που χρειάζονται για να συνεχίζουν. Από την αναγνώριση και τα μπράβο συντρόφων τους.
Όμως οι αρνητικές επιπτώσεις της δράσης τους επηρεάζουν ολόκληρη την κοινωνία.