Του Αλέξανδρου Ζέρβα
Η αντίδραση του συνόλου σχεδόν των συστημικών ΜΜΕ στο (απαράδεκτο ομολογουμένως) σχόλιο του Λάκη Λαζόπουλου σχετικά με την αναπηρία του Βόλφγκαγκ Σόιμπλε αναδεικνύει μια ακόμη πτυχή του ανελέητου πολέμου που διεξάγεται σήμερα γύρω από τον έλεγχο στο χώρο της ενημέρωσης. Δεν αποτελεί έκπληξη βέβαια το πόσο γρήγορα λειτούργησαν τα αντανακλαστικά των μεγαλοδημοσιογράφων στο να υπερασπιστούν τα δίκαια των πιο αδύναμων. «Στο όνομα των αδύναμων» άλλωστε δεν ισχυρίζονταν πως έδιναν τον αγώνα υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου;
Ντόπερμαν κι εξαπτέρυγα
Σε κάθε περίπτωση πάντως, χρειάζονται τεράστια αποθέματα υποκρισίας και απύθμενο θράσος για να κλαίει και να οδύρεται κανείς για την έλλειψη σεβασμού απέναντι στα ΑμεΑ, όταν συνειδητά αποκρύπτει τον γολγοθά που υφίσταται η συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών εξαιτίας των πολιτικών λιτότητας. Αλήθεια, πού ήταν όλοι αυτοί οι φορείς ενημέρωσης, όταν όλο το προηγούμενο διάστημα άτομα με αναπηρία θυσιάζονταν στο βωμό της υποτιθέμενης «διάσωσης της χώρας», χάνοντας στοιχειώδη δικαιώματα; Είναι ηλίου φαεινότερον πως η απελπισία μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού ήταν «ψιλά γράμματα» για τα ντόπερμαν της ενημέρωσης, μέχρι που ήρθαν τα μεγάλα ζόρια. Στη μάχη επιβίωσης που δίνουν λοιπόν, εκτός των άλλων, αποφάσισαν να επιστρατεύσουν και κάτι που είχαν θάψει τα τελευταία χρόνια: την κοινωνική ευαισθησία.
Από την άλλη, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς πως ο Λάκης Λαζόπουλος λειτούργησε για μια ακόμη φορά με την αμετροέπεια, η οποία διακρίνει εσχάτως όλο και περισσότερους απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής. Δε χρειάζεται παρά να ανατρέξει κάποιος σε αρκετά πρόσφατες αναλύσεις αρκετών φιλικών προς το ΣΥΡΙΖΑ Μέσων για να διακρίνει τις συνεχείς και προφανείς αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν, χάνοντας με αυτό τον τρόπο διαρκώς σε αξιοπιστία. Ίσως και να μην είναι τυχαίο το γεγονός ότι αποτελεί συνείδηση σε όλο και περισσότερους πια πως τα λεγόμενα «εξαπτέρυγα της εξουσίας» δεν είναι προνόμιο των συστημικών ΜΜΕ.
Ένας αγώνας που είναι ακόμη σε εξέλιξη
Έχω την αίσθηση πως την ώρα που «παλεύουν τα βουβάλια», δείχνει να χάνεται προς το παρόν η μάχη για τη διατήρηση στοιχειώδους αξιοπιστίας στον πολύπαθο χώρο της δημοσιογραφίας. Φορείς ενημέρωσης, από όλες πλέον τις μπάντες, εξακολουθούν να εκτελούν «πολιτικά συμβόλαια θανάτου», παραποιώντας σημαντικές πτυχές της κοινωνικής πραγματικότητας, δημιουργώντας ευρύτερη σύγχυση σε μια κρίσιμη συγκυρία, ενώ την ίδια στιγμή ένα τμήμα της κοινής γνώμης δείχνει να έχει εθιστεί στην ανθρωποφαγία. «Σιγά το νέο» θα μου πείτε. Δε θα διαφωνήσω, όμως θέλω να πιστεύω πως υπάρχει ακόμη ένα σημαντικό κομμάτι του δημοσιογραφικού κλάδου αλλά κι ευρύτερα της κοινωνίας, το οποίο δεν έχει διάθεση να συμβιβαστεί με αυτό το επίπεδο ενημέρωσης. Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι, το οποίο αντιλαμβάνεται πως δεν έχει σημασία μόνο το ποιος κατέχει τα Μέσα, αλλά (κάτα κύριο λόγο) το πώς τα διαχειρίζεται.
«Θα βλέπετε μόνο Netflix και θα χρησιμοποιείτε μόνο bitcoins» είχε σχολιάσει αναγνώστης εκφράζοντας, με γλαφυρό ομολογουμένως τρόπο, τη διαφωνία του σε προηγούμενο άρθρο που είχα γράψει. Ας αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη το ζήτημα του νομίσματος, καθώς μάλλον σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα. Σε ό,τι αφορά όμως στο ζήτημα της ενημέρωσης, φοβάμαι ότι, με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση στο χώρο των ΜΜΕ, ίσως κάποιος να είχε περισσότερα να πληροφορηθεί σχετικά με τον κυνισμό της εξουσίας από τον Frank Underwood στο «House of Cards». Τουλάχιστον μέχρι να κριθεί οριστικά ο (πολύ δύσκολος πλέον) αγώνας για τη χαμένη τιμή της ενημέρωσης.
