του Γιώργου Μητραλιά
Πως μπορεί να εξηγηθεί το “αξιοπερίεργο” γεγονός ότι περίπου σύσσωμα τα ΜΜΕ ολάκερου του κόσμου, και οι διάφοροι “αναλυτές” τους, αναλώνονται καθημερινά σε διαπιστώσεις του είδους “ο Τραμπ θα επανεκλεγεί” καθώς “οι Δημοκρατικοί είναι διαιρεμένοι” και “δεν τα πάνε καθόλου καλά”; Και επίσης, πώς μπορεί να εξηγηθεί το ακόμα πιο “αξιοπερίεργο” γεγονός ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα ίδια βλέπουμε να επαναλαμβάνουν καθημερινά τόσοι και τόσοι αριστεροί που διακρίνονται εξάλλου για την αδιαφορία που δείχνουν για τις αμερικανικές εξελίξεις; Και για να γίνουμε σαφέστεροι, πως εξηγούνται όλες αυτές οι “αξιοπερίεργες” αναλύσεις, τοποθετήσεις, προβλέψεις και προφητείες όταν η χειροπιαστή καθημερινή πραγματικότητα της αμερικανικής κοινωνίας τις διαψεύδει κατηγορηματικά;
Και εξηγούματε ευθύς αμέσως: Σχεδόν όλες οι δεκάδες δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών συμφωνούν ότι αν γίνονταν τώρα οι προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου, ο Τραμπ θα έχανε με μικρότερη η μεγαλύτερη διαφορά τουλάχιστον από 3-4 υποψηφίους του Δημοκρατικού στρατοπέδου! Δηλαδή, από τον Μπάϊντεν, την Γουώρεν, τον Μπλούμπεργκ και φυσικά, από τον Μπέρνι Σάντερς που προηγείται του Τραμπ στις 45 από τις 46 τελευταίες δημοσκοπήσεις!
Είναι προφανές ότι η ετυμηγορία όλων αυτών των δημοσκοπήσεων (που είναι πασίγνωστες στις ΗΠΑ) διαψεύδει και τους επόμενους ισχυρισμούς των απανταχού γης ΜΜΕ και των “αυθεντιών” τους. Δηλαδή, ότι το στρατόπεδο των Δημοκρατικών είναι σε άθλια κατάσταση και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον Τραμπ. Όμως, όταν όχι ένας αλλά τρεις, τέσσερις και πέντε Δημοκρατικοί υποψήφιοι προηγούνται του Τραμπ, φαίνεται μάλλον αστήρικτος ο κλαυθμός και οδυρμός όλου αυτού του καλού κόσμου…
Αν όμως η πραγματικότητα δεν δικαιολογεί καμιά απαισιοδοξία, τι κάνει το Δημοκρατικό Κατεστημένο και τα φερέφωνά του να τα έχουν βάψει μαύρα; Και επιτέλους, από που πηγάζει αυτό που αγγίζει πια τα όρια της… μανιοκαταθλιπτικής παράκρουσης; Η απάντηση βρίσκεται στη γνωστή ρήση… “Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη”! Όπου “πολύ θλίψη” φαίνεται να έχει κυριεύσει το διαβόητο Κατεστημένο των Δημοκρατικών όχι τόσο επειδή διαγράφεται στον ορίζοντα η προοπτική της επανεκλογής του Τραμπ, αλλά επειδή το τρομοκρατεί η υπό εξέλιξη προέλαση του Μπέρνι Σάντερς -και ακόμα περισσότερο, του μαζικού λαϊκού κινήματος που τον στηρίζει- προς την εξουσία! Και επειδή είναι αυτό ακριβώς το Κατεστημένο του αμερικανικού Δημοκρατικού κόμματος που δίνει τον τόνο και…τη γραμμή στα απανταχού γης ΜΜΕ, στους “αναλυτές” τους, στους ανταποκριτές και “απεσταλμένους” τους στην Ουάσιγκτων, καθώς και στους κάθε λογής “διεθνολόγους”, “πολιτολόγους” και λοιπούς τροφίμους των αναρίθμητων think tanks του έως χτες θριαμβεύοντα νεοφιλελευθερισμού, για αυτό και όλοι εμείς δεχόμαστε τελευταία τις καθημερινές ομοβροντίες της θλίψης, της απαισιοδοξίας και της κατάθλιψής τους.
Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα για τι πρόκειται, ας κάνουμε τον κόπο να μπούμε στη θέση μιας εξέχουσας προσωπικότητας αυτού του Κατεστημένου όπως είναι η Κα Χίλαρι Κλίντον, όταν αυτή δηλώνει με στόμφο ότι “Κανείς δεν αγαπάει τον Μπέρνι Σάντερς”. Είναι προφανές ότι η Κα Χίλαρι δεν εννοεί βέβαια ότι ο Μπέρνι δεν έχει ούτε ένα οπαδό και ψηφοφόρο στις ΗΠΑ. Εννοεί απλώς ότι στο δικό της περίγυρο και μικρόκοσμο, δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο Κατεστημένο των Δημοκρατικών, κανείς σε δεν αγαπάει και δεν θέλει τον Μπέρνι! Και φυσικά, δεν θα είμαστε εμείς που θα της δίναμε άδικο. Και όταν επίσης, διεκτραγωδεί την…”διχόνοια” και τη “διαίρεση” στο Δημοκρατικό κόμμα, και πάλι έχει δίκιο καθώς μέχρι να εμφανιστεί ο… παρείσακτος Μπέρνι, αυτό το κόμμα ήταν περίπου μόνιμα ενωμένο πίσω από τον εκάστοτε εκλεκτό του Κατεστημένου…
Κρίνοντας λοιπόν εξ ιδίων, η Κα Χίλαρι, οι φίλοι της αλλά και τα προσκείμενα σε όλους δαύτους ΜΜΕ, με επικεφαλής τις ναυαρχίδες τους Τάϊμς της Νέας Υόρκης, Ουάσιγκτων Ποστ και CNN, δεν έχουν καθόλου άδικο όταν τα βάφουν μαύρα. Γιατί; Μα, επειδή διαπιστώνουν ότι όλες οι απόπειρές τους να φράξουν το δρόμο στον Μπέρνι έχουν αποτύχει παταγωδώς καθώς ο ένας μετά τον άλλο οι “κεντρώοι” -και όχι μόνο- επίδοξοι σωτήρες τους (μεταξύ των οποίων και οι Μπάϊντεν, Μπούτιτζιτζ, Κλόμπουτσαρ, Γουώρεν,…) τρώνε τη σκόνη του Μπέρνι, ξεφτίζουν και βγαίνουν εκτός μάχης.
Προφανώς, δεν υπάρχει καμιά έκπληξη και είναι απόλυτα φυσιολογικό που ο οδυρμός του αμερικανικού κατεστημένου αναπαράγεται αυτομάτως και αναμεταδίδεται ως “είδηση καρμπόν” από όλα τα διεθνή ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένων βέβαια και των ελληνικών. Όλοι αυτοί κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Εμείς όμως κάνουμε τη δική μας; Μάλλον όχι μια και εκείνο που συνιστά έκπληξη και δεν είναι διόλου, μα διόλου, φυσιολογικό είναι ότι αριστεροί, ή ακόμα και ακροαριστεροί, δείχνουν να συμμερίζονται την “απαισιοδοξία” του αμερικανικού κατεστημένου και επαναλαμβάνουν τις διαπιστώσεις του περί της “διαίρεσης” του Δημοκρατικού κόμματος που τάχα “ανοίγει λεωφόρους επανεκλογής για τον Τραμπ”.
Ναι λοιπόν, το Δημοκρατικό κόμμα είναι όντως βαθειά διαιρεμένο, αλλά ως αριστεροί θα έπρεπε μάλλον…να πανηγυρίζουν και όχι να πενθούν για αυτό! Ακριβώς επειδή η διαίρεσή του σημαίνει ότι οι οπαδοί και ψηφοφόροι του απομακρύνονται από τις παραδόσεις του, που τους ήθελαν να ακολουθούν σαν πρόβατα τον εκάστοτε εκλεκτό του κομματικού τους κατεστημένου, δηλαδή τον εκάστοτε εκλεκτό της Γουώλ Στρητ! Και όχι μόνον αυτό: Αν οι καλοί αριστεροί μας, αντί να αναμασούν άκριτα τα λεγόμενα των νεοφιλελεύθερων ΜΜΕ, έκαναν τον κόπο να δουν από πιο κοντά -και από πρώτο χέρι- τα τεκταινόμενα στην κοινωνία των ΗΠΑ, θα έβλεπαν ότι δεν είναι μια μειοψηφία αλλά είναι τουλάχιστον τα δυο τρίτα (73%) των ψηφοφόρων του Δημοκρατικού κόμματος που όχι μόνο δεν υπακούουν πια στο κομματικό τους Κατεστημένο αλλά και δηλώνουν πρόθυμοι να ψηφίσουν ένα… “σοσιαλιστή” υποψήφιο, όπως καλή ώρα τον Μπέρνι Σάντερς! (1)
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλούστατα, σημαίνουν ότι είναι αυτή ακριβώς η “διαίρεση” των Δημοκρατικών που εγγυάται όχι την επανεκλογή αλλά μάλλον την εκδίωξη του Τραμπ από το Λευκό Οίκο! Και αυτό επειδή ένα καθόλου αμελητέο ποσοστό των ψηφοφόρων του Τραμπ δηλώνει ήδη έτοιμο να τον εγκαταλείψει υπό τον ότι όμως θα ψηφίσει ένα…σοσιαλιστή σαν τον Μπέρνι Σάντερς. Και κυρίως, επειδή η ακραία πόλωση και ριζοσπαστικοποίηση της βορειοαμερικανικής κοινωνίας καταδικάζει εκ των προτέρων σε οικτρή αποτυχία οποιοδήποτε “κεντρώο”, “μετριοπαθή” και παραδοσιακής κοπής νεοφιλελεύθερο αντίπαλο του Τραμπ. Ενώ αντίθετα, υποχρεώνει όποιον φιλοδοξεί να υπερισχύει -στις κάλπες αλλά και στους δρόμους- του Τραμπ και του λαϊκού κινήματος που τον ακολουθεί τυφλά, να αντιπαρατάξει όχι μόνο ένα διαμετρικά αντίθετο ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, αλλά κυρίως και πριν απ’όλα, ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα που παλεύει “για μια άλλη Αμερική και έναν άλλο κόσμο”!
Αν λοιπόν οι καλοί μας αριστεροί δεν αδιαφορούσαν προκλητικά και δεν σνόμπαραν τις -κυριολεκτικά- κοσμογονικές εξελίξεις που σημειώνονται εδώ και τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ. Και αν τις παρακολουθούσαν με τη δέουσα προσοχή και αγωνία επειδή αυτές σημειώνονται, μεταξύ άλλων, και στη καρδιά του καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού τέρατος των καιρών μας, τότε θα είχαν προ πολλού διαπιστώσει ότι αυτό ακριβώς το “διαμετρικά αντίθετο ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα” και “το τεράστιο λαϊκό κίνημα που παλεύει για μιαν άλλη Αμερική και ένα άλλο κόσμο” που απαιτεί η εκδίωξη του Τραμπ από την εξουσία, υπάρχουν και ενσαρκώνονται σήμερα στην υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς. Αυτού του Μπέρνι Σάντερς που ξεσηκώνει τη νεολαία και δεν σταματάει να επαναλαμβάνει ότι κύριος στόχος του ίδιου και του μαζικού του κινήματος δεν είναι ούτε να υπερισχύσει των άλλων Δημοκρατικών υποψηφίων, ούτε καν να νικήσει τον Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου, αλλά να αλλάξει παραπάνω από δραστικά τη χώρα του και τον κόσμο πριν είναι πολύ αργά! Και φυσικά, για να γίνουν όλα αυτά, δεν είναι διόλου τυχαίο ότι κεντρικό σύνθημα της εκστρατείας του είναι το πολύ εύγλωττο “Όχι εγώ, Εμείς” (Not me, Us)…
Κλείνουμε με μια (υποχρεωτική) προειδοποίηση: Πολλά, αν όχι τα πάντα, όχι μόνο για το παρόν και το μέλλον της παγκόσμιας υπερδύναμης αλλά και για ολάκερο το κόσμο και ίσως και τον πλανήτη, θα κριθούν τις επόμενες εβδομάδες και τους λίγους μήνες που μας χωρίζουν από τις προσεχείς προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Στο μεταξύ, όλοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ο Μπέρνι Σάντερς προελαύνει και το μαζικό κίνημά του σαρώνει το ένα μετά το άλλο όλα τα αναχώματα που έχουν στηθεί για να το συγκρατήσουν, ενώ το Κατεστημένο που τον πολεμάει με κάθε μέσο, δείχνει να τάχει -προς το παρόν- χαμένα και να βρίσκεται σε πανικό. Όμως, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη ως προς την ικανότητα αυτού του Κατεστημένου να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί. Και ακριβώς επειδή αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η επιβίωση του ίδιου και -τουλάχιστον σε σημαντικό βαθμό- των τεράστιων επιχειρηματικών και άλλων συμφερόντων που το στηρίζουν, για αυτό και η σύγκρουση που θα ακολουθήσει είναι ιστορικών διαστάσεων και φυσικά, αφορά άμεσα και όλους μας στην Ευρώπη και σε αυτή τη χώρα. Καθώς μάλιστα τα χρονικά περιθώρια έχουν πια σχεδόν εξαντληθεί, όποιος επιμένει να μην κατανοεί την κρισιμότητα αυτών των ημερών και να ενεργεί ανάλογα, θα πρέπει να ξέρει ότι (αυτο)καταδικάζεται να παραμείνει στο περιθώριο των κοσμογονικών εξελίξεων που ήδη διαγράφονται στον ορίζοντα. Όπως το φωνάζουν τούτες τις μέρες, οι νέοι και νέες που συρρέουν κατά δεκάδες χιλιάδες στις συγκεντρώσεις του Μπέρνι, NOW IS THE TIME!…
Σημείωση
1. Όποιοι και όποιες επιθυμούν να έλθουν σε επαφή με το κλίμα που επικρατεί αυτό το καιρό στην αμερικανική κοινωνία αλλά και να πληροφορηθούν από πρώτο χέρι για τα γεγονότα και τις εξελίξεις στην κορυφή και ειδικότερα στη βάση της βοειοαμερικανικής κοινωνίας, πρέπει να γνωρίζουν ότι όλα αυτά καλύπτονται με χιλιάδες τοποθετήσεις, πληροφορίες και αναλύσεις, κείμενα, βίντεο και εικόνες των ίδιων των αμερικανικών κινημάτων, προοδευτικών οργανώσεων, και ιστοσελίδων, που ανεβαίνουν κάθε δυο ώρες στο Facebook “Έλληνες για το μαζικό κίνημα του Μπέρνι Σάντερς” που επιμελούμαστε εδώ και σχεδόν 4 χρόνια: https://www.facebook.com/