Της Ελένης Μαυρούλη
Η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στο κατεστραμμένο Ράιχσταγκ φαίνεται ότι «πονούσε» τους «Συμμάχους» πριν καν ανεμίσει εκεί. Φαίνεται ότι η αντίσταση των Σοβιετικών στο ανατολικό Μέτωπο και η αιματηρότατη σταδιακή νίκη τους επί των ναζιστικών ορδών ήταν μια εξέλιξη που, μακροπρόθεσμα, ανησυχούσε τους Συμμάχους και έπρεπε να μετριαστεί πάση θυσία η αξία της. Πόσο μάλλον το συμβολικό της μήνυμα προς τους λαούς του κόσμου. Με κάθε τίμημα. Ακόμη και αυτό της θυσίας της αλήθειας, της δικαίωσης, της τιμωρίας.
Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς τις πολύχρονες προσπάθειες των Στέητ Ντιπάρτμεντ και Φόρεϊν Όφις να παραμείνουν καταχωνιασμένα όλα τα αρχεία της που συγκεντρώθηκαν από πρέσβεις τους αλλά και από εξόριστες κυβερνήσεις των χωρών υπό ναζιστική κατοχή, και αποδείκνυαν τα εγκλήματα πολέμου των Ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα αρχεία αυτά βρίσκονταν υπό την επίβλεψη της Επιτροπής Εγκλημάτων Πολέμου του ΟΗΕ και σχεδόν κανείς δεν είχε πρόσβαση σε αυτά μέχρι πολύ πρόσφατα όταν υπό ασφυκτικές πιέσεις δόθηκαν στη δημοσιότητα. Και τότε έγινε σαφές ότι οι Σύμμαχοι, δηλαδή ΗΠΑ και Βρετανία, γνώριζαν τα ναζιστικά εγκλήματα πολύ πριν από όσο διατείνονταν και ότι συναίνεσαν, ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, στο να «θαφτούν» έρευνες κατά τη διάρκεια και μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, με αποτέλεσμα να αποκρυφτούν εγκλήματα και να αθωωθούν εγκληματίες ναζί.
Γιατί; Αρχικώς πιθανώς για να κρατήσουν ένα δίαυλο επικοινωνίας ανοικτό με κάποιο κομμάτι της γερμανικής αστικής τάξης προκειμένου να παίξει το ρόλο του «φράγματος» απέναντι στον επελαύνοντα «Κόκκινο Στρατό». Εν συνεχεία, για να «σώσουν» κάποιους από την πλήρη απαξίωση και να δώσουν ανταλλάγματα. Και το έκαναν με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα συμπεράσματα αυτά βγαίνουν αβίαστα από τα στοιχεία που φιλοξενεί άρθρο της Deutsche Welle, το οποίο αναφέρεται στην δημοσιοποίηση στα τέλη Απριλίου των αρχείων του Ολοκαυτώματος από την Επιτροπή Εγκλημάτων Πολέμου του ΟΗΕ. Μια δημοσιοποίηση με «μέτρο», καθώς θα μπορεί κανείς να δει τα αρχεία αυτά μετά από ραντεβού και όταν ολοκληρωθεί η επεξεργασία τους μόνο στην εξειδικευμένη βρετανική βιβλιοθήκη Wiener.
Μια δημοσιοποίηση, φυσικά, που θέτει και σειρά ερωτημάτων για τον «ανεξάρτητο» ΟΗΕ που υπέκυπτε στις πιέσεις επί δεκαετίες και άφησε να μείνουν ατιμώρητοι στυγνοί εγκληματίες που ευθύνονται για το φρικτό θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.
Συγκεκριμένα, το άρθρο της Deutsche Welle, αναφέρει ότι η Επιτροπή Εγκλημάτων Πολέμου του ΟΗΕ έδωσε στη δημοσιότητα, μετά από αλλεπάλληλες καθυστερήσεις, αρχεία που αποδεικνύουν ότι οι Σύμμαχοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και συγκεκριμένα Βρετανία, ΗΠΑ, γνώριζαν πολύ περισσότερα για τις θηριωδίες των Ναζί από ό,τι υποστήριζαν, ακόμη και για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά προτίμησαν να τα κρατήσουν κρυφά λόγω του Ψυχρού Πολέμου.
Τα γνωστά ως «αρχεία του Ολοκαυτώματος» βρίσκονταν στην κατοχή της Επιτροπής Εγκλημάτων Πολέμου του ΟΗΕ, και είτε αγνοούνταν είτε ήταν εξαιρετικά δύσκολο να έχει σε αυτά πρόσβαση κάποιος. Τα συγκεκριμένα αρχεία ήταν φημισμένα ακριβώς γιατί ήταν εξαιρετικά δύσκολο κάποιος ν’ αποκτήσει πρόσβαση σε αυτά. Οι ερευνητές, μέχρι τώρα, χρειάζονταν άδεια και από την κυβέρνησή τους και από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ για να φτάσουν στα αρχεία, και ακόμη και αν την λάμβαναν, δεν τους επιτρεπόταν ούτε να κρατήσουν σημειώσεις, πόσο μάλλον να κάνουν αντίγραφα.
Η βιβλιοθήκη Wiener, μία από τις σημαντικότερες της Βρετανίας όσον αφορά αρχεία του Ολοκαυτώματος, ζήτησε από το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών να ζητήσει αντίγραφα των αρχείων του ΟΗΕ προ περίπου τετραετίας, αλλά χρειάστηκε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα πιέσεων και διπλωματίας, στις οποίες ενεπλάκησαν ειδικοί ερευνητικών ινστιτούτων κ.λπ., προκειμένου τελικά να δοθούν στη δημοσιότητα οι φάκελοι. Μεταξύ αυτών ο Νταν Πλες, διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Μελετών και Διπλωματίας στο τμήμα SOAS του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ερευνητής, και συγγραφέας του βιβλίου «Human Rights After Hitler: The Lost History of Prosecuting Axis War Crimes», το οποίο είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό.
Ο διευθυντής της βιβλιοθήκης Wiener, Μπεν Μπάρκοου, παραπέμποντας στο βιβλίο, τονίζει στο άρθρο ότι τα αρχεία που είχε στη διάθεσή του ο ΟΗΕ καθιστούν σαφές ότι οι Σύμμαχοι γνώριζαν πολύ πριν από το τέλος του πολέμου όλες τις λεπτομέρειες για το σύστημα των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και των αδιανόητων εγκλημάτων που διαπράττονταν εκεί κυρίως μέσα από ντοκουμέντα που τους είχαν παραδώσει οι εξόριστες κυβερνήσεις Βελγίου, Πολωνίας και Τσεχοσλοβακίας, οι οποίες χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να συγκεντρώσουν στοιχεία που συνέδεαν τα εγκλήματα πολέμου με συγκεκριμένους ηγέτες των Ναζί, συμπεριλαμβανομένου του Χίτλερ.
Ο ίδιος ο Πλες δηλώνει ότι είναι ξεκάθαρο ότι οι Σύμμαχοι «γνώριζαν, και ότι οι εξόριστες κυβερνήσεις της ηπείρου περιορίστηκαν και καταπιέστηκαν από στοιχεία μέσα στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Φόρεϊν Όφις, που δεν στήριζαν την προσπάθεια των ίδιων των πρέσβεών τους να συγκεντρώνουν στοιχεία για τις επιτροπές εγκλημάτων πολέμου». Συμπληρώνει δε ότι ελάχιστοι μελετητές, εκ των υστέρων, έδωσαν σημασία στο γεγονός ότι ήδη από το 1942 υπάρχουν ανακοινώσεις από τους Συμμάχους, (πχ μία που μεταδόθηκε από το BBC σε 23 γλώσσες τότε), οι οποίες καταδικάζουν το ανθρωποκυνηγητό σε βάρος των εβραίων της Ευρώπης» γεγονός που, όπως εκτιμά, δείχνει ότι γνώριζαν.
Ο Μπάρκοου, από την πλευρά του, υπογραμμίζει ότι ένα από τα πιο σκοτεινά σημεία της ιστορίας αυτής είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τρεμπλίνκα, του οποίου την ύπαρξη αγνοούν οι περισσότεροι μελετητές. Επί της ουσίας, οι Ναζί δεν άφησαν, στο συγκεκριμένο στρατόπεδο, κανέναν επιζώντα, ενώ το ισοπέδωσαν όταν το έκλεισαν με αποτέλεσμα οι πρόσφατες, πλέον έρευνες να γίνονται σε επίπεδο «αρχαιολογικής εγκληματολογίας» και με εναέριες φωτογραφήσεις να γίνονται προσπάθειες οριοθέτησης του χώρου.
Η πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση στη Δυτική Γερμανία, υπό τον Καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό, καθώς «έθαψε» πολλές έρευνες για ναζιστικά εγκλήματα με την υποστήριξη, όπως αναφέρει το άρθρο της Deutsche Welle, Αμερικανών γερουσιαστών, όπως ο Τζόζεφ ΜακΚάρθι. Το αποτέλεσμα ήταν να μπει τέλος σε πολλές έρευνες για εγκλήματα πολέμου και να απελευθερωθούν από τις συμμαχικές φυλακές πολλοί Ναζί εγκληματίες πολέμου. Κατά τον Μπάρκοου, ένας από τους βασικούς λόγους που «ξεχάστηκαν» τα αρχεία του Ολοκαυτώματος του ΟΗΕ είναι επειδή «έπεσαν θύματα του Ψυχρού πολέμου» ο οποίος, όπως φαίνεται, είχε αρχίσει πριν το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου και παρά το γεγονός ότι τυπικώς η ΕΣΣΔ ήταν Σύμμαχος κατά των Ναζί.
Η βιβλιοθήκη Wiener του Λονδίνου ανακοίνωσε στα τέλη Απριλίου ότι βρίσκεται ήδη στη διαδικασία της αντιγραφής δεδομένων 900 gigabytes υπό την μορφή PDF των αυθεντικών αρχείων που βρίσκονται στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Στα αρχεία περιλαμβάνονται στοιχεία για το πώς διαχειρίστηκαν οι Σύμμαχοι μεταξύ 1943 – 1049 τα ναζιστικά εγκλήματα πολέμου, συμπεριλαμβανομένων «καταλόγων με ονόματα εγκληματιών πολέμου, αρχείων κατηγοριών που τους απαγγέλθηκαν, πρακτικά συναντήσεων, αναφορές, αλληλογραφίες, πρακτικά δικών και άλλο σχετικό υλικό».
