Ψυχική και ηθική δικαίωση για την μνήμη της μητέρας του και για τον ίδιο αναζητά ένας Κρητικός η μητέρα του οποίου “έφυγε” πριν από δύο μήνες εξαιτίας “ιατρικής αμέλειας” και “αδιαφορίας”, όπως καταγγέλλει.
Το μαρτύριο για την οικογένεια του ξεκίνησε και συνέπεσε με το διάστημα της καραντίνας. Εξήντα ημέρες που του φάνηκαν αιώνες, κι ένας εφιάλτης που δεν λέει να τελειώσει.
Το διάστημα από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάιο, ο νεαρός Ηρακλειώτης και η εκλιπούσα έγιναν “μπαλάκι”, όπως ο ίδιος αναφέρει, μεταξύ γιατρών στα δύο νοσοκομεία της πόλης.
“Κανείς δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη για μια γυναίκα με 80% αναπηρία, που έκανε αιμοκάθαρση”.
Σύμφωνα με την καταγγελία του, στην μητέρα του είχε προστεθεί άλλο ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, που δεν αντιμετωπίστηκε με την δέουσα σοβαρότητα από το ιατρικό προσωπικό στο οποίο απευθύνθηκε.
“Σαν να μην ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη. Δεν μου έλεγαν ξεκάθαρα πράγματα. Τη μία μου έλεγαν ότι λόγω κορονοϊού δεν μπορούσαν να την εγχειρήσουν ή ότι είχαν έλλειψη μηχανημάτων αιμοκάθαρσης. Την άλλη δεν ήθελαν να παρέμβουν για αντιδεοντολογικούς λόγους όπως μου είπαν απέναντι στους συναδέλφους τους. Η μητέρα μου πονούσε και υπέφερε κι εγώ ήμουν με ένα τηλέφωνο στο χέρι, καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω με τους γιατρούς και δεν μου απαντούσαν!”.
Αποτέλεσμα, όπως επισημαίνει, αντί να δοθεί προτεραιότητα σε ένα άτομο με επιβαρυμένη την κατάσταση της υγείας του, να υπάρξει ολιγωρία και να χαθεί πολύτιμο διάστημα.
Εν τέλει η άτυχη γυναίκα απεβίωσε σε ιδιωτικό θεραπευτήριο στην Αθήνα, τον περασμένο Μάιο, όταν “άνοιξαν” οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες, στην πρώτη φάση της άρσης των περιοριστικών μέτρων για την αποφυγή της διασποράς του κορονοϊού.
Ο καταγγέλλων κινείται νομικά, κι έχει απευθυνθεί σε ιατροδικαστή που μελετάει και συμπληρώνει τον φάκελο, εν αναμονή της σχετικής έκθεσης.
“Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Όλο αυτό που ζω είναι πολύ βάναυσο. Θέλω ηθικά και νομικά να δικαιωθούμε. Είναι μία μεγάλη αδικία – δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, δεν μπορώ να το καταπιώ αυτό το πράγμα. Είναι ο,τι χειρότερο έχει συμβεί στη ζωή μου. Γιατί να φύγει έτσι από τη ζωή η μητέρα μου; Κι εμείς μπορούσαμε να ταξιδέψουμε στην Αθήνα. Πολλοί όμως άνθρωποι δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα, και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βρεθούν στην ίδια ή σε παρόμοια θέση με την μητέρα μου”.