Ακόμα και για μια στιγμή κάθομαι ερωτώ τον εαυτό μου για την τωρινή κατάσταση και την πρόοδο που έχει κάνει ο άνθρωπος εδώ και αρκετά χρόνια. Για όλους μας είναι καλό και ευχάριστο που φτάσαμε και τα ζούμε.
Λοιπόν, η παρατηρητικότητά μου, ελπίζω να είναι σεβαστή από εσάς τους αναγνώστες που θα προτιμήσετε να διαβάσετε αυτό το κείμενο που σας γράφω. Διότι θέλω να εξηγήσω στους νέους και να συγκρίνω τις παλιές συνήθειες του τόπου μας με τα σημερινά. Π.χ. παλιά οι εκδρομές γινόταν στα βουνά και στα ορεινά μέρη για παραθερισμό και αναψυχή πάντα τους καλοκαιρινούς μήνες που εκεί ήταν το καθαρό οξυγόνο και ο υγιεινός αέρας που με τη δροσιά του είναι τόσο απολαυστικός. Και ακόμα, άλλο πλεονέκτημα του βουνού είναι πως από εκεί ψηλά βλέπεις την απέραντη ομορφιά της φύσης που ο άνθρωπος νομίζει πως είναι μέσα σε αεροπλάνο.
«Όταν θα φτάσεις στο βουνό και ανέβεις πάνω. Τότες νομίζεις πως πετάς με το αεροπλάνο».
Δε μπορώ όμως και να είμαι αντίθετος της θάλασσας που έχει το ιώδιο, που κι αυτό είναι χρήσιμο για την υγεία μας και ακόμα τα γαλάζια νερά που κολυμπώντας γυμνάζουμε και το σώμα. Και τώρα, σταματώ και τελειώνω με μια μαντινάδα για τη θάλασσα.
«Τη θάλασσα για το βουνό
να μην την παρατούμε
όμορφα τα ‘κανε ο Θεός
σε ‘κείνο το χρωστούμε»
Αρωλιθιανάκης Ανδρέας τ. Γεωργίου
