Όσο, προχωράμε στον ρεαλισμό, πολιτισμό, εκσυγχρονισμό, όπως θέλετε πείτε το, το ίδιο ακριβώς είναι, τόσο πιο σκλαβωμένοι γινόμαστε.
Ολοένα και περισσότερο χάνομε ό,τι ανήκει σε όλους χωρίς εξαίρεση. Η ομορφιά της φύσης ανήκει σε όλους. Ευφραίνει όλους ανακουφίζει τις ψυχές μας από τα αφόρητα βάρη που μας φορτώνουν. Μας αναντρανίζει, μα διώχνει την θολούρα και μας χαρίζει ξανά το γέλιο.
Και όμως! Πάνε να μας το πάρουν και αυτό. Διόδια, εισιτήρια στην θαλάσσια περιοχή του Μπάλου. Γιατί αλήθεια;
Από πού και ως πού βάζουν φράχτες και διόδια εμποδίζοντας μια οικογένεια ν απάει να απολαύσει την ομορφιά; Πέντε € εισιτήριο ζητούν οι ξενοδόχοι. Γιατί αλήθεια;
Δικιά τους είναι η περιοχή;
Δηλαδή, μια οικογένεια πέντε ατόμων θα θέλει για να «περάσει» στον Μπάλο 25 €; Δηλαδή απαγορευτικό να γνωρίσουν τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών την περιοχή; Απαγορευτικό για τους καθημερινούς ανθρώπους ν’ απολαύσουν την ομορφιά;
Γιατί;
Θέ μου, μη μας πάρουν και τον Ομαλό. Μην δέσουν μ’ αλυσίδες την Λευτεριά. Ο Ομαλός είναι η προσωποποίηση της Λευτεριάς. Γιατί είναι ωραίος ο Ομαλός. Όπως την Λευτεριά ωραίος!
Είναι αυτές οι ψηλές του κορφές. Αγέρωχες, όρθιες, αυστηρές άγριες! Είναι σαν μας λένε: «Μην φοβάστε! Όρθιοι, σαν και μας! Ψηλά το κεφάλι, σαν και μας!» . Τα κοιτάς τα βουνά και σου μιλάνε. «Στους αιώνες των αιώνων, αμήν», σου λένε. Και συνεχίζουν: «Κεραυνοί πέσανε, πάνω μας, όμως πάθαμε τίποτα; Όχι! Είμαστε εδώ για πάντα. Είμαστε το παρελθόν το παρόν και το μέλλον. Και σεις το ίδιο! Σαν και μας. Αρκεί να μας αγαπάτε. Μη μας προδώσετε. Και μεις, θα ‘μαστε για πάντα τα βουνά σας, να σας κρατάμε όρθιους. Κοιτάτε μας, πόσο αγέρωχα είμαστε! Έτσι να είστε και σεις. Μην κιοτέψετε. Ψηλά το κεφάλι. Σαν και μας.
Θέ μου, ωραίος που είναι ο Ομαλός!
Θέ μου, η στράτα των Μουσούρων!
Θέ μου, το οροπέδιό του! Αυτό το οροπέδιο κάθε φορά που θα πας, φορά άλλα χαμόγελα. Το φθινόπωρο η ομορφιά του σε συνεπαίρνει. ΤΑ σύννεφα ερωτοτροπούν με τις κορφές και η ανοιχτή αγκαλιά του οροπεδίου είναι σαν ένα ατέλειωτο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με τις χιλιάδες μηλιές να κλείνουν ως κάτω, ευσεβείς προσκυνητές της γης, φορτωμένες με τα μήλα τους.
Κόκκινα μήλα, άσπρα μήλα, όλη η έκταση. Κι έπειτα φεύγοντας προς τον Σεληνιώτικο Γύρο, γεμάτο με πεύκα και κυπαρίσσια. Δεξιά, αριστερά τα βουνά και μπροστά σου ν’ απλώνεται νωχελικά, σα όμορφη γυναίκα, το οροπέδιο.
Και έρχεται ο χειμώνας. Λευκός ή όχι το ίδιο ωραία στον Ομαλό. Η κατσιφάρα να τρέχει και να φτάνει. Να σε παίρνει στην αγκαλιά της και να σε κρύβει.
«Ελάτε παιδιά μου, να σας κρύψω μέχρι να βγει, δεν γίνεται ποτέ διαφορετικά! Θα βγει ξανά η ήλιος! Όπως στο τραγούδι σας. Μόνο μην το ξεχνάτε: «Σε ψηλό βουνό σε ριζιμιό χαράκι κάθεται ένας αητός βρεμένος χιονισμένος και παρακαλεί τον ήλιο ν’ ανατείλει. Ήλιε ανάτειλε, ήλιε δώσε και λάμψε για να πέσουνε οι πάγοι απ’ τα φτερά μου και τα κρούσταλα από τα κρόνυχά μου». Και μεις οι Χανιώτες όλοι ξέρομε την αλληγορία αυτού του ριζίτικου τραγουδιού. Έτσι μας λέει η κατσιφάρα και η βροχή και το χιόνι του χειμώνα στον Ομαλό. Οι μηλιές τώρα είναι γυμνές. Απλώνουν τα κλαδιά τους, σαν ικεσία: «Κεραυνοί, χιόνια, μην πέσετε πολλά πάνω μας. Ελαφρύς να ‘ναι ο χειμώνας. Οι χυμοί μας μην παγώσουν. Να γεμίσομε άνθη την άνοιξη. Να δείτε τι ωραίες που είμαστε ανθισμένες. Σαν δεκαπεντάρια κορίτσια». Και μεις ακούσαμε το κάλεσμα των δέντρων και χτες, θέ μου ωραίες που ήταν οι χιλιάδες μηλιές, ανθισμένες. Και αυτή η γη, αυτό το χώμα το αγαπημένο του οροπεδίου, τι δεν είχε να μας χαρίσει. Τα μάτια μας δεν χόρταιναν την εναλλαγή των χρωμάτων. Τις χιλιάδες ροζ και άσπρες ορχιδέες, τα μωβ κρινάκια και κείνα τα κίτρινα τμήματα της γης.
Θέ μου, ωραίος που είναι ο Ομαλός! Θέ μου, μην μας τον πάρουνε κι αυτόν.
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη