Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος AEJ/IFJ
Με εξαίρεση το Ιράν, σε κανένα άλλο κράτος του κόσμου δεν υπάρχει τόση στενή σχέση, αλληλεπίδραση κι αλληλοεπιρροή, μεταξύ εκκλησίας – κράτους, όση στην Ελλάδα. Σχέση ασφυκτική και τυραννική μιας κι η ορθόδοξη εκκλησία έχει παρεισφρύσει εξουσιαστικά στη ζωή μας με μία σειρά απαράδεκτων προνομίων -και όχι απλά δικαιωμάτων.
Κάθε άνθρωπος έχει αναφαίρετο δικαίωμα να επιλέγει την πίστη του ή όχι σε κάποια θρησκεία. Κανένας όμως, δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει σε κανέναν μια πίστη και κανείς δεν υποχρεούται ως άθρησκος ή αλλόδοξος πολίτης να σέρνεται από παρεμβολές της εγκατεστημένης εκκλησίας στη λειτουργία της πολιτείας. Πόσω δε μάλλον να πληρώνει τους ναούς της και τους μισθούς των ιερέων της.
Κι ενώ βρισκόμαστε στο 2016 και στην Ελλάδα το ακανθώδες σύμπλεγμα εκκλησίας-κράτους καλά κρατεί, μόλις το 1802 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον θέτει διαχωριστικό τείχος ανάμεσά τους, σεβόμενος την απόφαση του αμερικανικού λαού να μη θεσπίσει νόμο κανένας νομοθέτης ώστε να εγκαθιδρύσει επίσημη θρησκεία ή να απαγορευτεί η ελεύθερη άσκηση όποιας πίστης και λατρείας.
Η τριτοκοσμική αυτή σχέση στον τόπο μας κι ο σφιχτός και θερμός εναγκαλισμός πολιτείας-εκκλησίας, είναι τόσο παλιά, όσο και το ελληνικό κράτος.
Μάλιστα, για να στηθεί καλά το ελληνορθόδοξο ζευγάρωμα, σχολικά αναγνώσματα και εθνικοπατριωτικοί πανηγυρικοί λόγοι διανθίστηκαν με μύθους, οι οποίοι ζουν ως το σήμερα.
Επινοήθηκε το “κρυφό σχολειό” με τον περιβόητο πίνακα του Ν. Γύζη, ενισχύθηκε με το ποίημα του Πολέμη “φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ…”, αποδόθηκε η έναρξη της επανάστασης του 1821 στον ρασοφόρο Παλαιών Πατρών Γερμανό και η ανύψωση του λάβαρου στη μονή της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα, όταν ο ίδιος ο Γερμανός στις 25 Μαρτίου βρίσκονταν με αρκετή απόσταση των γεγονότων στην…Πάτρα.
182 χρόνια μετά, το υπουργείο Παιδείας είναι ταυτόχρονα και υπουργείο Θρησκευμάτων.
Οι μαθητές ως αφετηρία της σχολικής τους χρονιάς, στοιχίζονται ενώπιον ιερέων και…αγιάζονται “εις το όνομα της αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου τριάδος”, λαμβάνοντας ένα σαφές πρώτο μήνυμα του πώς η γνώση και η αναζήτηση της αλήθειας περιχαρακώνεται μέσα στα συρματοπλέγματα ενός δόγματος.
Το μάθημα των θρησκευτικών συνεχίζει να είναι εντός της σχολικής ύλης, γίνεται με κατηχητικό τρόπο και σε διδακτικές ώρες περισσότερες της Φυσικής και της Χημείας. Το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής συνεχίζει να είναι αποκλεισμένο από τη μαθητική αγωγή.
Η παχυλή απαιδευσία, η αποχαύνωση, το σταυροκόπημα, η μετάνοια, η αμαρτία, ο παράδεισος κι η κόλαση είναι κάποια από τα αποτελέσματα και κάποιες από τις έννοιες που καλείται ο μαθητής να εγκολπώσει στην οικοδόμηση της προσωπικότητάς του.
Οι εικόνες του Χριστού κοσμούν τις αίθουσες των δικαστηρίων σε περίοπτη θέση, οι βουλευτές σηκώνουν τα χέρια να ορκιστούν ενώπιον ιερέων, “άγια φώτα” παραλαμβάνονται από αεροδρόμια με πομπές και τιμές αρχηγού κράτους (και έξοδα του κάθε πολίτη).
Η εκκλησία αρνείται την πραγματικότητα, προσπαθώντας να σώσει το δόγμα της και λογοκρίνει, απαγορεύει, αφορίζει, ό,τι θεωρεί επικίνδυνο για την κατάρρευση των μύθων της. Έτσι, παρεμβαίνει το 1988 στην προβολή της ταινίας “ο τελευταίος πειρασμός” του Μάρτιν Σκορτσέζε, η οποία ήταν μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Ν.Καζαντζάκη. Το έργο χαρακτηρίσθηκε “σκανδαλώδες” και πριν ακόμη προβληθεί ο αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ στέλνει επιστολές σε αρμοδίους, απαιτώντας την απαγόρευσή του διότι “προσκρούει ευθέως στην ομοιογενή ευαισθησία του λαού”. Ρασοφόροι ξεχύνονται την ημέρα προβολής στους δρόμους ωρυόμενοι και δεν διστάζουν να βιαιοπραγήσουν κατά των κινηματογράφων που το προβάλλουν.
Με τον ίδιον τρόπο αντιδρούν σε πράξεις όπως ο πολιτικός γάμος, την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες, τις θεατρικές παραστάσεις που δεν είναι δημιουργίες κατά τα “χριστιανικά ήθη”, τα βιβλία που δεν υπερασπίζουν τυφλά το χριστιανικό δόγμα. Σε όποια περίπτωση η εκκλησία αμφισβητηθεί, εκείνη απειλεί με την επέλαση του 666 (αντίχριστος) και με αφορισμούς από το ποίμνιό της. Αυτό το τελευταίο, το χρησιμοποίησε ως μέσο και στη σημερινή περίπτωση του “συμφώνου συμβίωσης” μεταξύ ομόφυλων και δείχνει να αποτρέπει την επίτευξή του, επιβάλλοντας φασιστικά τη δική της άρνηση και άποψη στην πολιτεία για μια ακόμη φορά.
Ο ελληνικός κλήρος επίσης, απαίτησε από τη διοίκηση του μουσείου της Ακρόπολης, να κοπεί η σκηνή από φιλμ του Κ. Γαβρά, η οποία στο πλαίσιο των καταστροφών που έχει υποστεί ο Παρθενώνας, έδειχνε βάνδαλους παλαιοχριστιανούς να ξηλώνουν τα γλυπτά που κοσμούσαν το αέτωμα του ναού, θεωρώντας τα ‘είδωλα’ και αναπαραστάσεις ακολασίας.
Ας μην ξεχνάμε τον φανατισμό που επέδειξαν απέναντι στα αρχαία ελληνικά αγάλματα και σε βιβλιοθήκες οι πρώτοι χριστιανοί, ώστε να επιβληθούν και να επικρατήσουν (κομμένα χέρια, κεφάλια, πέη).
Για να έχουν μονοπώλιο την ταφή των νεκρών και τα έσοδα που αυτή συνεπάγεται, η εκκλησία στέκεται επίσης εμπόδιο στην αποτέφρωση-καύση των νεκρών και στα πλεονεκτήματά της. Εμπορεύεται κάθε χαρά της καθημερινής μας ζωής (γάμος, βάφτιση, ονομαστικές εορτές, εγκαίνια, κλπ), αλλά και τη στερνή μας πράξη. Την έξοδό μας από τα εγκόσμια. Την ταφή μας.
Εμπορεύεται τον πόνο, την αρρώστια, τη δυστυχία, την ελπίδα. (Νερά θαυματουργά, λείψανα αγίων με δυνάμεις υπερφυσικές και θεϊκές, εικόνες που θεραπεύουν, που δακρύζουν, κλπ). Ο μέσος πολίτης, που έχει εκπαιδευτεί από το σχολείο αλλά και σε όλη τη διάρκεια της κοινωνικής του ζωής στην οποία έχει διεισδύσει εμφανέστατα η εκκλησία, εξελίσσεται σε έναν καλό και πειθήνιο, πιστό πολίτη.
Ένας άνθρωπος που δίνει τον οβολό του στα παγκάρια των ενοριών, προσμένει με υπομονή να ανταμειφθεί σε μια μετά θάνατον ζωή (πόση ανοησία!) και γονατίζει σε εικονίσματα που θα βάλουν το χέρι τους να “τακτοποιήσουν” τη ζωή του.
Όπως είναι λογικό όμως, μόνο η εκκλησία τακτοποιείται. Λειτουργώντας ως μαγαζί γωνία, ως off shore εταιρεία, εκτός φορολογικών επιβαρύνσεων, εκτός κρατικού ελέγχου, εκτός όποιας δικαιοδοσίας του κράτους πάνω της, η εκκλησία θησαυρίζει και σκανδαλίζει με λογής Βατοπέδια και λογής απαράδεκτες συμπεριφορές.
Οι επαγγελματίες “πλασιέ” του χριστιανισμού χαίρουν ασυλίας σε όσες διαπλοκές τους, σε όσες εξυπηρετήσεις συμφερόντων, σε όσες συμμετοχές τους σε χούντες, κατοχές και αιμοσταγείς κυβερνήσεις.
Κτίρια, εκτάσεις, μετρητά, πλούτος που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αγγίξει και επί προσθέτως ο κάθε πολίτης να υποχρεούται να πληρώνει και τους μισθούς των εκπροσώπων της.
“Οι θρησκείες είναι το όπιο των λαών”, είπε ο μέγας Μαρξ.
Ο κόσμος ως ποίμνιο, συνωστίζεται σε ναούς, γονατίζει, προσκυνά, προσεύχεται και εναποθέτει τις ελπίδες του για μια καλύτερη ζωή, για έναν δικαιότερο κόσμο στον κάθε όσιο…Ποτάπιο.
Ο σκοταδισμός και οι μεσαιωνικές αντιλήψεις της εκκλησίας είναι εμφανείς από το επίπεδο της κοινωνίας μας, τη συντηρητική και ταυτόχρονα υποκριτική ηθική της, τον τρόπο που αντιμετωπίζει το διαφορετικό, που στέκεται απέναντι στις μειονότητες, τους αλλόδοξους, τον ξένο, τον καταπιεσμένο.
Συνεπικουρεί και υποβοηθά, λειτουργεί ως αρωγός στις φασίζουσες εκφάνσεις της εκάστοτε εξουσίας.
Δεν είναι τυχαίο που παπάδες με γαλόνια, υποστήριξαν την αυτοδικία και τις όποιες ρατσιστικές, σεξιστικές, εγκληματικές δράσεις του κόμματος των νεοναζί (Χρυσή Αυγή).
Όπως είπε κι ο ελληνικός Λιαντίνης: “Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη πνεύματος. Και η ευκαιρία χάθηκε”.
Και ο μέγας Πετρόπουλος: “Η εκκλησία ήτο ανέκαθεν μια καταπιεστική δύναμη, αλλά όχι μια αληθινή εξουσία, αφού παρουσιαζότανε σαν μια δούλα του Ηγεμόνος (ακόμη κι η Ιερά Εξέταση).
