Χρόνια δύσκολα από το 1974 έως το 1984.
Μετά την πτώση της Χούντας η μεταπολίτευση και μεις όλοι οι κυνηγημένοι από το δημοκρατικό χώρο, ενώπιον των ευθυνών μας.
Από τους πρώτους που στρατεύτηκαν στον αγώνα για την ΑΛΛΑΓΗ, ήταν ο αξέχαστος οδοντογιατρός, Νίκος Λιγοξυγκάκης.
Νέος τότε ο Νίκος, γύρω στα 1976 που σμίξαμε και συνδεθήκαμε στενά στον κοινό αγώνα, ήταν ο πρωτεργάτης της μεγάλης οργανωτικής προσπάθειας του νεοσύστατου Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος με ηγέτη, τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Νίκος Λιγοξυγκάκης στελέχωσε τον στενό πυρήνα των πιο δραστήριων αγωνιστών.
Η συμμετοχή του ήταν καθοριστική στην δημιουργία πολλών Τοπικών Οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ, στην ύπαιθρο.
Ακούραστος. Ήταν παρών όλες τις αργίες, στις εξορμήσεις, για το πλησίασμα των κατοίκων της υπαίθρου.
Ο γιατρός χαρακτηριζόταν για το γλυκύτατο του χαρακτήρα του. Πάντα χαμογελαστός, τον χαρακτήριζε η ευγένεια και ο σεβασμός προς τους συνανθρώπους του.
Μέρες δύσκολες εκείνες, που ο χωροφύλακας ήταν ακόμα στην ημερήσια διάταξη, κάθε δράσης των πολιτών, ιδιαίτερα όταν αυτή η δράση στόχευε στην ανατροπή των κατεστημένων.
Ο Νίκος – που μετέπειτα το 1978 έγινε και κουμπάρος μας αφού είχε μπει μέσα στην καρδιά μας εμένα και της συζύγου μου Άννας όσο λίγοι – δεν επτοείτο, από εκφοβιστικές τακτικές, του αστυνομικού κράτους.
Ίσα – ίσα που αυτή η συμπεριφορά χαλύβδωνε την θέλησή του να αγωνιστεί για να μπει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» αυτή η νοσηρή κατάσταση.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της δημιουργίας της Τοπικής Οργάνωσης Καντάνου στο Σέλινο. Εκεί πρωτοπόρος ήταν ο αξέχαστος αγωνιστής Βασίλης Φαλαγγάρης, φούρναρης στο επάγγελμα, που πρόσφερε το σπίτι του, για την συνάντηση του κλιμακίου της Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ με τους Καντανιώτες.
Ενώ συμπληρωνόταν και υπογράφονταν οι αιτήσεις εγγραφής έγινε σκόπιμη διακοπή ρεύματος, μόνο στην περιοχή της συνάντησης. Τότε επικράτησε αναστάτωση, αλλά ο Νίκος Λιγοξυγκάκης πάλη με το χαμόγελο και την ήρεμη στάση που τον χαρακτήριζε ρώτησε αν υπήρχε άλλη πηγή φωτός
Πράγματι υπήρχε στην αποθήκη του αξέχαστου Βασίλη ένα ΛΟΥΞ που άναβε με ασετυλίνη. Το φως πάλι νίκησε το σκοτάδι και ο Νίκος ταύτισε τη διαδικασία μας με το Κρυφό Σχολειό…
Φεύγοντας, ο ρουφιάνος της περιοχής (τότε ήταν εντελώς αποθρασυμένοι), αφού στο μεταξύ είχαν ανάψει τα φώτα του δημοσίου, έστεκε κάτω από τον στύλο της ΔΕΗ και προκαλούσε τους αποχωρούντες, από την σύναξη.
Ο Γιατρός σταμάτησε και για πρώτη φορά είδα το πρόσωπό του χωρίς χαμόγελο – κοίταξε αυστηρά τον θρασύτατο αυτό άνθρωπο προειδοποιώντας τον, για τις συνέπειες που μπορεί να είχε η προκλητική συμπεριφορά του. Είπε ακόμη ότι σύντομα θα ανατείλει η ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο που θα απολαύσει και ο ίδιος.
Ο οδοντογιατρός Νίκος Λιγοξυγκάκης έχαιρε γενικότερης εκτίμησης, άριστος επιστήμονας, αλλά και εξαίρετος άνθρωπος. Άρχοντας με τα όλα του, στην εν γένει συμπεριφορά του.
Η καταγωγή του ήταν από τον Κεφαλά Αποκορώνου όπου διατηρούσε το πατρογονικό αρχοντικό του μέχρι τέλους.
Δυστυχώς, έφυγε νεότατος από καρκίνο.
Υποχρέωση του υπογράφοντος να φέρει στην επικαιρότητα μια τέτοια προσωπικότητα προσφοράς, γιατί ο Νίκος Λιγοξυγκάκης μόνο προσέφερε στον μεγάλα αγώνα για την ΑΛΛΑΓΗ χωρίς καμμιά απολύτως απολαβή.
Τέτοιοι άνθρωποι μάς χρειάζονται και σήμερα.
Νίκο, όσοι σε γνώρισαν από κοντά δεν θα σε ξεχάσουν ΠΟΤΕ.
Νίκος Αγγελάκης