Πένθιμη η Μεγάλη Εβδομάδα και οι Ιεροί Ναοί της πόλης μας ανάλογα ντυμένοι υποδέχονται τον Νυμφίο, υποδέχονται τον Κύριο, που γίνεται αιμοδότης για την σωτηρία μας, που δέχεται τα ραπίσματα, το καρφί στο ξύλο, την χολή, το ξύδι. Κάθε μία ημέρα της εβδομάδας αυτής πιο έντονη από την προηγούμενη. Στολισμένη η κάθε ημέρα τόσο με ύμνους κατανυκτικούς, όσο με ομιλίες και λόγια Πατέρων που μας εισαγάγουν στο εκούσιο Πάθος.
Δεμένος ο Κύριος, σαν κοινός εγκληματίας στο μέσον κάθε Ναού, ντυμένος την άκρα ταπείνωση, κοιτάει κάποιους από εμάς στα μάτια, και δε σταματάει να λέει τα ”ουαί Γραμματείς και Φαρισαίοι Υποκριταί”. Δε σταματάει να κοιτάει λυπημένα και να λέει, ακόμα κρατάτε στα χέρια τα καρφιά, ακόμα φτιάχνετε σταυρούς Μαρτυρίου; Κάθε φορά που σταυρώνετε κάποιον αδελφό, κάθε φορά που λοιδορείτε, κάθε φορά που φθονείτε κάποιον , εμένα σταυρώνετε. Σταυρώστε με λοιπόν λοιπόν και ελάτε στους Ναούς να επιβεβαιώσετε την εφήμερη νίκη. Μία νίκη καταδικασμένη από την ανύπαρκτη ελπίδα ζωής . Ελάτε στους ναούς πείτε στο διπλανό σας, πόσο μεγάλη νηστεία κάνατε, πείτε όμως και πόσο συκοφαντήσατε, εξαπατήσατε, προσπαθήσατε να βλάψετε. Νηστέψατε το κρέας αλλά δεν σταματήσατε να τρώτε ψυχές, δε σταματήσατε να βασανίζετε ανθρώπους, να προσπαθείτε να μεγαλώσετε τον φθονοκύκλο σας, μυώντας και άλλα μέλη.
Δεμένος ο Κύριος θα κοιτάξει και κάποιους άλλους, ανθρώπους που δεν έπαψαν να στηρίζουν και να βοηθούν το συνάνθρωπο, χωρίς ανταλλάγματα. Άνθρωποι που καθημερινά επώνυμα ή ανώνυμα ρίχνονται στη μάχη αρωγής προς τον εμπερίστατο αδελφό. Άνθρωποι που δεν έχουν χρόνο για κουτσομπολιά, άνθρωποι με κύρια αρετή την αγάπη και την ελπίδα που τους δίνει ο Κύριος. Άνθρωποι που αντί να κρατάνε καρφιά κρατάνε κάθε ημέρα αναστάσιμες Λαμπάδες.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, είναι εγερτήριο αλλαγών, είναι γνώση αγνοίας, είναι αυτοκριτική για τα βήματα της ψυχής μας. Κάθε ημέρα γίνεται από εμάς τους ίδιους Μεγάλη εβδομάδα, αλλά και από εμάς τους ίδιους Αναστάσιμη ημέρα.