“Απο σήμερα θεωρούμαστε γιατροί, σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζει πλέον το δικαίωμα στην περίθαλψη, που κλείνει τα νοσοκομεία της, που δεν πληρώνει τους γιατρούς της, που πεινάει. Που διώχνει στο εξωτερικό τη νεολαία της, ιδίως την σπουδασμένη νεολαία της.Λέγαμε «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός». Δεν ξέραμε οτι θα ηταν ανάγκη να το προσδιορίσουμε ακόμα περισσότερο. Θέλω να γίνω ΓΙΑΤΡΟΣ. Θέλω να γίνω γιατρός ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ. Θέλω να δουλέψω σε δημόσιο νοσοκομείο, θέλω να μπορώ να είμαι δίπλα σε όποιον με έχει ανάγκη, θέλω οι ασθενείς μου να μπορούν να φάνε και να βρίσκουν τα φάρμακά τους. Σʼαυτα τα θελω, εχουμε πολλα να συμβάλλουμε,και οφειλουμε να παλέψουμε.

Πολλες φορες μέσα στην σχολή μας προτάθηκε να φύγουμε στο εξωτερικό. Μας παρουσιαστηκε ως η μονη λύση. «Θα είναι καλύτερα, πιο εκπαιδευτικά, πιο καλοπληρωμένα». Διαφωνούμε. Δεν γίναμε γιατροί για να κανουμε καριέρα, για να αποκτήσουμε θέσεις περιοπής, για να κολυμπήσουμε στο χρήμα εις βάρος ασθενών.

Ακόμα περισσοτερο, δεν γίναμε γιατροί για να κλείσουμε τα μάτια μπροστά στην δυστυχία που απλώνεται πλεον φανερά γύρω μας. Θα μείνουμε εδω να το παλέψουμε, απαιτείται αγώνας για να ορθοποδήσει μια χώρα που την έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού, απο αυτο τον αγώνα εμείς δεν θα λείψουμε. ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.”