Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Μπήκαμε στην τελική ευθεία για τις εκλογές της Κυριακής. Οι ώρες της άθλιας κι εγκληματικής συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου είναι μετρημένες και στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής εκατομμύρια εργαζόμενοι θα δώσουν την χαριστική βολή σε μια κυβέρνηση που γκρέμισαν με τους αγώνες τους, με τις μαζικές απεργίες και καταλήψεις στους χώρους που δέχτηκαν την μνημονιακή επίθεση, με το γιγάντωμα του αντιφασιστικού αγώνα και το τσάκισμα των νεοναζί δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Όμως μέχρι και την τελευταία στιγμή οι διεθνείς τραπεζίτες, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η ομάδα του Σαμαρά δεν σταματούν την προσπάθεια να μας τρομοκρατήσουν.
Οι απειλές και οι εκβιασμοί για το μέλλον της χώρας μετά τις εκλογές εστιάζουν στον οικονομικό παράγοντα και στη διεκδίκηση να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα όσον αφορά το χρέος και την αποπληρωμή του. Την Πέμπτη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε ένα ακόμα πρόγραμμα «ενίσχυσης της ρευστότητας» στην Ευρωζώνη ομολογώντας ότι στην πράξη και ύστερα από τόσα χρόνια λιτότητας ότι η κρίση δεν έχει τελειώσει σε όλη την Ευρώπη. Και για άλλη μια φορά δίνει στους τραπεζίτες ένα τεράστιο πακέτο φτηνής χρηματοδότησης. Και που θα βρουν τα χρήματα, αν όχι από τις δικές μας, τρύπιες τσέπες και από το ξεπούλημα του εθνικούς μας πλούτου; Κι αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει σε άμεσες ενέργειες για να αντιμετωπίσει όλη αυτή την πολιτική και να προτείνει την μονομερής παύση πληρωμών του χρέους και τη διαγραφή του, αρκείται στο να καταγγέλλει τον Σαμαρά για ακροδεξιά ρητορική, και πολύ σωστά κάνει, αλλά στην ουσία προτίθεται να ζητήσει την τεχνική επέκταση του προγράμματος στήριξης της Ελλάδας που λήγει στις 28 Φεβρουαρίου όπως αναφέρθηκε κι η υποψήφια βουλευτής του κόμματος στη Β’ Αθηνών Nάντια Βαλαβάνη μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 984. Όμως, το να ζητηθεί τεχνική επέκταση του προγράμματος στήριξης, δηλαδή του μνημονίου ώστε να υπάρχει από την πλευρά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η δυνατότητα αναδιαπραγμάτευσης ακριβώς του προβλήματος του χρέους και κατάθεσης του δικού τους προγράμματος, σημαίνει αναγνώριση ότι το χρέος χρειάζεται να αποπληρωθεί. Οδηγώντας σε νέα μέτρα, ακόμα κι αν αυτή τη φορά τα ντύσουν με προοδευτικό και ριζοσπαστικό προσωπείο.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας είναι 321 δις ευρώ και αναλογεί στο 174% του ΑΕΠ. Το Μάρτη του 2009 λίγο πριν ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο ήταν 310 δις ευρώ και περίπου στο 120% του ΑΕΠ, ποσοστό-όριο που αποτέλεσε και την αφορμή για τον ερχομό της τρόικας ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και των μνημονίων. Μέσα σε πέντε χρόνια συνεχούς άγριας λιτότητας και ταυτόχρονης συρρίκνωσης του ΑΕΠ, η τρόικα και οι τροϊκανές κυβερνήσεις «πέτυχαν» να αυξήσουν το χρέος κατά 54% σε ποσοστό του ΑΕΠ και σε 11 δις ευρώ σε απόλυτους αριθμούς. Πρόκειται για μια παταγώδη αποτυχία για την οποία οι Σαμαροβενιζέλοι τολμάνε ακόμα να πανηγυρίζουν.
Μια αποτυχία που γίνεται απόλυτη αν σκεφτεί κανείς ότι μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν τουλάχιστον δύο επιμηκύνσεις, καθώς και ένα «κούρεμα» του χρέους το Μάρτη του 2012. Εξηγείται πολύ εύκολα αυτή η εκτίναξη του χρέους. Αρκεί να δει κανείς τα ποσά που δανείστηκε η Ελλάδα μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια και συνόδευαν όλες τις μνημονιακές συμφωνίες: Με το πρώτο μνημόνιο την άνοιξη του 2010 η Ελλάδα δανείστηκε 110 δις από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Το 2011 ακολούθησε ένα ακόμα πακέτο δανεισμού, 130 ακόμα δις ευρώ.
Σήμερα, το συνολικό ποσό που δανείστηκε το ελληνικό κράτος μέσα στην πενταετία έχει ξεπεράσει τα 250 δις ευρώ, με αποτέλεσμα την εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Επίσης, αξίζει να κρατήσουμε ότι τα δανεικά δεν πήγαν στις ανάγκες των εργαζομένων, σε συντάξεις, μισθούς, επιδόματα, στην δημόσια υγεία και παιδεία, ούτε στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους αλλά στις τράπεζες. Αν ήταν έτσι, το εμβόλιο κατά της μηνιγγίτιδας δεν θα κόστιζε τριακόσια ευρώ (τρεις δόσεις) και ούτε θα είχαμε νεκρούς από αρρώστιες κι ασθένειες που μπορούν να αντιμετωπιστούν. Σύμφωνα με τον πρόσφατο κρατικό προϋπολογισμό την τελευταία πενταετία το ελληνικό κράτος έχει πληρώσει στις τράπεζες 165 δις ευρώ για την εξυπηρέτηση τόκων και χρεολυσίων. Δηλαδή -όπως ακριβώς έγινε και με εκατομμύρια νοικοκυριά- δανείζεται και φορτώνεται νέους τόκους για να πληρώνει τους παλιούς. Ενώ σε σχετικό δημοσίευμα στο περιοδικό Unfollow διαβάζουμε ότι σε 210 δις ευρώ υπολογίζονται τα χρήματα που έχουν δοθεί τα τελευταία έξι χρόνια στην «διάσωση» και την «ανακεφαλαιοποίηση» των ελληνικών τραπεζών.
Αυτό ακριβώς πάει να συμβεί και τώρα με την εκ νέου πρόσβαση των ελληνικών τραπεζών στο μηχανισμό παροχής έκτακτης ενίσχυσης σε ρευστότητα ELA (Emergency Liquidity Assistance) αναμένονταν να εξετάσει την Τετάρτης το διοικητικό συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το σχετικό αίτημα υποστηρίχθηκε από το Διοικητή της Τράπεζα της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα , ο οποίος ενημέρωσε για τις εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας. Η έκτακτη αυτή χρηματοδότηση (ELA) παρέχεται από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες του ευρωσυστήματος σε πιστωτικά ιδρύματα που αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας, έναντι ενεχύρου και με την έγκριση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στις κατευθυντήριες γραμμές του ευρωσυστήματος και με αυστηρούς χρονικούς περιορισμούς. Η χρηματοδότηση δίνεται για να αντισταθμιστούν η μείωση και η απόσυρση καταθέσεων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, αλλά και η απομείωση της αξίας του αποδεκτού για πράξεις νομισματικής πολιτικής ενεχύρου, εν μέσω συνθηκών αδυναμίας των τραπεζών να προσφύγουν στις αγορές για την άντληση ρευστότητας. Και αυτή η χρηματοδότηση, όπως μας έχει διδάξει η πρόσφατη εμπειρία, θα βρεθεί από το υστέρημα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων του τόπου μας.
Να γιατί είναι απαραίτητο να σταματήσουν εδώ και τώρα οι προσπάθειες διάσωσης του τραπεζιτικού και κεφαλαιοκρατικού συστήματος και να ξεκινήσει ο αγώνας για να διασωθούν οι ζωές μας και ο πλούτος μας. Αν λοιπόν, η πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται αυτές τις πολιτικές, τότε ποιος άλλος δρόμος μένει από το να υλοποιήσουμε εμείς το πρόγραμμα αυτό.
Η υποχώρηση μάλιστα της κυβερνώσας Αριστεράς από τα αιτήματα που έβαζε το κίνημα ήδη από την εποχή των Πλατειών, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα αντί να δίνει λύσεις. Για αυτό λοιπόν, και λίγες μέρες πριν ο κόσμος της εργασίας πάει στις κάλπες παρατηρείται ένα πολύ ενδιαφέρον όσο και ιστορικά πρωτότυπο για τα πολιτικά και ιστορικά δεδομένα παγκοσμίως φαινόμενο. Ο κόσμος που θα στηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, παραμένει επιφυλακτικός στο κατά πόσο μπορεί να δώσει μια οριστική απάντηση στα προβλήματα. Δίνει, δηλαδή, μια κριτική ψήφο. Ψηφίζει, κι αυτό είναι ξεκάθαρο, για να φύγουν τα λαμόγια της κυβέρνησης του Σαμαρά και γενικά όλο το παλιό πολιτικό σύστημα. Κι αυτή είναι μια απόλυτα κατανοητή επιλογή. Όμως, τα δύσκολα θα αρχίσουν από τις 26 του Γενάρη. Οι πιέσεις πάνω σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αυξηθούν, θα αυξηθούν και τα προβλήματα.
Γι’ αυτό και το εργατικό κίνημα χρειάζεται να ξαναβγεί στους δρόμους και να απαιτήσει από την κυβέρνηση της Αριστεράς να μην κάνει ούτε μία υποχώρηση. Δεν είναι η ώρα για συμβιβασμούς, δεν είναι η ώρα να σηκώσει τα χέρια μπροστά στα όρια που βάζει ο ΣΥΡΙΖΑ και να του δώσει πίστωση χρόνου. Πρέπει να τα διεκδικήσει όλα και να τα πάρει όλα! Ο Σαμαράς φεύγει. Χρειάζεται να φύγουν και τα αφεντικά του. Αν κάνει πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ, και όπως δείχνουν τα πράγματα θα κάνει – ήδη τραβάει γοργά προς τα πίσω, είναι πολύ πιθανό να απογοητευτεί ο κόσμος και να την πληρώσει όλη η Αριστερά, ακόμα και αυτή που βάζει μπροστά ένα δυναμικό, ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που βάζει το συμφέρον της εργατικής τάξης πάνω από τα συμφέροντα των καπιταλιστών, πάνω από τα συμφέροντα του 1% που ελέγχει την παγκόσμια οικονομία.
Κανείς δεν πρέπει να πιστέψει τα παραμύθια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν πρέπει να παρατήσει τα όπλα όταν οι πιο μεγάλες μάχες ανοίγονται μπροστά μας. Χρειάζεται να ενισχυθεί αυτό ο κύμα αμφισβήτησης των δυνατοτήτων μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μόνο καλά λόγια έχει να πει για τα νέα μέτρα της ΕΚΤ. Προσπαθεί να μας καθησυχάσει ότι «η Ευρώπη αλλάζει» και ότι τώρα το ευρωπαϊκό σκέλος της τρόικας θα ρίξει χρήμα για την «ανάπτυξη». Καμία διαπραγμάτευση, κανένα κούρεμα, καμία επιμήκυνση του χρέους. Στις μονομερείς ενέργειες των Ελβετικών τραπεζών που εγκατέλειψαν την ελάχιστη ισοτιμία του ελβετικού φράγκου με το ευρώ, αυξάνοντας τα ποσά πληρωμών όσων έχουν στεγαστικά δάνεια, χρειάζεται να προβάλλουμε την δική μας εργατική εναλλακτική. Να καταργήσουμε μονομερώς τα μνημόνια, να διαγράψουμε το χρέος. Και που θα βρείτε τα λεφτά; Αξίζει να απαντήσουμε ότι υπάρχουν. Τα λεφτά που δίνει η ΕΚΤ στο ελληνικό κράτος δεν πάνε για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, αλλά για την κάλυψη των τόκων παλαιότερων δανείων και τη συνέχιση επ’ αόριστον της τοκογλυφίας.
Η απάντηση σε αυτήν την τοκογλυφία είναι η στάση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους. Πρακτικά σημαίνει να δεσμεύσουμε τα τοκισμένα λεφτά που μας δίνουν οι τραπεζίτες (για να πληρώσουμε τους παλαιότερους τόκους), προκειμένου να μπορέσουμε να καλύψουμε αμέσως τις αυξημένες ανάγκες στην Παιδεία, την Υγεία, την Πρόνοια. Μια καλή αρχή είναι τα 5,7 δις για τόκους και 16 δις για χρεολύσια που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2015. Πρόκειται για ένα στόχο που μπορεί να γίνει πράξη μόνο με την κρατικοποίηση όλων των ιδιωτικών τραπεζών που το κράτος έχει χρυσοπληρώσει, χωρίς αποζημίωση των τραπεζιτών και την επιβολή εργατικού ελέγχου, ξεκινώντας από την ίδια την Τράπεζα της Ελλάδας. Η φορολόγηση των κερδών είναι μια άλλη πηγή. Σύμφωνα με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, η διατήρηση των υψηλών τιμών σε συνδυασμό με τη μεγάλη μείωση των μισθών, είχαν σαν αποτέλεσμα τα μικτά κέρδη (κέρδη, τόκοι, πρόσοδοι προ φόρων) να έχουν ελάχιστη πτώση στην διάρκεια της κρίσης: 79 δις ευρώ μικτά κέρδη το 2009, 75 δις το 2010, 73 δις το 2011, 74 δις το 2012, 73 δις το 2013, ενώ μέχρι το τέλος του 2015 αναμένεται να επανέλθουν στα επίπεδα που ήταν το 2009, πριν τα μνημόνια (βλέπε στον πίνακα, δίπλα). Μόνο, το 2013 οι 500 πιο κερδοφόρες ελληνικές επιχειρήσεις είχαν καθαρά κέρδη προ φόρων 7,6 δις. Το ίδιο διάστημα χάθηκαν 904.000 θέσεις εργασίας, πάνω από 1 εκατομμύριο μακροχρόνια άνεργοι έχουν δει το εισόδημά τους να είναι σταθερά στο μηδέν, 800.000 υπολογίζονται οι απλήρωτοι εργαζόμενοι – και όσοι ακόμα εξακολουθούν να πληρώνονται στον ιδιωτικό τομέα έχουν δει τους μισθούς τους να κατρακυλάνε στο 50%. Είναι προφανές ότι ούτε όλοι μαζί τα φάγαμε, ούτε όλοι μαζί τα πληρώνουμε.
Η απαίτηση είναι να ανεβούν και οι μισθοί στα επίπεδα του 2009, να γυρίσουν πίσω στις δουλειές τους όλοι όσοι απολύθηκαν. Να πληρώσουν οι καπιταλιστές όλα τα χρωστούμενα -τι πιο δίκαιο, να καταβληθούν άμεσα τα 8,2 δις ευρώ που σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΙΚΑ χρωστάνε οι 300 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας στα ταμεία, για να πληρωθούν οι συντάξεις; Τι πιο δίκαιο από το να φορολογηθούν τα κέρδη; Τι πιο δίκαιο, αν το αρνηθούν, να πάρουν τον έλεγχο των εργοστασίων, των ξενοδοχείων, των πλοίων, των ακινήτων οι ίδιοι οι εργαζόμενοι;
Σημειώνει χαρακτηριστικά ο Πάνος Γκαργκάνας, υποψήφιος στη Β’ Αθήνας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και εκδότης της βδομαδιάτικης αντικαπιταλιστικής εφημερίδας Εργατική Αλληλεγγύη, σε πρόσφατο άρθρο του: «Είναι αφέλεια να πιστεύει η Αριστερά ότι αρκεί ένα κόμμα της να κερδίσει τις εκλογές και να σχηματίσει κυβέρνηση για να λυθούν αυτά τα προβλήματα. Ούτε μπορούμε να περιορίσουμε την κριτική μας μόνο στο ζήτημα της αξιοπιστίας του κόμματος της αριστεράς που σχηματίζει κυβέρνηση. Όχι γιατί έχουμε αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι το πρόβλημα είναι δομικό, συστατικό στοιχείο του κοινωνικού συστήματος όπου κυρίαρχη τάξη είναι οι καπιταλιστές όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά και ιδεολογικά. Αναπόσπαστο τμήμα της εναλλακτικής λύσης είναι το ξήλωμα αυτών των μηχανισμών και η αντικατάστασή τους από θεσμούς εργατικού ελέγχου και στην οικονομία αλλά και στη Δικαιοσύνη και στην Ενημέρωση και παντού. Πρόκειται για ανατροπές που προκύπτουν συγκεκριμένα από τις σημερινές μάχες και οποιαδήποτε προσπάθεια να περιοριστεί ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας τους έχει άμεσο πολιτικό κόστος για την εργατική τάξη και το κίνημά της. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν διεκδικούν «μόνο» να πάρουν πίσω τις δουλειές τους, αλλά και να συνεχίσουν το πείραμα της ελεύθερης αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ που ξεκίνησαν όταν έπεσε το μαύρο από τους Σαμαροβενιζέλους.
Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα τους αντιμετωπίσει ως άτομα που πρέπει να «αξιολογηθούν» για να πάρουν μια θέση εργασίας; Το αντιφασιστικό κίνημα δεν απαιτεί «μόνο» να προχωρήσει η δίκη της Χρυσής Αυγής και να καταδικαστούν οι δολοφόνοι της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης, αλλά και να αποκαλυφθούν και να διαλυθούν οι μηχανισμοί που τους κάλυπταν στην Αστυνομία και στη Δικαιοσύνη. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα περιοριστεί στο διορισμό δημοκρατικών στελεχών στην κεφαλή των υπουργείων και της ιεραρχίας ελπίζοντας ότι οι μηχανισμοί θα πειθαρχήσουν; Το αντιρατσιστικό κίνημα με τους αγώνες του έχει βάλει στην ημερήσια διάταξη ζητήματα όπως το δικαίωμα στην ιθαγένεια για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από την καταγωγή, το χρώμα ή τη θρησκεία των γονιών τους, την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες και τη διάλυση μηχανισμών όπως η FRONTEX που ευθύνονται για πνιγμούς χιλιάδων προσφύγων. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα επιμείνει σε «αντιρατσιστικά νομοσχέδια» που δεν αντιμετωπίζουν κανένα από αυτά τα θέματα; Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα όταν το Ισραήλ επιτέθηκε για άλλη μια φορά στους Παλαιστίνιους της Γάζας και προχώρησε σε φρικτά εγκλήματα σκοτώνοντας παιδιά που έπαιζαν στις παραλίες.
Σαμαράς και Βενιζέλος συνέχισαν την προώθηση ενός άξονα με το Ισραήλ. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Θα διατηρήσει αυτόν τον αντιδραστικό άξονα στο όνομα της «συνέχειας του κράτους» όπως έδειξε ο Αλέξης Τσίπρας στις συναντήσεις του με τον Αβραμόπουλο και τον Βενιζέλο στα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και η νεολαία μαζί τους δεν μάτωσαν με απεργίες και καταλήψεις «μόνο» για να μην κλείσουν σχολεία και σχολές, αλλά και για μια Παιδεία που δεν περιορίζεται σε μαθητεία για την προετοιμασία ευέλικτων εξαρτημάτων της παραγωγικής μηχανής. Το ίδιο οι νοσηλεύτριες και οι γιατροί για την Υγεία, οι εργαζόμενοι στους Δήμους για τις δημοτικές υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, στα ναυπηγεία, σε κάθε εργοστάσιο ή γραφείο που μπορεί να προσφέρει αγαθά και υπηρεσίες για τις ανάγκες των ανθρώπων. Τι θα κάνει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για να ανοίξει ξανά το εργοστάσιο της Κόκα Κόλα; Θα περιοριστεί να αναζητήσει καλύτερα κίνητρα για τον ιδιωτικό τομέα; Σε όλους τους τομείς έχουμε μπροστά μας μάχες για να μην αποδεχτούμε τέτοιους περιορισμούς. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει να παίξει κρίσιμο ρόλο για τη συνέχεια. Όχι για τον εαυτό της, για να διατηρήσει τα χέρια της καθαρά από τις βρομιές της διαχείρισης αυτού του συστήματος. Ούτε για να προετοιμάζεται για μια μελλοντική «γνήσια» κυβέρνηση της Αριστεράς. Αλλά για να είναι στήριγμα στους αγώνες των εργαζόμενων και της νεολαίας στην προσπάθειά τους να επιβάλουν το δίκιο τους, κόντρα στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης που ήδη βλέπουμε αλλά και στους συμβιβασμούς μιας αριστεράς που προσπαθεί να την κατευνάσει.
Αυτό είναι το νόημα μιας ισχυρής αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης ακόμη και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μπει στην κυβέρνηση. Ο διάλογος μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αντιπαραθέσεις της με άλλα τμήματα της Αριστεράς λογοδοτούν σε αυτή την προσπάθεια – να δώσουμε στην ανατροπή τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα που έχει ανάγκη το εργατικό κίνημα για να νικήσει.»
Για όλους αυτούς τους λόγους η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδεικνύεται μια πολύ χρήσιμη και απαραίτητη ψήφος στις εκλογές, γιατί χρειάζεται να ενισχυθεί εκείνη η Αριστερά που υποστηρίζει ότι η εργατική εναλλακτική λύση απέναντι σε όλα αυτά τα παιχνίδια των τραπεζιτών είναι η κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος κάτω από εργατικό έλεγχο, η διαγραφή του χρέους και η ρήξη με το ευρώ και τον ζουρλομανδύα ΕΚΤ – ΕΕ. Το πιο μεγάλο μέτρο ανακούφισης από τη φτώχεια που έχουν σπείρει όλοι αυτοί είναι να πάψουμε να πληρώνουμε τόκους και χρεολύσια και να βρούμε έτσι τα λεφτά για δουλειές, μισθούς, συντάξεις. Αυτή τη μεγάλη, την αντικαπιταλιστική ανατροπή θέλουμε να ανοίξουμε και με την ψήφο μας την Κυριακή. Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αυτό το νόημα. Και ακόμη περισσότερο, από Δευτέρα πρέπει να στρατευτούμε όλοι μαζί στη μάχη για τη δικαίωση των αγώνων μας ενάντια στις τρόικες και τους τραπεζίτες.
Καμία αναμονή, καμία υποχώρηση από τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας.
*Στοιχεία για το άρθρο πάρθηκαν από τις εφημερίδες Τα Νέα, Εργατική Αλληλεγγύη και το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω.
