Στην Ελευθεροτυπία έχει απομείνει μόνο ο Προκόπης. Μπαινοβγαίνει σαν το φάντασμα με την ουράκλα του και την κοιλάρα του που επί 15 χρόνια έχει χώσει μέσα όλα τα φαγητά της Ντίας. Και αφήνει τις τριχάρες του στην καρέκλα μου σαν μαλάκας όπως πάντα και μάλιστα δεν τον κυνηγάει κανείς.
Ποιος να τον κυνηγήσει; Ο σύνδικος που και καλά πάει να πάρει και να φέρει κάτι χαρτιά από το λογιστήριο; Μια φορά πήρα τηλέφωνο στο κέντρο και ήλπιζα να το σηκώσει για να του πω “έχουμε βάλει βόμβα”.
Αυτές τις μέρες τα παράθυρα ανοιγοκλείνουν μόνα τους και βροντάνε από τον αέρα, κάποια δέντρα έχουν σαπίσει και πέφτουν το ένα μετά το άλλο στην οροφή του κτιρίου, τις προάλλες πλημμύρισε και το υπόγειο, νερό μέχρι τα γόνατα. Να μου πεις, ποιος χέστηκε για το κτίριο, τόσες οικογένειες έμειναν στο δρόμο, δεν υπάρχει για όλους αυτό το “νέο ξεκίνημα” και τα λεφτά μας τα χάσαμε, άλλοι πολλά και άλλοι λιγότερα. Ολοι γονάτισαν, άλλοι μαζεύτηκαν και συνέχισαν άλλοι πήραν σύνταξη, άλλοι αρρώστησαν, άλλοι πέθαναν.
Και η Μίνωος που άντεξε τόση πίεση και τόσα πιεστήρια, που κάποτε έφαγε τόσο γλείψιμο από υπουργούς και που έριξε τόσο κράξιμο, η Μίνωος που έγινε θρύλος και κατάρα, τώρα καταρρέει πάνω στα πράγματα που κάποιοι έχουμε αφήσει. Και στο κασκόλ μου και στο ανεμιστηράκι και σε τόνους παλιές Ελευθεροτυπίες αρχείου τριακονταετίας. Τότε που η απέναντι γιαγιά έκανε ακόμα σεξ και ο παππούς ήταν τσίλικος και δεν είχε την ανάγκη της να του κόβει τα νύχια στο πεζούλι.