Του Αλέξανδρου Ζερβά | Είναι παροιμιώδης η αδυναμία που αναδεικνύεται στο να διεξαχθεί σοβαρός κι ενδελεχής δημόσιος διάλογος στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας για όλα σχεδόν τα σοβαρά ζητήματα που μπορεί να την απασχολούν. Από το θέμα της μετανάστευσης μέχρι το Κυπριακό κι από το χωρισμό κράτους-εκκλησίας μέχρι την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών, παρατηρούμε πολλές φορές παράλληλους μονόλογους, οι οποίοι συνοδεύονται συνήθως από εκατέρωθεν υστερικά αναθέματα με πάσης φύσεως αποχρώσεις. Το θέμα όμως του νομίσματος(«της επιστροφής στη δραχμή» κατά το κοινώς λεγόμενο) είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία: γιατί πολύ απλά πρόκειται για ένα διάλογο, ο οποίος ουσιαστικά δεν ξεκίνησε ποτέ.
Κάπως έτσι θα μπορούσε να ερμηνεύσει κανείς τον ενθουσιασμό του Νίκου Ευαγγελάτου, όταν προχθές το βράδυ έλεγε φιλοξενώντας τον Κώστα Λαπαβίτσα ότι «εμείς στο MEGA δε φοβόμαστε να κάνουμε αυτό το διάλογο». Προφανώς κι αυτή η στροφή στην «πολύπλευρη ενημέρωση» εκ μέρους του εν λόγω καναλιού είναι προσχηματική. Εδώ και πολλά χρόνια τα μνημονιακά κόμματα εξουσίας αλλά και τα μεγάλα ΜΜΕ είχαν βγάλει σχετικό πόρισμα, καθώς η εξάρτηση τους από το λεγόμενο «σύστημα ευρώ» δεν τους επέτρεπε να διανοηθούν κάτι διαφορετικό. Ιδιαίτερα δε τα τελευταία χρόνια το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή είχε παρομοιαστεί με «μικρασιατική καταστροφή», «Αρμαγεδώνα» κι άλλα παρόμοια χαριτωμένα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει επίσης την εκπομπή που είχε «στήσει» ο ΑΝΤ1 (παραμονές των επαναληπτικών εκλογών τον Ιούνιο του 2012), όπου «προφήτευε» μέχρι και την παρουσία στρατού στους δρόμους των μεγάλων πόλεων στην περίπτωση που η χώρα αποχωρούσε από το ευρώ.
Μετά από όλα αυτά, δεν μπορεί να μας προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ακόμη και τώρα η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας φαίνεται να τάσσεται υπέρ της παραμονής στο ευρώ, τη στιγμή που πολλά κόμματα, όπως η Νέα Δημοκρατία, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζουν τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής ως μονόδρομο για να μην επέλθει η «καταστροφή της δραχμής». Ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ όμως, που υπήρξε το μοναδικό κόμμα που άνοιξε το ζήτημα στο εσωτερικό του, ο συγκεριμένος διάλογος διεξήχθη βιαστικά, ενώ σε ένα βαθμό μάλλον υπερεκτιμήθηκε το μεγάλο πολιτικό κόστος που συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή.
Κάπως έτσι η Ελλάδα έφτασε στο σημείο να ζει το μαρτύριο του Σίσυφου, ευρισκόμενη υπό ένα διαρκή εκβιασμό από τη μεριά των λεγόμενων εταίρων, με τον μπαμπούλα της «εξόδου από το ευρώ» να αποτελεί την μόνιμη επωδό. Κι από την άλλη, στο εσωτερικό της εκπρόσωποι της πολιτικής και δημοσιογραφικής ελίτ να εμφανίζουν όσουν έχουν διαφορετική προσέγγιση ως τους «οδηγούς προς την κόλαση», λες και τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός βιώνει το δικό του παράδεισο.
Μπορεί και να μην είναι η παρούσα η καταλληλότερη συγκυρία, αλλά η ελληνική κοινωνία καλό θα ήταν έστω και τώρα να ενημερωθεί για τις προοπτικές που υπάρχουν ενώπιόν του. Χωρίς να κρύβει κανείς τις παγίδες που κρύβει μια ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή, αλλά ούτε να εξιδανικεύει τα οφέλη της παραμονής στο ευρώ. Ίσως έτσι η αλαζονική σιγουριά, με την οποία είχαν μιλήσει ο Νικολά Σαρκοζί κι Άνγκελα Μέρκελ στις Κάννες το Νοέμβριο του 2011 επιχειρώντας να επιβάλουν δημοψήφισμα στη χώρα μας με ερώτημα «Ευρώ ή δραχμή», να είναι σοβαρά ψαλιδισμένη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.