Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Ο Γαβράς στους “Ενήλικους στην αίθουσα” χάνει τα αυγά και τα πασχάλια, καθώς από την ταινία λείπει η σπιρτάδα που είχε το “Τσεκούρι” ή ακόμα και το “Αμήν” κι αδυνατεί να συντονιστεί με το κοινωνικό αίσθημα όπως είχε κάνει με το “Ζ”, με την “Ομολογία” και την “Κατάσταση πολιορκίας”.
Συγγνώμη, αλλά αυτή η ταινία αν έχει κάτι να πει, που αμφιβάλλω, είναι ναι μεν για το πως λειτουργεί η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία αλλά για το ευρωπαϊκό κοινό και μόνο που, ένα μέρος του, είχε άγνοια για ότι προηγήθηκε της κυβερνητικής συνθηκολόγησης του 2015. Βλέπετε, τα μάτια όλων, πλουσίων και φτωχών, ήταν εκείνη την περίοδο πάνω στην Ελλάδα και στην απόφαση της εργαζόμενης πλειοψηφίας, των ανέργων και των φτωχών στο δημοψήφισμα του 2015 να αρνηθεί την δεσποτεία της ΕΕ και του ΔΝΤ κόντρα στους οικονομικούς εκβιασμούς των capital controls και των πολιτικών πιέσεων που προανήγγειλαν κοσμογονικές αλλαγές και καταστροφές.
Από την άλλη εμείς εδώ, στην Ελλάδα, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει το this is a coup (με την καθοριστική συμβολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και του Βαρουφάκη) κι ο Γαβράς αποτυγχάνει, για να μην πω ότι δεν θέλει και δεν μπορεί, να το προσεγγίσει. Συν ότι λείπουν και στοιχεία αυτοκριτικής από την ταινία. Υποθέτω κι από το βιβλίο.
Άρα πραγματικά οι “Ενήλικοι στην αίθουσα” δεν έχουν να μας πουν τίποτα. Ακόμα η ταινία ηρωποιεί τον Βαρουφάκη, στο βιβλίο του οποίου βασίστηκε. Κι όμως ο Βαρουφάκης δεν ήταν άμοιρος ευθυνών. Ας μην ξεχνάμε ότι στήριξε κι αυτός με… επιστολική ψήφο την επέκταση του 2ου μνημονίου ενώ προετοίμασε το 3ο μνημόνιο ως Υπουργός Οικονομικών. Παραθέτω εδώ την επιστολική ψήφο και δήλωση του Βαρουφάκη:
«Σας γνωρίζω ότι αδυνατώ να παρευρεθώ στη σημερινή ονομαστική ψηφοφορία. Επιθυμώ διά της παρούσης να δηλώσω ότι εάν ήμουν σε θέση να ψηφίσω στη σημερινή ονομαστική ψηφοφορία επί του σχεδίου νόμου του υπουργείου Οικονομικών «Για τη διαπραγμάτευση και σύναψη δανειακής σύμβασης με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM)»
θα ψήφιζα ΝΑΙ».
Αποτυχία
Υπάρχει και η άποψη ότι μέσω της ταινίας, ανεξάρτητα από τις αδυναμίες της, μπορεί να περάσει το μήνυμα ότι γνωρίζουμε πλέον για τις μεθοδεύσεις των Ευρωπαίων και διεθνών… εταίρων μας. Δεν χρειάζεται. Το έμαθαν καλά και οι ίδιοι με το δημοψήφισμα του ΟΧΙ και το ίδιο αποδεικνύουν οι επιθέσεις στην ταινία απο κάθε λογής δεξιό και ακροδεξιό κατακάθι. Φανταστείτε δηλαδή πόσο μεγαλύτερες θα ήταν οι επιθέσεις εάν η ταινία εστίαζε στους πραγματικούς πρωταγωνιστές της περιόδου: στους ενήλικες στους δρόμους, στις διαδηλώσεις και στις ουρές των τραπεζών.
Αλλά αυτό δεν είναι καν μια… “εξωκινηματογραφική” επιτυχία της ταινίας καθώς ωραιοποιεί την προαποφασισμένη υποχώρηση της τότε κυβέρνησης μπροστά στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και δεν αναδεκνύει το σημαντικότερο ζήτημα: οτι δεν έπρεπε να γίνει η δήθεν διαπραγμάτευση που θεσμοποίησε την κοινωνική μας εξαθλίωση για τα επόμενα χρόνια.
Συμπερασματικά, οι αγνές προθέσεις του σκηνοθέτη, αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν τέτοιες, και η σχετική καλή εμφάνιση των ηθοποιών στους “Ενήλικους” (αλλά όχι του Αλέξανδρου Μπουρδούμη που παρουσιάζει τον Τσίπρα ως… ένα γραφικό ηλίθιο σε αντίθεση με τον ωραίο, μοιραίο, λαμπερό Βαρουφάκη του Χρήστου Λούλη) δεν αρκούν για να μείνουν οι “Ενήλικοι” ως άξιοι αναφοράς στην ιστορία των κινηματογραφικών, πολιτικών θρίλερ ή ντοκυμαντέρ καθώς αποτυγχάνουν και πολιτικά και κινηματογραφικά.