«Η επιδίωξη της τουρκικής κρατικής εταιρείας πετρελαίου για διενέργεια ερευνών εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας αποτελεί ένα ακόμη επικίνδυνο βήμα κλιμάκωσης της επιθετικότητας της τουρκικής άρχουσας τάξης σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και σηματοδοτεί την de facto ενεργοποίηση του ανυπόστατου τουρκολιβυκού συμφώνου».
Με αυτές τις φράσεις αρχίζει η ανακοίνωση του γραφείου Τύπου του ΚΚΕ την Τρίτη για τις τελευταίες επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο. Στον Περισσό δεν… ξεχειλίζει η αισιοδοξία για το μέλλον, καθώς, όπως επισημαίνεται, «όσα διαβήματα κι αν κάνει η ελληνική κυβέρνηση, το πρόβλημα θα παραμένει και θα διογκώνεται».
Ο λόγος είναι ότι «το ΝΑΤΟ προωθεί τη συνδιαχείριση στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, ενώ στηρίζει και τον σύμμαχο του Ερντογάν, δηλαδή τη λιβυκή κυβέρνηση Σάρατζ, ανοίγοντας τον δρόμο για παράνομες διεκδικήσεις».
Με περισσότερες λεπτομέρειες είχε αναφερθεί στην υπόθεση του τουρκολιβυκού συμφώνου ο Δημήτρης Κουτσούμπας στις 31 Μαΐου, σε συνέντευξή του στο in.gr, όπου τόνισε ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως «το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο, στηρίζοντας τις τουρκικές προκλήσεις. Το δε “τουρκολιβυκό μνημόνιο” έγινε πράξη χάρη στην επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, την οποία στήριξε και η Ελλάδα! Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ στηρίζουν στη Λιβύη τον Σάρατζ, που υπέγραψε αυτό το απαράδεκτο “μνημόνιο” με τον Ερντογάν».
Στην ίδια συνέντευξη ο Κουτσούμπας ρωτήθηκε αν η Τουρκία θέλει ένα «ατύχημα» στον Έβρο ή στο Αιγαίο και σημείωσε ότι «η Τουρκία, δηλαδή η αστική τάξη της κι όχι ο λαός της, μεθοδικά προωθεί τους σχεδιασμούς της σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου. Η ζωή έχει δείξει πως μπορεί να πάρει αυτό που θέλει τόσο μέσα από τη χρησιμοποίηση των ενόπλων δυνάμεών της, π.χ. με την εισβολή στην Κύπρο, ή με το επεισόδιο στα Ίμια, όσο και κυρίως στα “στρόγγυλα τραπέζια” του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Άλλωστε, μέσα από αυτά τα “τραπέζια” των διάφορων συνόδων κορυφής, η Τουρκία κατάφερε να κερδίσει θέσεις διαχρονικά από τις ελληνικές κυβερνήσεις».
Η τελική προειδοποίησή του είναι ότι «οι αλλαγές συνόρων, όπως είδαμε πολλές φορές π.χ. στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, γίνονται με το αίμα των λαών. Πρέπει, λοιπόν, οι εργαζόμενοι, οι λαοί των τριών χωρών, να δούμε πώς θα βγούμε απ’ αυτή την “μπαρουταποθήκη”. (…) Να δούμε πώς θα σπάσουμε τα “δεσμά”, που μας κρατάνε στον προθάλαμο του “σφαγείου” ενός ακόμη ιμπεριαλιστικού πολέμου».
