Την επιτακτική ανάγκη για δημιουργία ενός ανοιχτού χώρου φιλοξενίας προσφύγων στα Χανιά επαναφέρει το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών με αφορμή τον ερχομό της τελευταίας «καραβιάς» μεταναστών.
Συγκεκριμένα στην ανακοίνωση αναφέρεται:
«200 μετανάστες μεταξύ των οποίων 2 έγγυες γυναίκες, 76 παιδιά και 2 βρέφη είναι ο αριθμός των προσφύγων που εντοπίστηκαν στις 12/5 ένα μίλι από την Παλαιόχωρα και οδηγήθηκαν στο κλειστό κολυμβητήριο στα Κουνουπιδιανά.
Πρόκειται για την πολλοστή καραβιά που έρχεται να συμπληρώσει την καθημερινή εικόνα, πλεόν, στις οθόνες μας. Πνιγμένοι άνθρωποι, πτώματα στοιβαγμένα σε μαύρες σακούλες. Οι ειδήσεις αφορούν σε μια μακριά λίστα που όλο συμπληρώνεται με τους κολασμένους αυτής της γης. Άνθρωποι κυνηγημένοι από τον πόλεμο, τις μαζικές δολοφονίες, τα βασανιστήρια, την ακραία φτώχεια, καταλήγουν να βρουν το θάνατο στη Μεσόγειο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για την άλλη, την πιο δίκαιη ζωή. Πνίγονται κατά εκατοντάδες, κάποια πτώματα περισυλλέγονται, κάποια άλλα η θάλασσα δεν τα ξεβράζει ποτέ. Οι βασανισμένοι αυτοί άνθρωποι παρουσιάζονται ως νούμερα και στατιστικά, αποτελούν τις παράπλευρες απώλειες στο όνομα της ασφάλειας και της εθνικής κυριαρχίας, μιας λογικής που επιμένει να βλέπει την Ευρώπη ως φρούριο.
Κάθε τόσο ανακοινώνονται μεγάλης κλίμακας πανευρωπαϊκές επιχειρήσεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου, οι οποίες συχνά παραβιάζουν το ευρωπαϊκό σύμφωνο για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ειδικά των δικαιωμάτων στην ελευθερία και στην ασφάλεια (βλέπε “mos maiorum”). Στις 22 Απριλίου, μετά από ένα ακόμα πολύνεκρο ναυάγιο πραγματοποιήθηκε έκτακτη σύνοδος κορυφής για τους πρόσφυγες. Ανάμεσα σε παραδοχές για το μέγεθος της τραγωδίας και κροκοδείλια δάκρυα οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι για την προσφυγιά φταίνε οι διακινητές και ότι το πρόβλημα θα λυθεί με τις συλλήψεις τους και την καταστροφή των σκαφών τους, αγνοώντας για άλλη μια φορά επιδεικτικά ότι όσο υπάρχουν πόλεμοι, σφαγές, φτώχεια θα υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν. Ο τριπλασιασμός του προϋπολογισμού θαλάσσιων επιχειρήσεων (Τρίτων) δε σημαίνει τίποτα όσο τέτοιου είδους επιχειρήσεις αντί να έχουν ξεκάθαρα ρόλο διάσωσης ζωών, έχουν ρόλο επιτήρησης συνόρων και καταστολής των προσφυγικών ροών. Ακόμη και τώρα που εξελίσσεται μια κόλαση στα νερά που κολυμπάμε εμείς οι δήθεν πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, η Ευρώπη-φρούριο αποφάσισε να συνεχίσει την εφαρμογή των απάνθρωπων πολιτικών των συρματοπλεγμάτων, των δολοφονικών επαναπροωθήσεων, των μαζικών απελάσεων.
Η νέα κυβέρνηση, παρά τις αντιφάσεις και τις καθόλου ευνοϊκές συνεργασίες, έχει ως τώρα διαφοροποιηθεί από τις προηγούμενες, στο μεταναστευτικό ζήτημα. Η ιθαγένεια στα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, το κλείσιμο κάποιων στρατοπέδων-κολαστηρίων, είναι μια μικρή δικαίωση που επέβαλλαν οι αγώνες των αντιρατσιστικών και μεταναστευτικών συλλογικοτήτων. Πολύ σημαντική αλλαγή είναι και ο περιορισμός του όρου “λαθρομετανάστης” και η αντικατάστασή του με τη λέξη “πρόσφυγας”.
Δυσκολευόμαστε όμως να κατανοήσουμε την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να ψηφίσει την αύξηση του προϋπολογισμού της αποστολής “Τρίτων”, εξαιτίας του πλήθους καταγγελιών αυτών των επιχειρήσεων από ευρωβουλευτές της τωρινής κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση που επιδιώκει μια πιο ανθρώπινη πολιτική για το μεταναστευτικό, όφειλε να θέσει τα αιτήματα των ίδιων των προσφύγων, όπως ταξιδιωτικά έγγραφα, μαζικές διαδικασίες ασύλου, καταγγελία του Δουβλίνο ΙΙ . Αρνούμαστε να εμπεδώσουμε επίσης τη ρητορική “Δεν αντέχουμε άλλους μετανάστες”, όπως ειπώθηκε από κυβερνητικά χείλη. Η φράση αυτή έχει πνευματικά δικαιώματα ακροδεξιών καταβολών και αποτέλεσε άλλοθι και νομιμοποίησε πολλές εγκληματικές ενέργειες από κράτος και παρακράτος.
Αν θέλει αυτή η κυβέρνηση να καταγραφεί ως δημοκρατικότερη σε ζητήματα μετανάστευσης, τουλάχιστον ας μη συνεχίσει να είναι απλός θεατής του δράματος προσφύγων και μεταναστών οι οποίοι ψάχνουν τον «παράδεισο στη Δύση». Ας αξιοποιήσει τουλάχιστον μέρος αυτών των κονδυλίων στη δημιουργία ανοιχτών κέντρων φιλοξενίας προσφύγων- ένα διαρκές αίτημα του αντιρατσιστικού-μεταναστευτικού κινήματος.
Στα Χανιά ο συνεχής ερχομός προσφύγων θέτει επιτακτικά την ανάγκη δημιουργίας ανοιχτού χώρου φιλοξενίας, εντός του ιστού της πόλης. Είναι η ώρα το κράτος σε συνεργασία με τη τοπική αυτοδιοίκηση να δώσουν πραγματικό νόημα στον όρο κοινωνική πολιτική. Τόσο ο δήμος, όσο και η περιφέρεια διαχειρίζονται μια σειρά χώρων που με ελάχιστα χρήματα και εργασία μπορούν να μετατραπούν σε κέντρα φιλοξενίας. Να επαναπροσδιορίσουν την κατανομή των κονδυλίων τους (πχ 5.000.000 για την ανάπλαση της αγοράς, 500.000 για τη μεταστέγαση της δημοτικής βιβλιοθήκης), να απορροφήσουν τα διαθέσιμα κονδύλια, να κινητοποιήσουν τις τεχνικές υπηρεσίες τους.
Οι χιλιάδες πρόσφυγες που εξακολουθούν να πνίγονται ή να φτάνουν σε άθλια κατάσταση στις ελληνικές ακτές είναι ο ορισμός της ανθρωπιστικής κρίσης και επιβάλει άμεσα μέτρα.»