Στους 43 εξαφανισμένους φοιτητές στο Μεξικό αναφέρεται η ανακοίνωση που εξέδωσε το Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών για την φετινή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
“Την παρασκευή 26 Σεπτέμβρη στις 20.30 ένα λεωφορείο με φοιτητές κατευθυνόταν στην πόλη Iguala του Μεξικού για να συμμετάσχουν σε διαμαρτυρία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Πριν να μπουν στην πόλη, η αστυνομία τους σταματά. Χωρίς λόγω, οι αστυνομικοί βγάζουν τα περίστροφα και αρχίζουν να πυροβολούν. Εν ψυχρώ σκοτώνουν κάποιους, συλλαμβάνουν τους υπόλοιπους, στοιβάζουν τα πτώματα μαζί με τους ζωντανούς στα περιπολικά και αναχωρούν. Σε ένα ύψωμα λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά συναντιούνται με μέλη του καρτέλ ναρκοεμπόρων Guerreros Unidos και τους παραδίδουν τους φοιτητές. Αργά το βράδυ, στην τοποθεσία Pueblo Viejo ανάβει μια φωτιά. Αποτελείται από λάστιχα αυτοκινήτων, ξύλα και τα κατακρεουργημένα πτώματα 43 φοιτητών περιλουσμένα με βενζίνη. Τη διαταγή για τη σύλληψη των φοιτητών την έδωσε ο δήμαρχος Jose Luis Abarca με το φόβο ότι θα διαταραχθεί η προεκλογική συγκέντρωση της γυναίκας του και υποψήφιας βουλευτή και κόρης πρώην αρχηγού καρτέλ ναρκοεμπόρων.
Αν και η βαρβαρότητα όσων έγιναν τη νύχτα της 26 Σεπτεμβρίου ξεπερνάει πολλά από όσα έχουμε δει, ωστόσο δεν είναι κάτι καινούριο. Δεν είναι κάτι καινούριο η καταστολή, τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες των αγωνιστών.
Και στη χώρα μας η αστυνομία μπουκάρει στα σχολεία, δέρνει μαθητές, τρομοκρατεί, βασανίζει, τραβάει εύκολα τα περίστροφα. Ούτε είναι κάτι καινούριο ο τρόμος των κυρίαρχων για τους αγώνες προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Και στη χώρα μας οι εξουσιαστές ταμπουρώνονται πίσω από τα ψέματα των ΜΜΕ, τον εκφοβισμό της κοινωνίας και τα κλομπ των μπάτσων για να μην αντιμετωπίσουν το λαό ξεσηκωμένο. Ούτε μας ξενίζει η είδηση της σχέσης την αστυνομίας με το οργανωμένο έγκλημα.
Και στη χώρα μας ξέρουμε πολύ καλά τις σχέσεις των μπάτσων με τους δολοφόνους – φασίστες της χρυσής αυγής, τους προαγωγούς, τους πρεζέμπορους.
Ούτε οι 43 φοιτητές είναι οι πρώτοι εξαφανισμένοι στη μακριά λίστα αυτών που έπεσαν αγωνιζόμενοι για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Και στη χώρα μας η λίστα των εκτελεσμένων, δολοφονημένων, εξορισμένων, κυνηγημένων, ταπεινωμένων αγωνιστών δε χωράει στα βιβλία ιστορίας. Αν ο κόσμος μας σήμερα δεν καλύπτεται πλήρως από σκοτάδι, για αυτό φταίνε οι άνθρωποι που αρνήθηκαν τη ζωή που τους επιφυλασσόταν. Που ονειρεύτηκαν κάτι καλύτερο και που τα ιδανικά τους τα πάλεψαν. Που κοίταξαν κατάματα την εξουσία, που δε φοβήθηκαν να χαμογελάσουν στους πιο χαλεπούς καιρούς και η δίψα τους για ελευθερία ήταν πιο μεγάλη από το φόβο της καταστολής. Που έδωσαν μέχρι και τη ζωή τους για την ανθρωπότητα. Που συνεχίζουν να καταλαμβάνουν τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα εργοστάσιά τους, που κατεβαίνουν στο δρόμο, που αρνούνται να ζήσουν σε ένα κόσμο που τα σκυλιά των πλουσίων τρώνε καλύτερα από τα παιδιά των φτωχών, σε ένα κόσμο που υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται σε παγκάκια και τρώνε από τα σκουπίδια, σε ένα κόσμο που η απελπισία ρίχνει ανθρώπους από τα μπαλκόνια, σε ένα κόσμο που τον μολύνει ο φασισμός.
Πριν την επέτειο του πολυτεχνείου, οι 43 εξαφανισμένοι μεξικανοί φοιτητές μοιάζουν πολύ κοντά μας.
Όπως μας τους πήραν ζωντανούς, έτσι ζωντανούς να μας τους φέρουν πίσω.
Όπως κλέβουν τη ζωή μας σιγά σιγά, ολόκληρη να την πάρουμε πίσω
