Το Κίνημα για τις Ελεύθερες Παραλίες, (και όχι για τις πετσέτες) είναι εδώ για να αναδείξει τα αυτονόητα, και το καθεστώς σιωπής που υπάρχει εδώ και χρόνια γύρω από αυτά.

Είναι γνωστά, πολύ γνωστά πολλά από αυτά που καταγγέλονται. Μόνο στην εφημερίδα μας την τελευταία δεκαπενταετία έχουμε κάνει στην κυριολεξία πάρα πολλές δεκάδες δημοσιεύματα για ακραίες καταπατήσεις, μαφιόζικες πρακτικές και παρανομίες σε παραλίες των Χανίων.

Έχουμε γράψει για τις γουρούνες και την μόλυνση στον Μπάλο, για τις ομπρέλες και την μη εφαρμογή της νομοθεσίας για τις περιοχές NATURA στο Λαφονήσι και στη Φαλάσαρνα, είχαμε γράψει για καταπατήσεις στον Δήμο Πλατανιά. Έχουμε γράψει τόσα πολλά που αν τα συγκεντρώσουμε… βγάζουμε βιβλίο.

Για τα δημοσιεύματά μας πολλές φορές δεχτήκαμε και απειλές, όμως οι αρχές – και πρώτα και κύρια οι εκλεγμένοι πολιτικοί – όλα αυτά τα χρόνια σιωπούν και – με ελάχιστες εξαιρέσεις – αποφεύγουν να δώσουν λύσεις. Αποφεύγουν να εφαρμόσουν τον νόμο.

Ως εκ τούτου, το ζήτημα των παρανομιών στις παραλίες δεν είναι ένα ζήτημα κάποιων που παρανομούν και κάποιουν που αποτυγχάνουν να εφαρμόσουν τον νόμο αλλά πολύ βαθύτερο. Είναι ζήτημα δημοκρατικής λειτουργίας, διαπλοκής και διαφθοράς εξουσιών, αδυναμίας του κρατικού μηχανισμού να συγκρουσθεί με ένα ιδιότυπο παρακράτος που κάποιες φορές (όχι σε όλες γιατί υπάρχουν και οι σωστοί επαγγελματίες) έχει ανάμειξη στη διαχείριση των παραλιών.

Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού τα λεφτά είναι πολλά, πάρα πολλά.

Το ζήτημα εδώ δεν είναι τα έσοδα και έξοδα μίας τέτοιας διαχείρισης αλλά ότι κάποιοι που καρπώνονται τη διαχείριση των παραλιών αισθάνονται τόσο ισχυροί ώστε σε κάποιες περιπτώσεις να παρακάμπτουν την όποια εφαρμογή της νομοθεσίας εις βάρος των δικαιωμάτων των πολιτών με μόνο στόχο την αύξηση του δικού τους προσωπικού κέρδους.

Σε κάποιες ακραίες αλλά όχι και τόσο σπάνιες περιπτώσεις και στα Χανιά έχουν υπάρξει περιπτώσεις που έχουν μπει μέχρι και φράχτες με συρματοπλέγματα σε παραλίες.

Στην εφημερίδα μας έχουμε δημοσιεύσει τέτοιες καταγγελίες, έχουμε επικοινωνήσει με δημοτικές αρχές για να ενημερώσουμε τους υπεύθυνους που συνήθως δε γνωρίζουν. Κι όταν μαθαίνουν όμως, τα συρματοπλέγματα παραμένουν στις παραλίες…

Το κίνημα των ελεύθερων παραλιών έφερε έναν καθαρό αέρα, εξώθησε στην κινητοποίηση των αρχών, όμως δεν ξέρουμε αν αρκεί ο καθαρός αέρας και η κινητοποίηση των πολιτών για να αλλάξουν τα πράγματα. Δε μιλάμε για κάποια ριζική αλλαγή. Δεν ξέρουμε αν αρκεί αυτή η κινητοποίηση έστω για να αρχίσουν να εφαρμόζονται αυτά που ορίζει ο νόμος.

Γιατί για να εφαρμοστεί ο νόμος πρέπει να υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να τον εφαρμόσουν.

Υπάρχουν; Ή μήπως περιμένουν να ξεφουσκώσει η αγανάκτηση του κόσμου για να επιστρέψουν τα πράγματα σε αυτό το ανώμαλο “κανονικό” της ελληνικής πραγματικότητας;