Την ώρα που οι Κρητικοί χρειάζονται τουλάχιστον ένα χρόνο για να πιστοποιήσουν τυχόν αναπηρία τους, το κράτος καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να πιστοποιεί τη δική του “αναπηρία” σε κάθε ευκαιρία.
Η υπομονή έχει γίνει τρόπος ζωής για τους Κρητικούς που αντιμετωπίζουν αναπηρία, καθώς χρειάζεται τουλάχιστον 1 χρόνος για να καταφέρουν να περάσουν από επιτροπή του ΚΕΠΑ και να πιστοποιήσουν την αναπηρία τους προκειμένου να λάβουν το σχετικό επίδομα.
Το τι θα απογίνουν στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα είναι… πρόβλημά τους.
Τα χρήματα τα παίρνουν στη συνέχεια αναδρομικά, δυστυχώς όμως το ενοίκιο, οι λογαριασμοί και η σύτιση δεν έχουν… αναδρομική ισχύ!
Όταν ο μέσος όρος αναμονής στην υπόλοιπη Ελλάδα είναι περίπου 3 μήνες, στην Κρήτη είναι 13-14 μήνες!
Το πρόβλημα φαινόταν να βαίνει προς ελάχιστη εκτόνωση μετά από προσπάθεια μεγαλύτερης στελέχωσης των επιτροπών.
Τους έστειλαν σπίτι τους
Τις τελευταίες δυο εβδομάδες, ειδοποιούν τους δικαιούχους πιο μαζικά να προσέλθουν στα γραφεία για να περάσουν από την επιτροπή.
Φευ! Η ελπίδα ότι κάτι γίνεται μοιάζει με γλυκό που το παίρνουν τελευταία στιγμή από το στόμα.
Σήμερα για παράδειγμα έξω από τα γραφεία στο ΙΚΑ, περίμεναν μετά από πολύμηνη αναμονή δικαιούχοι για να πιστοποιήσουν την αναπηρία τους.
Χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση και τελευταία στιγμή, ακυρώθηκαν οι 3 από τις 5 επιτροπές με αποτέλεσμα οι άνθρωποι με αναπηρία απογοητευμένοι να φύγουν.
Μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν διαμένουν… περιμετρικά του ΙΚΑ.
Είναι περιπτώσεις που έρχονται από χωριά και χρειάζεται να διανύσουν μεγάλη απόσταση για να ακούσουν στο τέλος “Λυπούμαστε”
Όπως μας είπαν οι υπόλοιποι “τυχεροί” που έμειναν εκεί για να περάσουν από τις 2 εναπομείνασες επιτροπές σήμερα, όλοι περιμένουν τουλάχιστον ένα χρόνο.
Μάλιστα, ένας από τους ανθρώπους που περίμενε στην ουρά για την επιτροπή σήμερα, μας αφηγήθηκε το εξής περιστατικό:
“Υπήρχε παιδί ανάπηρο, που έμεινε ορφανό, είχε μείνει με τον πατέρα του ο οποίος πέθανε και αυτός. Και παρόλα αυτά, έπρεπε το παιδί να περιμένει μήνες και μήνες παρόλο που ήταν τέτοια ιδιαίτερη περίπτωση. Και αναγκάστηκα ο ίδιος και απευθύνθηκα στο Συνήγορο του Πολιτη ο οποίος κίνησε τις διαδικασίες και μπόρεσε το παιδί να περάσει επιτροπή μετά από δυο μήνες”
Η παραπάνω περίπτωση δεν είναι μοναδική στο είδος της.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο στις περιπτώσεις που πρέπει να ανανεώσουν την πιστοποίηση αλλά και σε εκείνες που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά πρόβλημα αναπηρίας.
Όπως είπαν στο Flashnews.gr, υπεύθυνοι μέσα από κοινωνική υπηρεσία, υπήρχε περίπτωση ανθρώπου που αρρώστησε, είχε ΟΑΕΕ και για ένα χρόνο δεν μπορούσε να πάρει ούτε τα φάρμακά του λόγω καθυστέρησης της επιτροπής. Οι υπέυθυνοι της υπηρεσίας του έδιναν φάρμακα από το κοινωνικό φαρμακείο και ο ίδιος ζούσε με συσσίτιο.
Και η πρόεδρος του σωματείου ατόμων με αναπηρία Νομού Χανίων, Αμαλία Μπασιά, τονίζει στο Flashnews.gr ότι: “Ιδιαίτερα οι περιπτώσεις αναπήρων που παίρνουν προνοιακά επιδόματα, δεν έχουν άλλο εισόδημα. Δεν μπορούν να πληρώσουν συμετοχή στα φάρμακα, δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι και οι ιδιοκτήτες τους βγάζουν έξω από κάτω δωματιάκια που νοικιάζουν και τρώνε στο συσσίτιο”.
Ήταν στραβός ο γιαλός, αρμενίσαμε και στραβά
Στο παρελθόν υπήρχαν ουκ ολίγες επιτροπές, για παράδειγμα μια για το ΙΚΑ, άλλη για την Πρόνοια, άλλη για τον ΟΠΑΔ κοκ.
Υπήρχαν περιπτώσεις ανθρώπων που έπρεπε να περάσουν από όλες τις επιτροπές οι οποίες κάποιες φορές έβγαζαν και διαφορετικές αποφάσεις.
Το γεγονός ότι υπάρχει πλέον μόνο το ΚΕΠΑ για όλα τα ταμεία, είναι θετικό αρκεί βέβαια το σύστημα να μπορεί να λειτουργήσει σωστά κεντρικά.
Οι γιατροί κληρώνονται δυο ημέρες πριν και δεν προέρχονται από τον τόπο του ασθενούς για λόγους φερεγγυότητας.
Ωστόσο όπως υποστηρίζει η κα. Μπασιά: “Πληρώνονται λίγα χρήματα οι γιατροί αυτοί για τη συμμετοχή τους στις επιτροπές, με αποτέλεσμα να μην προσέρχονται. Έτσι δύσκολα βρίσκονται γιατροί. Επιπλέον το σύστημα, είναι υδροκέφαλο. Τα παιδιά στο ΚΕΠΑ κάνουν εξαιρετική δουλειά. Όμως στον ΕΟΠΠΥ τα πάντα είναι δυσκίνητα. Τους έπεσαν πολλά τα ταμεία…”
Προφανώς η στάση του κράτους απέναντι στους αναπήρους παραπέμπει σε κάτι όπως “Δεν θέλει κόπο, θέλει χρόνο”. Μήπως η δική μας απάντηση προς το κράτος θα έπρεπε να είναι “Δεν θέλει… χρόνο, θέλει τρόπο”;
Τώνια Λιοδάκη
liodaki@flashnews.gr
Flasnews.gr