Γράφει ο Γιώργος Μουργής
“Με ιδιαίτερη συγκίνηση και την δέουσα λαμπρότητα γιορτάστηκαν τα Θεοφάνεια επισήμως για πρώτη φορά στη Σμύρνη, 94 χρόνια μετά την μικρασιατική καταστροφή. Ο αγιασμός των υδάτων τελέστηκε στην ιστορική προκυμαία Quai της Σμύρνης απέναντι από το υπό ανακαίνιση παλιό ελληνικό προξενείο, χοροστατούντος του πρώτου ορθόδοξου ιερέα της Σμύρνης πατήρ Κύριλλου”.
Δεν ξέρω ποια μνήμη ξυπνάει στους πιστούς Χριστεπώνυμους Έλληνες ή μη, μαζί με το αγλάισμα από συστημικά και μη μέσα μαζικής ενημέρωσης,έντυπα,ραδιοφωνικά και ηλεκτρονικά για να γίνεται πρώτη είδηση.
Λίγο παρακάτω από εκεί στο Τσεσμέ, 85 χιλιόμετρα δυτικά της Σμύρνης, μόλις 9 ναυτικά μίλια απέναντι από τη Χίο ο αγιασμός των υδάτων τελείται καθημερινά τους τελευταίους μήνες από όσους βουτάν στα νερά για να πιάσουν όχι το σταυρό αλλά αθώες ψυχές. Να σώσουν τα αθώα θύματα της προσφυγιάς του πολέμου. Αυτός ο άλλος καθαγιασμός των υδάτων ενίοτε. συμπληρώνεται με πνιγμένους Αϊλάν. Μωρά,παιδιά,γυναίκες,άντρες,νέους,γερούς. Όπως χθες ας πούμε όταν στις ακτές του Αιγαίου, απέναντι από το άλλο μας νησί τη Λέσβο, τα κύματα ξέβρασαν 34 ακόμα νεκρούς. Να μα το Θεό σου λέω. Δεν ξέρουμε στο πάτο της θάλασσας πόσοι σταυροί παραμένουν ακόμα. Ούτε πόσοι χωράνε στα πλεούμενα στοιβαγμένοι για να μη πατώσουν.
Για φαντάσου λέει να είχαν οι “αλλόθρησκοι” μουσουλμάνοι σταυρό του μαρτυρίου…Αλμύρα θα τον έλεγαν και το καθαγιασμό Ευρωπαϊκή Ένωση,μα τον Αλλάχ ή μα το Χριστό διαλέγεις και παίρνεις. Αυτοί μάλλον δεν πρόλαβαν,πνίγηκαν στη προσπάθεια να περάσουν και όχι να τον πιάσουν.
Ευλογημένοι όσοι βουτάν για να σώσουν κάθε ψυχή. Ευλογημένοι όσοι προσφέρουν με αυταπάρνηση τα χέρια τους, θέτοντας σε κίνδυνο τη ίδια τους τη ζωή για να γλιτώσουν από το σταυρό του μαρτυρίου όσους προλαβαίνουν να επιπλεύσουν σαν φυσαλίδες από τα καθαγιασμένα κύματα…Να τους έχει ο Θεός καλά. Τι ποιος Θεός; Αυτός που λέει το τραγούδι ”εγώ Χριστό και συ Αλλάχ όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ” μέχρι να ανταμωθούν τα σώματα ζωντανά στις ακτές, Χριστιανικές ή Μουσουλμανικές. Αρκεί που ο ένας έσωσε τον άλλον. Αρκεί που ο σταυρός ή η αλμύρα, όπως θες πες το αδελφέ μου είναι στα χέρια μας ζωντανά σύμβολα αλληλεγγύης.
Την ίδια ώρα δηλαδή που οι διαφορετικοί Θεοί μας, Θεοφαίνονται σαν ένα,τη ίδια ώρα που ο σταυρός στη Σμύρνη επιπλέει στη σιγουριά και την ασφάλεια της κορδέλας που τον κρατάνε από την στεριά. Κρατήσου αδελφέ, κρατήσου λίγο ακόμα να φτάσουμε στη δική μας στεριά,για να πετάξουμε ξανά στο όνειρο όπως εκείνο το περιστέρι που άφησαν από τα χέρια τους. Να φτερουγίσουμε με το δικό μας περιστέρι που κουβαλά το άλλο πνεύμα της αδελφοσύνης της αλληλεγγύης και της ειρήνης όλων των λαών που δεν έχει Θεό.
* σκίτσο του Soloup