Λυπάμαι αλλά θαυμάζω

Γράφει ο: Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ

Τα μνημόνια ίσως τελειώσουν κάποτε. Ο καπιταλισμός και η εκμετάλλευση θα παραμείνουν μαζί με εξουσιαστικά κατάλοιπα της αόρατης καπιταλιστικής τυραννίας. Είναι ορατό και σαφές ότι η κοινωνία είναι κουρασμένη και βρίσκεται σε στάση αναμονής. Η κοινωνική σιωπή από κάποιους πολίτες μεταφράζεται σαν αποδοχή της «συλλογικής ευθύνης» για το γενικό κατάντημα…

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Βαθύτατα που βλέπω νέους ανθρώπους να χαίρονται και να πανηγυρίζουν, ενώ  έχουν προβλήματα, ανάγκες και να τραγουδούν και να χαίρονται που έχουμε πάλι αστική κυβέρνηση (ΝΔ) και που γλυτώσαμε από την «κακή»  αριστερά και τα πρόσωπα εκείνα που μας «χρεοκόπησαν» … Λυπάμαι που αυτοί οι άνθρωποι  είναι χαμένοι από χέρι. Κατανοώ τις ανησυχίες τους και πως τις τελευταίες τους ελπίδες τις εναπόθεσαν στο  λιγότερο «κακό» πραγματικά λυπάμαι.

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι από τους απλούς πολίτες μέχρι τα πιστά κομματικά στελέχη θα ζήσουν όλοι τους το ολοκαύτωμα των μνημονίων και την παγίωση της φτώχειας και  της εξαθλίωσης για ένα μεγάλο  μέρος του πληθυσμού. Μοναδικά κερδισμένοι θα είναι  όσοι βρίσκονται  γύρω από την αστική εξουσία και θα  εξαργυρώσουν στη στήριξή τους στους εξουσιαστές. Ναι, το σύστημα πεθαίνει, αλλά δυστυχώς μαζί του πεθαίνουμε όλοι εμείς που παρακολουθούμε ανήμποροι την ανακύκλωση του παλιού κόσμου, την αναγέννηση του αστικού κόσμου που αρνείται  να παραδώσει τα ερείπιά του …λυπάμαι.

ΘΑΥΜΑΖΩ:

Όμως, όλους αυτούς που τόλμησαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά  τους και γι’ αυτό  θυσιάστηκαν, για όλους αυτούς που ζούνε για τις ιδέες τους. Πρέπει να μάθουμε να ζούνε με τις απουσίες  τους για όσους έδωσαν τη ζωή τους για ένα καλύτερο κόσμο. Από όλους όσους μας λείπουν, μας έχουν μείνει λίγες φωτογραφίες χτισμένες στον τοίχο του σαλονιού. Είναι επικίνδυνες αυτές οι φωτογραφίες. Ανατρεπτικές, διαπεραστικές όπως η δίψα για ζωή… Τους θαυμάζω.

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Που τα πρότυπα μας έχουν αλλάξει δραματικά. Το  μόνο που αντέχουμε να κάνουμε είναι  να φιλοσοφούμε από σίγουρη απόσταση ασφαλείας, αφού έχουμε διπλοκλειδώσει τη δική μας πόρτα και έχουμε ποτίσει τη δική μας γλάστρα. Οι διπλανές πόρτες και γλάστρες ας μένουν ξεκλείδωτες και απότιστες στους αιώνες. Το παιδί του διπλανού ανθρώπου ας μείνει αιωνίως άνεργο, χωρίς πρόσβαση σε  κανένα είδους όνειρο. Απαγορεύεται από τις αστικές αρχές… Λυπάμαι.

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Που πολλοί άνθρωποι ψήφισαν εντελώς αυτοματοποιημένα, με κεκτημένη τηλεκατευθυνόμενη αυτοματοποίηση από την γενικευμένη αποχαύνωση στην οποία βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό, ενώ ακόμη εξακολουθούν να πιστεύουν σε φαντάσματα και σε καλύτερες μέρες που δεν πρόκειται να έρθουν. Οι περισσότεροι ψήφισαν απλά γιατί  «έπρεπε»  να ψηφίσουν. Μα αν δεν μπορούν οι άνθρωποι τότε ποιοι μπορούν να γκρεμίσουν το άδικο και να δημιουργήσουν το δίκαιο; Λυπάμαι.

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Που πολλοί άνθρωποι, ψήφισαν εντελώς  αυτοματοποιημένα με κεκτημένη τηλεκατευθυνόμενη αυτοματοποίηση από την γενικευμένη αποχαύνωση στην οποία βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό.  Ενώ ακόμη εξακολουθούν να πιστεύουν σε φαντάσματα και σε καλύτερες μέρες που δεν πρόκειται να έρθουν. Οι περισσότεροι ψήφισαν απλά γιατί «έπρεπε» να ψηφίσουν. Μα αν δεν μπορούν οι άνθρωποι, τότε ποιοι μπορούν να  γκρεμίσουν το άδικο και να δημιουργήσουν το δίκαιο; Λυπάμαι.

ΘΑΥΜΑΖΩ:

Τους  ανθρώπους που γελάνε δυνατά που μιλάνε δυνατά, που αγαπάνε δυνατά, που κλαίνε λες και έσπασε κύμα. Θαυμάζω τους ανθρώπους με τα φωτεινά χαμόγελα, τους απλούς τους αδέσποτους, τους θαυμαστούς, τους τρελαμένους, τους χαοτικούς, τους σιωπηλούς, τους χρωματιστούς. Αυτούς που ξέρουν να χάνονται μέσα σε ένα βλέμμα, σ’ ένα  βιβλίο, σ’ ένα σώμα, σε μια ελπίδα, μέσα στο απόλυτο, μέσα στο μοιραίο. Θαυμάζω αυτούς που όταν αντικρίζουν τα σκοτάδια τους και ψάχνουν μέσα σε πανικούς να δουν που είναι  και τι κάνουν οι άλλοι. Τους θαυμάζω.

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Για τους ανθρώπους που αποδέχονται τον κρατικό φόβο, ο οποίος αντί  να προστατεύει τους πολίτες, ασκεί βία στους γύρω τους. Λυπάμαι και δεν σέβομαι τον μικρό, ατομιστή και επικίνδυνο πολίτη, ο οποίος με την κρυφή του ψήφο επιμένει να συντηρεί την χώρα μου σε καταστολή και ψυχική αφαίμαξη. Λυπάμαι τον πληρωμένο δικαστή που βγάζει απόφαση υπέρ του δυνατού, τον αστυνομικό που έσπασε τα κόκκαλα ενός ανήμπορου στο εφοριακό που ήρθε να βάλει κορδέλα στο μαγαζί του γείτονα, που έσπασε τα κόκκαλα  ενός ανήμπορου, στον εφοριακό που ήρθε να βάλει κορδέλα στο μαγαζί του γείτονα, που δεν κατάφερε να πληρώσει τους δίκαιους φόρους, ενός άδικου κράτους… Λυπάμαι .

ΘΑΥΜΑΖΩ:

Αυτούς που λείπουν, γιατί δεν έχουν αγάλματα στα πάρκα, αλλά στη μνήμη μας από αυτούς τους ανθρώπους μας απέμειναν κάποιες φωτογραφίες με κορνίζα στους τοίχους. Μάθαμε να ζούμε σ’ αυτούς που μας  λείπουν, επειδή αποτελούν κομμάτι μας. Θαυμάζω … τους ανθρώπους που ξύπνησαν ένα πρωί και απλά την έκαναν από το  κατεστημένο τους. Αυτοί ξέρουν να φεύγουν…

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Και προσπαθώ να συνηθίσω τα δυνατά γέλια της υποκρισίας, τον καθωσπρεπισμό  και την υποτακτικότητα, τον μικροαστισμό και την ιδιωτεία. Την προχειρότητα και την πονηριά της αβλεψίας, την ημιμάθεια, την επιμονή, την ανεπιτήδευτη  ανοησία. Λυπάμαι που η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που κάποιοι θέλουν να πλασάρουν ή να αντιληφθούν. Λυπάμαι που έρχεται το παλιό, που αρνείται να πεθάνει και εμφανίζεται ως νέο.

ΘΑΥΜΑΖΩ:

Τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας ξεχασμένοι, καρφωμένοι στο δικό τους μαρτύριο, με καρφιά που δεν θα γίνουν ποτέ σύμβολα. Κανείς δεν θα μάθει πόσο πόνεσαν, κανείς δε θα μάθει ποτέ  τ’ όνομά τους. Άνθρωποι ανώνυμοι, χαμένοι μέσα σε διάφορους Γολγοθάδες. Μετέωροι   σε ένα χθες, ένα σήμερα κι ένα αύριο που ξημερώνει πάντα ίδιο. Άνθρωποι που δεν βρέθηκε κανείς να πλύνει τις πληγές τους, να τους τυλίξει  με καθαρά σεντόνια, να τους πει ένα μοιρολόι.. Τους θαυμάζω.

ΛΥΠΑΜΑΙ:

Αυτούς που η συνήθεια είναι μια παγίδα,  μια φυλακή, η οποία τους αποτρέπει από το να ερευνήσουν και να αναζητήσουν δικούς τους δρόμους για το κάθε τι. Αν η ζωή τους έχει αξία θα το είχανε αποδείξει πολεμώντας με νύχια και με δόντια για να διατηρήσουν έστω και ακρωτηριασμένη την ασήμαντη ζωή τους. Τα αποτελέσματα της εκποίησης της αξιοπρέπειάς τους είναι ήδη εμφανή και  φρικαλέα. Κεριά αναμμένα και δοξολογίες σ’ ένα πλανήτη που μοιάζει απλά ένα  δελτίο στατιστικής θανάτου… Λυπάμαι.

ΘΑΥΜΑΖΩ:

Τους ανθρώπους που ενάντια στο θάνατο  επιζητούν τη ζωή, ενάντια στη σιωπή. Απαιτούν το λόγο και το σεβασμό, ενάντια στην ταπείνωση και την υποτίμηση ψάχνουν την αξιοπρέπεια, απέναντι στη σκλαβιά αναζητούν την ελευθερία, ενάντια  στην επιβολή αναζητούν την δημοκρατία. Τέλος, αυτοί που έχουν δεχθεί το έγκλημα, αναζητούν εναγωνίως τη δικαιοσύνη…