Ένα κείμενο με πολύ έντονο συναίσθημα, σχεδόν ικετικό προς την ηγεσία της Εκκλησίας που επιμένει σε κάποια στερεότυπα περί την Θεία Κοινωνία στερώντας την τελικά από τους πιστούς, γράφει η Χανιώτισσα συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη.
Ενόψει τον εορτών καλεί την ηγεσία της Εκκλησίας να ξανασκεφτεί και να αποφασίσει κατά τρόπο που να προστατεύει τους πιστούς από τον κοροναϊό:
“Με το χέρι στην καρδιά και με όλο τον σεβασμό που νιώθω, έχω μεγάλη ανάγκη να πω κάποια πράγματα προς τους λειτουργούς της Αγίας μας Εκκλησίας.
Από την αρχή της καραντίνας δεν έχω κοινωνήσει ενώ βαθιά πιστεύω και στηρίζομαι στον Ιησού Χριστό. Μου λείπει όλο και περισσότερο το μυστήριο της θείας μετάληψης.
Αλλά παράλληλα πιστεύω ότι υπάρχει σοβαρή πανδημία στη γη, όπως κάθε αιώνα συμβαίνει.
Οι ιατρικές επιστήμες, που ενέχουν μέγιστη φώτιση Θεού, δίνουν τα πάντα, να μας προστατέψουν, να γιατρέψουν ασθενείς.
Οι άνθρωποι έχουν τρομάξει, βασανίζονται από δίλημμα και οι θερμότεροι χριστιανοί, στους οποίους ποτέ δεν ανήκαν οι φανατικοί.
Πιστεύω ολόψυχα στο αίμα και το σώμα του Χριστού που είναι αμόλυντο και σωτήριο. Συγκινούμαι και που το γράφω. Όμως δεν είναι ιερό και αμόλυντο το κοινό κουταλάκι, η λαβίδα. Είναι ειδωλολατρία να τους αποδίδουμε ίση θαυματουργή αξία με την μετάληψη, είναι μόνο ένα αντικείμενο, μέσο ανταλλάξιμο.
Ο Ιησούς στο Μυστικό Δείπνο πρόσφερε τον οίνο στους μαθητές του όχι με κουταλάκι αλλά με δισκοπότηρο. Οι πρώτοι Χριστιανοί έθεταν την κοινωνία σε κουτάκι, ή μέσα σε κομμάτια άρτου. Διάβαζα για μεγάλο μας άγιο, φυλακισμένο, που του έφεραν να μεταλάβει τη θεία κοινωνία μέσα σε μήλο.
Όσο για μένα δεν κοινωνώ επειδή θεωρώ ότι υπάρχει ο επικίνδυνος ιος, πολύ άγνωστος ακόμα. Έχω ευθύνη σοβαρή για τη ζωή μου και για άλλους ανθρώπους, όμως η θεία κοινωνία μου λείπει πάρα πολύ. Για ένα κουταλάκι μου τη στερούν.
Διαβάζω ότι εκκλησίες Ορθόδοξες άλλων χωρών έχουν βρει τρόπους, δεν είναι αμαρτωλό, δεν είναι δύσκολο, είναι συνετό. Σεβόμαστε τους κινδύνους της πολύτιμης ζωής, και δεν θέλουμε να εκβιάζουμε τον Θεό για θαύματα όταν εμείς οι ίδιοι μπορούμε να λύσουμε μια δυσκολία μας.
Γι΄αυτό παρακαλώ με όλη μου την καρδιά και με ταπείνωση τους αρμόδιους να αποφασίζουν Αρχιερείς να μας χαρίσουν τον τρόπο, το μέσον, να κοινωνήσουμε ακίνδυνα και ήρεμα τις εορτάσιμες μέρες, όσες μέρες το λαχταρούμε.
Μη μας δυσκολεύουν και μη βάζουν σε δοκιμασία και την πιο αγνή πίστη, μην προκαλείται διχασμός. Ήδη, το τελευταίο διάστημα αρκετοί ιερωμένοι και μοναχοί ασθενούν από κορονοϊο, νοσηλεύονται, μένουν σε καραντινα. Και μοιάζει ετούτο με λογικό σημείο, ίσως και θεϊκό, πως μάλλον κατά λάθος υποτίμησαν τον κίνδυνο.
Να προλάβουμε πριν θρηνήσουμε περισσότερα αγαπημένα πλάσματα και να τελειώνουμε σύντομα με τον φόβο που έχει παραλύσει τον κόσμο.
Η Χάρις θαυματουργεί όταν εκείνη θέλει, κι όχι όταν εκβιάζεται κόντρα στη σωφροσύνη. Η πίστη Χριστού είναι ελεύθερη, συνετή, διαυγέστατη, και φωτεινή. Αγαθή και Φιλάνθρωπη πάνω από όλα”.
libre.gr