Μισώ και πολεμάω όχι τον καπιταλιστή σαν άτομο,
αλλά το σύστυμα που του δίνει τα προνόμιά του
Τζ. Ενγκελ
Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Τι πιο ταπεινωτικό μπορεί να υπάρχει, από την απαγόρευση να ονειρεύεσαι. Μήπως υπάρχει σχέδιο, ή μήπως οι πολίτες δεν ονειρεύονται;
Παράλληλα όμως σημάδεψαν και το μυαλό. Δημιούργησαν πλασματικές ανάγκες, μετάλλαξαν την ηδονή της δημιουργίας σε απόλαυση του shopping therapy, στένεψαν τον κύκλο της σκέψης με την απουσία κριτικής ιστορικής γνώσης.
Πάνω απ’ όλα όμως καλλιέργησαν την ιδέα της ανταγωνιστικότητας και της ατομικής επιτυχίας.
Δημιούργησαν ανθρώπους που αποδέχονται συνεχώς να πιστοποιούν την αξία τους και να κινούνται ανταγωνιστικά μεταξύ τους.
Ανθρώπους που δεν αμφισβητούν το στόχο που τους έχουν τεθεί.
Ταυτόχρονα άλωσαν τα συνδικάτα μετατρέποντάς τα σε εφαλτήρια προσωπικής εξέλιξης επαγγελματιών συνδικαλιστών. Το μετάλλαξαν από ενώσεις υπεράσπισης των κατακτήσεων των εργαζομένων, σε φορείς εφαρμογής της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής.
Έτσι γεννήθηκε η αδιαφορία για τη συλλογική δράση.
Δημιουργήθηκε ο εργαζόμενος ψηφοφόρος και κατ’ επέκταση ο πελάτης…
Αύξησαν και εξόπλισαν με υπερσύγχρονη τεχνολογία τις δυνάμεις καταστολής και γέμισαν με κάμερες τους δρόμους για να παρακολουθούν τα πάντα.
Δημιουργούν τα γκέτο του σύγχρονου μεσαίωνα.
Ήρθε η ώρα να ανακτήσουμε ότι με αίμα κατακτήθηκε, την κοινωνική ασφάλιση, τους μισθούς, την σύνταξη, την περίθαλψη και ότι επιτρέπει την αξιοπρεπή διαβίωση, και τη σταθερή εργασία (απολύσεις).
Για να μην είμαστε δια βίου και αποκλειστικά φτηνοί εργαζόμενοι, για να μην προβαίνουμε να σκεφτόμαστε, να δημιουργούμε και να απολαμβάνουμε.
Καταναλωτές των μηνυμάτων και των προϊόντων τους.
Πιστοί εκτελεστές των αναλυτικών προγραμμάτων τους.
Επισφαλείς για να μην σηκώνουμε κεφάλι.
Δεν έχουμε κανένα λόγο να τους χαρίσουμε τη ζωή μας… γιατί μας ανήκει.
Η συλλογικότητα ήταν και θα είναι η δύναμή μας.
Θα τους χαρίσουμε τα όνειρά μας……