Λίγον καιρό πριν το «φευγιό» του Λεωνίδα ανταμώσαμε τυχαία – πήγαινε σε κάποια εκδήλωση. «Με θάρρος εμπρός στον αγώνα!…» τον χαιρέτησα, όπως πάντα, με ανυψωμένα τα χέρια. Άνθησε, πέρα για πέρα το χαμογέλιο του Λεωνίδα, έλαμψε, τα επανέλαβε και αγκαλιαστήκαμε.
Αυτός ήτανε ο Λεωνίδας. Αυτός ο προσηνής, ο μειλίχιος άνθρωπος διαρρέονταν από ένα ακατανίκητη θάρρος, μία ακατάβλητη θέληση, στον Αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα του εμφυλίου στη διατύπωση – προπαντός αυτό θέλω να τονίσω – πολιτικών απόψεων – γεννοβόλαε, «θηλυκό μυαλό» τον είπε ο Γλέζος – που, στην αρχή τουλάχιστον λίγοι τις κατανοούσαν, πολλοί αναρωτιούνταν και αρκεί τις χαρακτήριζαν ως «προδοσία του σοσιαλιστικού οράματος»…
Τον Λεωνίδα θα τον έλεγα «βρυσομάνα», «αγκωνάρι» αν θέλετε στη χώρα μας της ιδεολογίας του «Σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία», για μια κοινωνία που θα αξιοποιεί τους πάντες για φιλολαϊκή προσφορά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
31 Αυγούστου, γραμμένο ευθύς μετά την κηδεία του