“Έχεις τα πινέλα,έχεις τα χρώματα,ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα” – Νίκος Καζαντζάκης | Αθήνα, Τετάρτη 12 Ιουνίου το σωτήριον έτος 2013. Ο Κάφκα κι ο Όργουελ στο μετρό με τα i–phone τους καταγράφουν τη νέα, κοινωνική πραγματικότητα.
Παντού σιωπή, σκοτάδι και οργή. Δεν αναθεωρούν τα έργα τους, είχαν μιλήσει για όλα αυτά. Πηγαίνουν για ουζάκι, κι ας είναι ακόμα πρωί. Θέλουν να πιουν, να ξεχάσουν, δεν θέλουν να είναι επίκαιροι ξανά. Αλλά κι ο Μαρξ είναι επίκαιρος και το ξέρει. Νωρίς το πρωί, ισιώνει τη λευκή γενειάδα του, πίνει τούρκικο καφεδάκι, ενημερώνεται από τα social media, οργανώνει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Βλέπει την κίνηση της τάξης και σκέφτεται. Δεν ενδιαφέρεται αν είναι επίκαιρος ή όχι, ούτε βιάζεται, γιατί γνωρίζει ότι “με φωτιά και με μαχαίρι μόνο ο κόσμος προχωρεί” αλλά και με απεργίες στα ΜΜΕ, καταλήψεις και εργατικό έλεγχο στους χώρους δουλειάς. Γιατί καλά τα μυθιστορήματα αλλά, αλίμονο σε όποιον δεν καταλαβαίνει, η ζωή δεν είναι λογοτεχνία… Η μέρα ξημερώνει, καπνός, βρισιές, τρύπια παπούτσια, σκονισμένες συνειδήσεις, μαυροζούμι καφές, τσιγάρο που αλλάζει χέρια και χείλη, σημαίες, κόκκινες σημαίες, απεργιακές φρουρές, συνδικάτα, σωματεία, αίμα, ιδρώτας, δάκρυα, φωνές “ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ“
Λίγο πιο πέρα, κανένας δεν θα δει τον μοναχικό διαδηλωτή με τη γκρίζα ζακέτα και το πλατύ χαμόγελο, που θυμίζει νύχτες ηδονικές και μέρες ηλιόλουστες μακριά από της καθημερινότητας την υποταγή, να σηκώνει το δικό του πανό διαμαρτυρίας, ήρεμα και γαλήνια, ζητώντας “ΚΑΝΤΕ ΕΡΩΤΑ, ΟΧΙ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ” ενώ δίπλα του, μικρά κορίτσια και αγόρια ντυμένα στα λευκά και με κρινάκια στα χέρια να χορεύουν στον ρυθμό του βαλς των χαμένων ονείρων…
* αφιερωμένο στους εργαζόμενους της ΕΡΤ και σε όσους μεγάλωσαν ακούγωντας Μάνο Χατζιδάκι
Ειρηναίος Μαράκης, Αθήνα 12/6/2013
