Οχτώ χρόνια μετά τον θάνατο του παιδιού της, και μία ημέρα μετά το τέλος της δίκης, η μητέρας της Μελίνας Παρασκάκη κάνει κατάθεση ψυχής, περιγράφοντας τις πιο σκοτεινές στιγμές όλων αυτών των χρόνων αλλά και τη δύναμη που βρήκε για να ξανασταθεί στα πόδια της τόσο για εκείνη, αλλά πρωτίστως για το άλλο της παιδί και τον σύζυγό της.
Η ίδια γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σουηδία. Στην Κρήτη εγκαταστάθηκε το 2010 και ένα χρόνο μετά έφερε στον κόσμο τις δίδυμες κορούλες της, Έλλη και Μελίνα.
«Ήμουν ήσυχη…μία παράξενη ησυχία»
Η Μελίνα
Στα 4 έτη της, η Μελίνα έπρεπε να αφαιρέσει τα κρεατάκια της. Η μητέρα της, μιλώντας στο Cretalive, θυμάται πως εκείνο το πρωί η Μελίνα έκλαιγε πολύ και δεν ήθελε να μπει στην αίθουσα του χειρουργείου. Οι γονείς της είχαν πάρει μαζί τα παιχνίδια και τους μαρκαδόρους της.
«Να, εδώ θα ζωγραφίσουμε όταν βγεις με το καλό και έρθεις στο δωμάτιο» της έλεγαν. Η Μελίνα όπως δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Μετά από λίγο ήρθε και την πήρε η νοσοκόμα, με την μητέρα της να κλαίει επίσης βλέποντάς την να χάνεται πίσω από τις πόρτες.
«Δεν θυμάμαι αν πρόλαβα να την φιλήσω… Όλα έγιναν γρήγορα επειδή έκλαιγε» λέει.
Όταν ενημερώθηκαν για τον θάνατό της, το σοκ ήταν τεράστιο. «Έκλαιγα όλη την ώρα αλλά ήμουν ήσυχη. Μια παράξενη ησυχία…» θυμάται να νιώθει εκείνη τη στιγμή.
«Η Έλλη δεν έχασε μόνο την αδερφή της, έχασε και τους γονείς της»
Το επόμενο πράγμα που θυμάται να κάνει είναι να θέλει να πάει να βρει την Έλλη. Ήταν η πρώτη φορά που τα κορίτσια χωριζόντουσαν. «Την ξύπνησα… Με ρώτησε που είναι η Μελίνα. Της είπα στον ουρανό. Πήρε και την κόκκινη σημαία της η Μελίνα στον ουρανό», μου είπε.
«Η Έλλη δεν έχασε μόνο την αδερφή της, έχασε και τους γονείς της, κατά κάποιο τρόπο. Έχασε αυτό που ήξερε. Τον πρώτο καιρό δεν μας ήθελε. Δεν μας κοιτούσε καν. Δεν έτρωγε. Κοιμόταν με τους παππούδες. Έφτιαχνε με τα τουβλάκια της σκάλες και τις νύχτες τις άφηνε έξω για να κατέβει η Μελίνα από τον ουρανό. Με το μυαλό της προσπαθούσε να βρει λύση να επιστρέψει η αδερφή της» συνεχίζει να περιγράφει.
«Δεν θυμάμαι αν πρόλαβα να την φιλήσω»
«Κοιμόμουν μέρα-νύχτα. Είχα άρνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι. Είχα παραιτηθεί. Έκαναν μεγάλες προσπάθειες να με σηκώσουν…Όταν κάποια στιγμή η μαμά μου έφυγε, καθίσαμε με την Έλλη στο πάτωμα. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε ‘τώρα είμαστε οι δύο μας’. Αν δεν ήταν η Έλλη, θα είχαμε δώσει και οι δύο τέλος στη ζωή μας».
Την ημέρα της κηδείας πίστευε πως όλα είναι ψέμα. Πίστευε πως η Μελίνα θα ξυπνήσει.
«Το μυαλό μου έπαιζε τέτοια παιχνίδια. Μετά είχα μεγάλη ανάγκη να μιλήσω με μαμάδες που είχαν χάσει τα παιδιά τους, να τις ρωτήσω πώς θα συνεχίσω να ζω και αν υπάρχει ελπίδα να καταλαγιάσει ο πόνος» εξηγεί.
«Αυτό το μωρό ήταν ευλογία για όλους μας»
Ενάμιση χρόνο μετά τον θάνατο της Μελίνας, συγκεκριμένα το Νοέμβριο του 2016 η οικογένεια καλωσορίζει το νέο μέλος της, την Ανδριάννα. «Αυτό το μωρό το ήθελα πολύ για την Έλλη και πάλευα να είμαι καλά. Αυτό το μωρό ήταν ευλογία για όλους μας» λέει.
Ωστόσο θυμάται για χρόνια να παλεύει με τις τύψεις για τις στιγμές που χαμογελούσε. Για χρόνια επίσης εκείνη και η Έλλη φώναζαν το όνομα της Μελίνας από συνήθεια.