Μία διαφορετική παρουσίαση της Έκθεσης φωτογραφίας «Μετάλλια Τιμής» έγινε μέσα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Κρήτη-1 στην Αγιά.
Η παρουσίαση του έργου που αφορά και τις ζωές του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Δημήτριου Πλαπούτα μέσα στην φυλακή, αποτελεί και ένα μνημόσυνο για αυτούς τους ήρωες, που σαν σήμερα πριν από 189 χρόνια, η πατρίδα τους καταδίκασε σε θάνατο και τους οδήγησε στην φυλακή.
Ο Νίκος Μπασιάς συνεχίζοντας τις εκπαιδευτικές δράσεις του, με όχημα τα «Μετάλλια Τιμής» μας μιλάει για την ελευθερία, μας μιλάει για την τέχνη.
Όπως αναφέρει σχετικά με αφορμή αυτή την επίσκεψη:
“Η εκπαίδευση στο σχολείο της φυλακής αποτελεί για τους κρατούμενους μία «χαραμάδα ελευθερίας».
Μία ημέρα σχολικής φοίτησης αντιστοιχεί σε 2 ημέρες έκτισης ποινής.
Όμως οι κρατούμενοι μαθητές δεν έρχονται στο σχολείο μόνο για αυτό. Έρχονται για να βιώσουν μία «αίσθηση κανονικότητας», για να «αναπνεύσουν ελευθερία».
Μέσα στην τάξη οι μαθητές αισθάνονται ότι διαφοροποιούνται σε σχέση με τους άλλους κρατούμενους ανήκοντας σε μία ξεχωριστή ομάδα η οποία λειτουργεί και λίγο σαν «οικογένειά» τους».
Βρίσκουν στοιχεία του χαρακτήρα τους που έχουν ξεχασμένα.
Και εκεί, πίσω από τα κάγκελα της φυλακής δεν υπάρχει ποιο εύκολος τρόπος να τους κάνεις να ταξιδέψουν από την τέχνη.
Να τους μιλήσεις για τους ήρωες που ξεπηδούν μέσα από τον πάγο και μας θυμίζουν ιστορίες παλιές, ηρωικές. Μάχες που αν δεν είχαν δοθεί, δεν θα είμαστε ελεύθεροι και Έλληνες. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διδαχθούμε και από τα σφάλματα που έχουμε διαπράξει, να διορθώσουμε τα ελαττώματά μας, ας μην ξεχνάμε ότι τους περισσότερους πρωτεργάτες της Επανάστασης τους φυλάκισε άδικα η πατρίδα.
Η τέχνη και η ελευθερία είναι έννοιες αλληλένδετες.
Το σχολείο αλλάζει το μικροκλίμα της φυλακής. Η επανένταξη μετά την αποφυλάκιση είναι κάτι που ουσιαστικά μας αφορά όλους, αλλιώς θα το βρούμε μπροστά μας.
Εδώ οι στατιστικές αποστομώνουν: 72% των αποφυλακισθέντων επανέρχονται στην φυλακή. Τα αντίστοιχα ποσοστά όσων πέρασαν από σχολείο φυλακών είναι 10% !
Ο ανθρωπιστικός και δημοκρατικός χαρακτήρας μίας κοινωνίας εν πολλοίς κρίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στους κρατούμενούς της.
Ως μήνυμα στην κοινωνία θα μπορούσα να αναφέρω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη για μία δεύτερη ευκαιρία.
Ως καθηγητές, ας τους βοηθήσουμε να βρουν ξανά τον δρόμο τους.
Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε τα φανάρια όλα «πράσινα» σε ένα δρόμο διαφορετικό από αυτόν που τους οδήγησε προσωρινά εδώ.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων, την Διευθύντρια του 2ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων Μουριζάκη Ευαγγελία καθώς και όλους του καθηγητές, για την όμορφη συνεργασία.
Ιδιαιτέρως θα ήθελα να ευχαριστήσω τους μαθητές του 2ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων, η υποδοχή τους ήταν πράγματι συγκινητική.”