Του Νότη Μαριά *
Στις 13 Φεβρουαρίου με απόφαση της Μείζονος Συνθέσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου κρίθηκε ότι τα κράτη στο πλαίσιο της φύλαξης των συνόρων τους μπορούν να αρνηθούν την είσοδο στην Επικράτειά τους σε αλλοδαπούς συμπεριλαμβανομένων και όσων διατείνονται ότι είναι αιτούντες άσυλο, οι οποίοι χωρίς πειστικούς λόγους επέλεξαν να διασχίσουν τα σύνορα μη τηρώντας τις νόμιμες προϋποθέσεις εισόδου στη χώρα.
Αναμφίβολα πρόκειται για μια σημαντική απόφαση που ανατρέπει τα μέχρι σήμερα θρυλούμενα για το περίφημο δικαίωμα αίτησης ασύλου.
Εμείς από την πλευρά μας υποστηρίζαμε εδώ και χρόνια ότι η παράνομη είσοδος σε μια χώρα και η εν συνεχεία υποβολή αίτησης ασύλου επί της ουσίας συνιστά καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος ασύλου αυτού καθ΄ αυτού. Η θέση αυτή βεβαία ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις απόψεις του συρμού που επικρατούν στους διάφορους πολιτικούς κύκλους των δήθεν «δικαιωματιστών» που συνεπικουρούμενοι από διάφορα παπαγαλάκια προωθούν τις επιδιώξεις της νέας τάξης πραγμάτων που στόχο έχει την κατάργηση των εθνών- κρατών και την πολτοποίηση των λαών προκειμένου να μετατρέψουν τις διάφορες χώρες σε χώρο και τους λαούς σε πληθυσμούς οι οποίοι δεν θα μπορούν πλέον να αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση και στην υπερεκμετάλλευση.
Ιστορικά το δικαίωμα ασύλου ήταν και ακόμη παραμένει ένα κορυφαίο δημοκρατικό δικαίωμα που πρέπει να απολαμβάνουν οι απανταχού ακτιβιστές της δημοκρατίας και της ειρήνης. Και η αίτηση χορήγησης ασύλου συνήθως γινόταν στις αντίστοιχες πρεσβείες των κρατών όπου οι διάφοροι αντιφρονούντες κατέφευγαν ζητώντας άσυλο. Στην σύγχρονη όμως εποχή παρατηρείται μια συνεχής κατάχρηση του δικαιώματος ασύλου εκ μέρους χιλιάδων οικονομικών μεταναστών οι οποίοι εισέρχονται παράνομα σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία κλπ και εν συνεχεία εμφανίζονται και ζητούν άσυλο. Η παράνομη όμως είσοδος και παραμονή χιλιάδων οικονομικών μεταναστών στις χώρες της ΕΕ και η κατάχρηση του δικαιώματος αιτήσεως ασύλου από αυτούς προκάλεσε αυξημένες αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών. Αντιδράσεις τις οποίες οι πολιτικές ελίτ, τα πολιτικά κόμματα του mainstream, τα ΜΜΕ και οι ΜΚΟ χλεύαζαν και λοιδορούσαν στο όνομα του δήθεν «δικαιωματισμού» και της δήθεν προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μάλιστα το κλίμα του άκρατου «δικαιωματισμού» είχε επηρεάσει ακόμη και τη νομολογία των δικαστηρίων τα οποία είχαν προσαρμοστεί στη γραμμή του politicallycorrect.
Όμως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου με την ιστορική απόφασή του στις 13 Φεβρουαρίου, στην υπόθεση N.Dκαι N.T κατά Ισπανίας χάραξε διαφορετική ρότα.
Αφορμή ήταν η απόφαση των ισπανικών αρχών να συλλάβουν και άμεσα να απελάσουν μαζικά 75 αλλοδαπούς, οι οποίοι κάνοντας «ντου» μαζί με άλλους 400 αλλοδαπούς, κατάφεραν να εισέλθουν παράνομα στο ισπανικό έδαφος, πηδώντας τον συνοριακό φράχτη, στα σύνορα Ισπανίας- Μαρόκου στον θύλακα της αυτόνομης ισπανικής πόλης Melillaστις ακτές της Β. Αφρικής.
Δύο εξ αυτών προσέβαλαν δικαστικά τις πράξεις σύλληψης και απέλασής τους από τις ισπανικές αρχές ισχυριζόμενοι ότι δήθεν παραβιάστηκε το άρθρο 4 του Πρωτοκόλλου 4 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου σχετικά με την «απαγόρευση ομαδικής απέλασης αλλοδαπών» καθώς και το άρθρο 13 της ΕΣΔΑ σχετικά με «το δικαίωμα άσκησης πραγματικής προσφυγής» κατά της πράξης απέλασής τους.
Το Δικαστήριο αφού επισήμανε ότι τα κράτη με βάση το διεθνές δίκαιο έχουν δικαίωμα φύλαξης των συνόρων τους επικεντρώθηκε στις ευθύνες των κρατών μελών της Σένγκεν τα οποία οφείλουν να διαφυλάσσουν τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ. Επιπλέον επισήμανε ότι με βάση τη Σένγκεν υπάρχουν και λειτουργούν στα εν λόγω κράτη προκαθορισμένες επίσημες πύλες εισόδου απ΄ όπου κάθε υπήκοος των χωρών Σένγκεν αλλά και τρίτων χωρών εισέρχεται νόμιμα στο χώρο Σένγκεν.
Το ίδιο ισχύει συνέχισε το Δικαστήριο και για όσους διατείνονται ότι είναι αιτούντες άσυλο, οι οποίοι επίσης οφείλουν να προσέρχονται στις προκαθορισμένες επίσημες πύλες εισόδου Σένγκεν και εκεί αρμοδίως να υποβάλλουν το αίτημα ασύλου. Εναλλακτικά συνέχισε το Δικαστήριο οι επιθυμούντες να υποβάλλουν αίτηση ασύλου μπορούν να το πράξουν και στις πρεσβείες και στα προξενεία των χωρών μελών της Σένγκεν που λειτουργούν τόσο στη χώρα καταγωγής τους όσο και στις χώρες που συνορεύουν με την ΕΕ.
Όμως δεν επιτρέπεται η παράνομη είσοδος στον χώρο Σένγκεν ακόμη και απ΄ αυτούς που διατείνονται ότι είναι δήθεν πρόσφυγες προκειμένου εν συνεχεία να υποβάλλουν αίτηση ασύλου.
Έτσι εάν εισέλθουν παράνομα στον χώρο Σένγκεν τότε οι Αρχές δικαιούνται πάραυτα να τους συλλάβουν και να τους απελάσουν καθώς οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους έθεσαν εαυτούς σε κατάσταση παρανομίας.
Αναμένουμε λοιπόν από την κυβέρνηση να μελετήσει και να αρχίσει να εφαρμόζει άμεσα την παραπάνω απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Θα το κάνει όμως;
* Καθηγητής Θεσμών της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην Ευρωβουλευτής