Του Μανώλη Καπετανάκη*
Δικαιολογημένα την τελευταία περίοδο η προσοχή και το ενδιαφέρον του κόσμου της δουλειάς ήταν στραμμένη στη τελευταία εικοσιτετράωρη απεργία, όπου η εργατιά πλαισιωμένη (έστω και σε ένα πεδίο μη βαθιάς συνειδητής συμμαχίας, μοιραία χρεωμένης με σειρά αδυναμιών και αριθμητικά ίσως υποσκελισμένης αλλά με μία τέτοια τάση συσπείρωσης ικανής να τρομάξει τα κέντρα εξουσίας) με την μαζική συμμετοχή πλατυτέρων κοινωνικών στρωμάτων και μικρομεσαίων θορύβησε τα επιτελεία του συστήματος. Αποστομώνοντας τοιουτοτρόπως βασικούς συντελεστές της νωχελικότητας του κινήματος αριστερής χροιάς και βαρκιζανικών παρακαταθηκών, οι οποίοι διατείνονται για την αγωνιστική απροθυμία (το σκουριασμένο δηλαδή και διόλου αυτοκριτικό επιχείρημα: ο κόσμος δεν τραβάει). Ενθαρρυντικό επίσης είναι το φαινόμενο της ασθμαίνουσας δυσκολίας κυβέρνησης και αγροτοπατέρων (άραγε ποιοι από τους δυο παράγοντες αγωνιούν και ιδροκοπούν περισσότερο για την εκτονωτική έκβαση της υπόθεσης;) να διαχειριστούν και κατασιγάσουν την πεισματική επιμονή της αγροτιάς που συνεχίζει να αντιστέκεται παλεύοντας ενάντια στο ξεκλήρισμα της. Εξαίσια κατάσταση η τρικυμία (μάλλον τελικά στην επανάσταση θα είναι αναπόφευκτο ότι θα σπάσουν τζάμια) που προκαλεί η έκρηξη οργής και αγωνιστικής διάθεσης των βιοπαλαιστών των χωραφιών και των βοσκότοπων, που κάνει να φτερουγίζουν με αισιοδοξία οι καρδιές των ανθρώπων του μόχθου απ‘ άκρη σε άκρη της μνημονιόπληκτης πατρίδας μας. Ενδόμυχα ο κάθε άνεργος και ο κάθε πλέον μισθωτός σκλάβος (με τη σχεδόν κυριολεκτική έννοια που περικλείει δυστυχώς μικρές δόσεις υπερβολής) εύχεται επιτυχία στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Υγιής έκφραση δηλαδή της συσσωρευμένης καθολικά αγανάκτησης απέναντι σε μια διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση όπου όλοι πια ανεξαίρετα υποφέρουν. Συντελώντας συνάμα στο να ξαναριζώσει στον νου τους η συνειδητοποίηση πως το μοναδικό μονοπάτι για την αποφυγή της έσχατης κατρακύλας τους και της υπεράσπισης των απομειναριών από τις παλιές κατακτήσεις και απαραίτητο προαπαιτούμενο αναίρεσης του αμυντισμού και δομικότερων ανατροπών είναι η σκληρή, γενικευμένη και συντονισμένη σύγκρουση με την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών. Ο ξεσηκωμός των αγροτών φορτωμένος με το αρνητικό κληροδότημα της κινηματικής υστέρησης βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή όπου δοκιμάζονται οι αντοχές και η προσήλωση στη γραμμή της αδιάλλακτης αντιπαράθεσης όχι μόνο με τον οχετό κατασυκοφάντησης και τρομοκράτησης η` τους παραπλανητικούς ελιγμούς της κυβέρνησης. Αλλά και με την υπονομευτική επίσης τακτική [ο επικός ηγέτης Πάντσο Μπούτα μίλησε ήδη για εναλλακτικές μορφές κινητοποιήσεων προλειαίνοντας την υποχώρηση και καλώντας τον εδώ και καιρό γονατισμένο στα τροϊκανά κελεύσματα Τσίπρα να σκύψει (!!) στα προβλήματα των αγροτών με ειλικρινή διάθεση] των καθοδηγητικών δυνάμεων που καμώνονται τους αυθεντικούς εκφραστές των δίκιων του.
Η δική τους πατρίδα
Τη στιγμή όμως που η συγκυβέρνηση αγκομαχεί για να αναχαιτίσει το ενεργό κύμα της δυσαρέσκειας των αγροτών συμβαίνουν εξίσου σημαντικές, αλληλένδετες και σφόδρα ανησυχητικές εξελίξεις σε αυτό το σάπιο βασίλειο της εξάρτησης. Δίπλα ακριβώς στα περίχωρα ενός δαντικού τοπίου δημιουργημένο από το πυρακτωμένο αντάμωμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών κάθε μεγέθους και γεωγραφικής προέλευσης. Δεν αρκεί λοιπόν η προεξοφλημένη -έστω και άδηλη και τρόπον τινά παθητική- εμπλοκή της Ελλάδας στην ερήμωση της Συριακής γης και την πολτοποίηση και ξενιτεμό του λαού της μέσω της ύπαρξης των νευραλγικής σημασίας αμερικάνικων βάσεων, που ασταμάτητα σημειωτέον αναβαθμίζονται (το απαιτούν οι περιστάσεις) με νέες εγκαταστάσεις στο Ακρωτήρι. Η απρόσκοπτη λειτουργία τους και μόνο συνεπάγεται αυτόματα και την ανάμιξη της Ελλάδας σε ότι διαδραματίζεται ολόγυρα της. Ούτε περιορίζεται η δουλοπρεπής στάση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη συγκατάθεση για την κατασκευή νέας. Δεν αποτελούν ταυτόχρονα αμελητέο γεγονός οι Νατοϊκές περιπολίες στο Αιγαίο (κατόπιν αξίωσης και της ελληνικής πλευράς!), που οπωσδήποτε είναι κατακριτέες. Όχι φυσικά με το γλίσχρο, γλοιώδες και εθνικιστικότερο των πατριδοκάπηλων σκεπτικό του Παφίλη. Μιας και κατ` αυτόν έτσι αμφισβητούνται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Αλήθεια, από πότε όμως ο λαός και η αριστερά οφείλουν να καταντούν συνέταιροι και προασπιστές των ιερών και όσιων μας εκμεταλλεύτριας ιθύνουσας τάξης πάσχουσας από αθεράπευτη οσφυοκαμψία στους ισχυρούς και αμετροεπή θέληση συμμετοχής της στα παιχνίδια των θεριών με τη φωτιά για αμφιλεγόμενα ιδιοτελή της ανταλλάγματα; Άραγε γιατί μιλούν οι κάθε λογής ομογάλακτες απόψεις (εκείνες που ισχυρίζονταν πως η εξευτελισμένη Ελλάδα των μνημονίων και του διαγκωνισμού των προστατών της για κηδεμόνευση της έχει σχέσεις ανισότιμης ιμπεριαλιστικής αλληλεξάρτησης) για περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας (ένεκα των περιπολιών) και όχι για δυνατότερο αλυσσόδεμα από τους δυνάστες των λαών; Η διαφορά των διατυπώσεων (περιστολή εθνικής κυριαρχίας και όχι ένταση της εξάρτησης) δεν έχει μια διάσταση φιλολογική, μα απορρέει από ασύμβατες ιδεολογικές φυσιογνωμίες, συμπλέει με αντίρροπες εκτιμήσεις και σηματοδοτεί αποκλίνουσες στρατηγικές. Η ξάστερη θέση της αντικαθεστηκυίας αριστεράς στα στριφνά εθνικά θέματα αποτυπώνεται στη συμπαγή προσήλωση της τήρησης του απαραβίαστου των συνόρων και της υπεράσπισης της πατρίδας σε περίπτωση εισβολής μιας και έτσι διασπάται το υφιστάμενο ενιαίο εδαφικό πεδίο του προλεταριάτου. Κάθε διαφορετική ομιχλώδης αντίληψη διολισθαίνει στα υποχθόνια της ταξικής συνεργασίας- υποταγής. Την εθνική κυριαρχία της η άρχουσα τάξη από το εμβρυικό της στάδιο κιόλας με πλήρη συνείδηση και αναλλοίωτη πεποίθηση την εκχώρησε (σαν ζωτικός όρος ύπαρξης της) στους πάτρωνες της. Οποιαδήποτε λοιπόν αναφορά στην έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας αδιάσπαστα οφείλει να δένεται (και δευτερόλεπτο δεν πρέπει να παραβλέπεται και προβάλλεται) με την αντικαπιταλιστική κεντρική στόχευση. Η εθνική κυριαρχία θα αρχίσει να αποκτά υπόσταση, να ενσαρκώνεται στην μεγάλη πορεία κοινωνικής χειραφέτησης, όπου θα ξεκινήσει να αμφισβητείται έμπρακτα η εξουσία των μεγαλοαστών, οι οποίοι ζουν και αναπνέουν μονάχα σε ένα περιβάλλον βαθιάς υποτέλειας. Άρα στιγματίζεται ο ερχομός μιας ολάκερης αρμάδας 57 σκαφών αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα το βάθεμα της υποτέλειας, τη μετατροπή του Αιγαίου σε Νατοϊκή θάλασσα, την παραπέρα ενίσχυση της παρουσίας των δυτικών στην φλεγόμενη γειτονιά και στον διάδρομο του ρώσικου ναυτικού και την ανάθεση στους πρόξενους του ξεσπιτωμού των προσφύγων του απάνθρωπου ρόλου της απώθησης-πνιγμού τους.
Ομπάμα, ιδού ο στρατός σου
Ένα επικίνδυνο, λίαν ύποπτο και υποτιμημένο στιγμιότυπο στον τομέα της υπόκυψης των δοσιλογικών εκπρόσωπων της μεγαλοαστικής τάξης στις απαιτήσεις των αιμοδιψών υπερατλαντικών είναι η διενέργεια εκτεταμένων κοινών αεροπορικών ασκήσεων με νεωτεριστικό αυτή τη φορά χαρακτήρα. Συγκεκριμένα διεξήχθησαν πριν δυο εβδομάδες περίπου ενιαίες συνεκπαιδευτικές πτήσεις ανάμεσα στη μοίρα ελληνικών αεροσκαφών που εδρεύει στην 115ΠΜ στο Ακρωτήρι Χανίων και στην πλήρως αναπτυγμένη αμερικανική ομάδα κρούσης 480 Fighter Squadron που διαμένει στην βάση της USAFE και τώρα έχει μετασταθμεύσει (λόγω Συριακού άραγε;) στην Κρήτη. Ενδεικτικό της σπουδαιότητας της επιχείρησης αυτής είναι το στοιχείο της επιστασίας του αρχηγού του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας και του ίδιου του διοικητή των Αεροπορικών Δυνάμεων Ευρώπης, Αφρικής και παράλληλα και των Συμμαχικών Αεροπορικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ πτέραρχο Gorenc. Ο δημοσιοποιημένος στόχος αυτών των γυμνασίων ήταν η δοκιμή της συνοχής και της διαλειτουργικότητας αμφότερων των μονάδων, ούτως ώστε να επιβεβαιωθεί η ετοιμότητα και το αξιόμαχο τους σε μια εποχή ιδιαίτερων εντάσεων. Διανύουμε μια επίφοβη συγκυρία όπου η σχεδόν αντικριστή αναμέτρηση των δύο μεγαλύτερων και πιο αμείλικτων (βομβάρδισαν μέχρι και νοσοκομείο) εγκληματικών συμμοριών του πλανήτη καταλήγει στο κρίσιμο σημείο ώστε να ξεστομίζει ευθέως ο Μεντβέντεφ (μετά την σχεδιαζόμενη σαουδοαραβοτουρκική επέμβαση χερσαίων στρατευμάτων και την ως εκ τούτου επιδιωκόμενη άρδην ανατροπή των συσχετισμών και παρά την επίπλαστη εκεχειρία) πολύ σοβαρές απειλές. Για αναθέρμανση δηλαδή του ψυχρού κλίματος (με τη συνεπικουρία των πρόσφατων δηλώσεων του Πούτιν για τις τρομακτικές δυνατότητες του πυρηνικού οπλοστασίου του που καιροφυλακτεί) και για έναρξη τρίτου παγκόσμιου πολέμου διαρκείας με καταστροφικές συνέπειες αν δεν βρεθεί συμβιβαστική λύση στο Συριακό πρόβλημα. Με αποδοχή προφανώς από τους δυτικούς αντιπάλους του ρωσόφιλου καθεστώτος. Μόνο λοιπόν καθόλου τυχαία και αθώα δεν κρίνεται η τελευταία πρωτοβουλία της κοινής άσκησης. Τα υπερατλαντικά γεράκια επ` ουδενί δεν κόπτονται για την πτητική επάρκεια των Ελλήνων χειριστών στην παρεμπόδιση των παραβιάσεων του εναέριου χώρου, που εξάλλου η δική τους υποδαύλιση τις προκαλεί. Απλά των τεράτων τα παιδιά πριν σκοτώσουν, ακονίζουν τα μαχαίρια.
Ύποπτα γυμνάσια
Πιθανόν να εντάσσεται στην προοπτική (η πολιτική βούληση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σαφώς περισσεύει και έχει ήδη πανηγυρικά εκδηλωθεί) η αρτιότερα πλέον εξασκημένη για πιο προωθημένους ελληνική πολεμική αεροπορία να αναλάβει μελλοντικά υψηλότερες και πιο επιθετικές αποστολές στο πλευρό του αμερικανού προαγωγού δραπετεύοντας από το τετριμμένο καθήκον της καθημερινής αναχαίτισης (και υπό προσεκτική πάντοτε επιτήρηση της Ουάσινγκτον μήπως τα υποχείρια τύχει και αποχαλινωθούν και τορπιλίσουν τη συνοχή του νοτιοανατολικού σκέλους της συμμαχίας) των τούρκικων αεροσκαφών. Αρχικοί θαρραλέοι βηματισμοί προς αυτή την κατεύθυνση βέβαια προηγήθηκαν και με το υπό εκκόλαψη βαθιά αντιδραστικό τόξο Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου. Συναφές ιστορικό προηγούμενο μάλιστα έχουμε τότε που το γαλανόλευκο μικρό τσακάλι ακολούθησε πειθήνια την άγρια αγέλη των υαινών στο κατασπάραγμα του Ιράκ και της Λιβύης. Για να μην προχωρήσουμε σε μακρινότερη αναδρομή στην εκστρατεία σε Κριμαία και Κορέα. Δίχως βέβαια να παραβλέπει η μεγαλοαστική τάξη την αισθητή πίεση που δέχεται από την ορμητικότητα του αντίζηλου στην ανατολική όχθη του Αιγαίου και αγκομαχώντας προσπαθεί να περιφρουρήσει την πυροβολούμενη επικράτεια και ρόλο της και άλλοτε να πασχίζει τον συγκερασμό του τελευταίου με τους τυχοδιωκτισμούς της κάτω από τις αυταρχικές προσταγές της αστερόεσσας. Που όμως τελικά θα εγκλωβίσουν τον ελληνικό λαό (το αιώνιο θύμα των υπερφίαλων μωροφιλοδοξιών) σε πολύ ολέθριες περιπέτειες. Ειδικά όπως παρατηρείται στις οξυμένες μέρες μας με την προκλητική έξοδο του τούρκικου ερευνητικού πλοίου στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και μέσα στη δίνη της προς το παρόν διαφαινόμενης απογείωσης της αμερικανορώσικης διένεξης. Άρα καταδικάζεται διαπρύσια αυτή η άσκηση, αφού σίγουρα συσχετίζεται με το συριακό ζήτημα και ίσως αποτελεί προετοιμασία των ΗΠΑ για παν ενδεχόμενον και πρόκριμα αυριανής ανάληψης ευθείας και ανοικτής δράσης της Ελλάδας με την ιδιότητα του βαστάζου σε ότι φρικτό συντελείται στην περιοχή μας. Στην εφιαλτική δε εκδοχή μιας γενικευμένης σύρραξης είναι μοιραίο ο ελληνικός στρατός να επιχειρεί στο πλευρό των όποιων δυτικών συμμάχων και τα παιδιά του λαού να αιματοκυλιούνται προς χάριν αντιδραστικών συμφερόντων.
Ο φονιάς είναι και ληστής
Εξυπακούεται πως ο λαός οφείλει σήμερα να εστιάσει το ενδιαφέρον, την αλληλεγγύη και την πάλη του στο φλέγον ζήτημα της απόκρουσης του αντιασφαλιστικού νομοσχέδιου. Οπωσδήποτε αυτή η αναμέτρηση θα δίνονταν με ευνοϊκότερους όρους αν χρωματίζονταν ζωηρά οι κινητοποιήσεις και με τον κρυστάλλινο αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό. Άλλωστε μονάχα η σχέση των συγκοινωνούντων δοχείων της ιμπεριαλιστικής κηδεμονίας και της καπιταλιστικής κυριαρχίας με την υπανάπτυξη, την παραγωγική αποσάρθρωση και τη ξέφρενη επίθεση κατά του λαού είναι σε θέση να δικαιολογήσει μία αντίφαση (έως και παράκρουση) αδιανόητη για μια υποθετικά αυτοδύναμη εθνική αστική τάξη (όχι ότι αυτές διάκεινται στοργικά προς τις δικές τους εργατικές τάξεις). Οι περικοπές φερ` ειπείν των συντάξεων και η φοροληστεία πασχίζουν να εξασφαλίσουν ένα δημοσιονομικό όφελος ύψους 1,9δις ε ώστε να διατεθεί στη συνέχεια για την κάλυψη των δανειακών υποχρεώσεων, την ώρα που το ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο στα αγροτικά προϊόντα είναι 1,9δις ε. Οπότε το ρήμαγμα της αγροτικής παραγωγής μέσω της εξόντωσης των φτωχομεσαίων αγροτών επόμενα θα αυξήσει την ανάγκη εισαγωγών και κατ` επέκταση και του δανεισμού. Ο οποίος δανεισμός ελλείψει εσόδων (εκτός και αν ακμάσουν άλλοι –αδιόρατοι όμως- κλάδοι της προ πολλού παραρτηματοποιημένης και αποψιλωμένης οικονομίας μιας και την προγενέστερη ανάπτυξη την πάτησε το ευρωπαϊκό κυρίως τραίνο) δεν θα μπορεί να εξυπηρετείται ένεκα της συρρίκνωσης, με αποτέλεσμα τον φαύλο κύκλο διαιώνισης και επαύξησης του χρέους. Τουτέστιν το χρέος συνυφαίνεται με την εξάρτηση και όσοι εξ αριστερών έστω και κοντόφθαλμα θεωρούν την ακύρωση του (περιφρονώντας τους ταξικούς συσχετισμούς που εν τέλει αυτοί αποκλειστικά κρίνουν ανέκαθεν την ευημερία των εργαζόμενων) ασφαλές διαβατήριο για την προκοπή, οφείλουν να αναδείξουν τη διασύνδεση της υποταγής στους αμερικανοευρωπαίους δυνάστες με τις στερήσεις και τη δυστυχία και τις τραγικότερες επιπτώσεις που εγκυμονεί η ανάμιξη μιας αγόμενης χώρας και σχεδόν αναντίρρητα ευθυγραμμιζόμενης με τα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Εφόσον λοιπόν τα μέτρα και σταθμά που προσδιορίζουν τέτοιες <<αφελείς>> επιλογές δεν είναι η αμιγής λογιστική, αλλά η ασφυκτική επίδραση (και ως ένα βαθμό δυσάρεστη ακόμη και για τους ίδιους τους μεγαλοαστούς) της ιμπεριαλιστικής παρεμβολής, άλλο τόσο ο λαός δεν πρέπει να παρασυρθεί από ασυναρτησίες περί διαγραφής του χρέους. Επιβάλλεται να κάνει τους δικούς του υπολογισμούς σε ένα ολότελα διαφορετικό επίπεδο. Λεφτά υπάρχουν. Άφθονα κιόλας και θα ήταν και πακτωλοί μάλιστα αν η διττή κρίση του συστήματος δεν βραχυκύκλωνε την κοινωνική παραγωγή. Τα έχει παράξει στο ακέραιο ο ίδιος. Είναι ο βάρβαρα ιδιοποιημένος καρπός του ιδρώτα του. Η μη αμφισβήτηση του πλαίσιου εξάρτησης και της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας της χώρας μας επιτρέπει στους εκάστοτε διαχειριστές του να εξοφλούν πχ από το 1994 μέχρι το τρέχον έτος με υποδειγματική συνέπεια στις ΗΠΑ τα 6,4 δις ε τόκους για τη στρατιωτική βοήθεια (αυτήν που προστάτεψε την Κύπρο) αντί να προσπορίζονται ενοίκια από την ξεπουληματική παραχώρηση των βάσεων. Για συντάξεις όμως το ταμείο είναι μείον. Αν απουσίαζε η εξάρτηση, η ντόπια ολιγαρχία δεν θα είσπραττε από τους διεθνείς τοκογλυφικούς παρείσακτους τα τελευταία χρόνια 200δις ε πιστώσεις (προϊόν και αυτά τα ποσά ανελέητης λεηλασίας λαών) για να χαρίσει τα 145δις ε στο αναξιοπαθούντα εγχώριο τραπεζιτικό κεφάλαιο που κατασχέτει τα σπιτικά των βιοπαλαιστών. Κρίμα που λείπει ο εργατικός <<έλεγχος>> στις τράπεζες (τις καπιταλιστικές) για να έσωζε τα πράγματα. Ενώ τα υπόλοιπα 55 δις παρόλο που ούτε καν ενεχειρίστηκαν στα ελληνικά κρατικά θησαυροφυλάκια, δεν ταξίδεψαν δηλαδή καθόλου στην Ελλάδα, εγγράφτηκαν αυγατεμένα στις οφειλές προς στους πιστωτές και πρέπει να ρουφηχτεί το αίμα των αγροτών, εργατών και αυτοαπασχολούμενων στην πορεία αφανισμού τους για να ξεπληρωθούν. Πλημμυρίδα τα σχετικά στοιχεία και συντριπτικά κιόλας.
Όποια μαύρη πέτρα σε αυτή την κοινωνία και αν σηκώσει λοιπόν κανείς, θα συναντήσει από κάτω της την αδηφαγία του πλουτοκρατικού κηφηναριού ζευγαρωμένη με την αρπακτικότητα του ιμπεριαλιστικού σιναφιού. Όποιες παράλληλες εστίες αντίστασης φυτρώνουν στο έδαφος της εξαθλίωσης και του μαστιγώματος των Ελλήνων, θα σκοντάψουν στην πανάρχαια πυροσβεστική μεθοδολογία των ρεφορμιστικών τιμονιέρηδων, που διόλου τυχαία και αθώα δεν αναδεικνύουν την οργανική διασύνδεση της πολιτικής της φτωχοποίησης με τον ιμπεριαλιστικό ζυγό. Οι ίδιες δυνάμεις που απαξιώνουν και υποσκάπτουν την αντιιμπεριαλιστική πάλη, που έσπερναν μέχρι πρότινος τις εκλογικές αυταπάτες, επιδιώκουν την φθορά, την υποχώρηση και τον συμβιβασμό των κινητοποιήσεων των αγροτών. Στα ιδιαίτερα (λόγων βάσεων) Χανιά πέραν των ενεργειών της Πρωτοβουλίας Αντίστασης έμειναν αναπάντητες η υπόθεση των χημικών, η επίσκεψη Μέρκελ και Κέρι και μια σειρά παρόμοια θέματα. Στα Χανιά πάλι (αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις) δεν υπήρξε η παραμικρή εκδήλωση (πλην της Πρωτοβουλίας ξανά) συμπαράστασης από τους <<απέραντους>> (το αντίθετο του πουθενάδες) τη μέρα της υπό επιφυλάξεις (δικές μας) κορύφωσης του αγώνα με το κατέβασμα τους στο Σύνταγμα. Ας εκτιμηθεί σε αυτή τη καθοριστική καμπή η πολιτική βαρύτητα-πίεση στην κυβέρνηση, η εμψύχωση των αγωνιζόμενων και η υποβοήθηση σύμπτυξης μετώπου παλλαϊκού που θα συνεπάγονταν αν πάλλονταν δεκάδες πόλεις (άσχετα αν μεσολαβούσε πανελλαδική συγκέντρωση έξω από τη Βουλή, αλλά αφού έστω αποφασίστηκε θα αποκτούσε άλλη διάσταση αν συνοδεύονταν από ένα περιφερειακό βροντερό κύμα συμπαράστασης) με συνθήματα αλληλεγγύης στον αγροτόκοσμο και καταδίκης του αντιασφαλιστικού και φοροληστικού νομοσχέδιου ΕΕ, ΔΝΤ και κεφάλαιου από διαδηλωτές αντί του σιωπητήριου που επικράτησε. Δεν αξιοποιήθηκε ο πολύ θετικός απόηχος της απεργίας στις 4 Φλεβάρη στην προοπτική κλιμάκωσης. Και αν τα μπλόκα των αγροτών συνεχίζουν απτόητα και παλικαρίσια παρά τα τρωτά τους χαρακτηριστικά (ολιγόωροι πχ αποκλεισμοί), φταίει η συναίσθηση του τι τους επιφυλάσσει η κυβέρνηση, το μπλοκάρισμα της γραμμής της συνδιαλλαγής, η αποφασιστική δυναμική του αγώνα και η εμπέδωση της αναγκαιότητας να διορθώνουν τη ψήφο τους μονάχα με τον ξεσηκωμό τους. Μπορεί ο ρεφορμισμός και οι εργατοαγροτοπατέρες να δικαιώνουν σε τέτοιες φάσεις τον προορισμό τους και να υπενθυμίζουν στο σύστημα την υπαρξιακή τους σκοπιμότητα, αλλά ταυτόχρονα κλονίζεται (περισσότερο στους επίλογους της υποχώρησης πέφτουν με πιο ηχηρό τρόπο τα προσωπεία τους) η εμβέλεια, η αξιοπιστία και εμπιστοσύνη των μαζών προς αυτούς δημιουργώντας έτσι προϋποθέσεις μελλοντικής αποδέσμευσης τους από τη συχνότητα και τους φορείς της συνθηκολόγησης.
Ο συμβολισμός της πλαστογραφίας του Ρίχτερ
Περισσότερο στο κρητικό τύπο δεσπόζουν αυτό το διάστημα οι ανιστόρητες τοποθετήσεις του προπέτη ιστορικού Ρίχτερ περί αδικαιολόγητης αντίστασης των Κρητικών στους γερμανούς κατακτητές. Κοντολογίς και βυθοσκοπώντας στα σημαντικότερα αίτια αυτής της ιταμής παραχάραξης όσων συνέβησαν και μπορούν να διαψευστούν ακόμη και από εν ζωή μάρτυρες των ναζιστικών θηριωδιών, διαφωνούμε με την περιρρέουσα επιδερμική και αποπροσανατολιστική προσέγγιση. Σαφώς και υπεισέρχεται το δεδομένο της προσωπικής αλητείας του συγκεκριμένου και σε διατεταγμένη υπηρεσία κυρίου. Δευτερεύουσα έως και μηδαμινή χρησιμότητα έχουν αυτές οι απόψεις στη ρητορική πλέον απαίτηση των πολεμικών αποζημιώσεων. Ανέκαθεν η ανάλυση της ιστορίας καθορίζεται ουσιαστικά από το ταξικό και ιδεολογικοπολιτικό πρίσμα του κάθε ειδικού η` μη. Και η διερμήνευση της, η διαστρέβλωση της συχνά -η` μάλλον πάντοτε- αλλού αποβλέπει. Στον οπισθοδρομικό επηρεασμό του γίγνεσθαι. Κάτι πολύ σοβαρότερο λοιπόν συμπυκνώνει η ωμή παραποίηση της σχετικά πρόσφατης ιστορικής αλήθειας. Χρειάζεται η απαγκίστρωση της Γερμανίας από το εσωστρεφές μεταπολεμικό και ανασταλτικό καβούκι της έναν θεωρητικό με κύρος (χρίστηκε μέχρι και επίτιμος διδάκτορας από το πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου κατά τη διάρκεια μάλιστα της κατάληψης του από φοιτητές όπου με αυταπάρνηση οι ροζτσολιάδες της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ σήκωσαν τις μπάρες (!!!) για να διαβεί ο πανμέγιστος απολογητής του γερμανικού ιμπεριαλισμού) που θα την αποενοχοποιεί από το μακάβριο παρελθόν της. Ώστε εξιλεωμένη να σαλπίσει τολμηρές γεωπολιτικές εφόδους σε ρευστές σφαίρες επιρροής και στα νέα σφαγεία των λαών. Κάποιος πρέπει ως εκ τούτου να αναλάβει το άχαρο καθήκον της νομιμοποίησης της συντριβής των λαών από τους ιμπεριαλιστές. Συνάμα επιχειρείται η σπίλωση και ποινικοποίηση του αυτονόητου δικαιώματος αντίστασης όσων βασανίζονται από τις πολυποίκιλης μορφής επεμβάσεις τους. Ειδικά λοιδορώντας με θράσος το εμβληματικό παράδειγμα της γενναίας αντίδρασης στους εισβολείς και υπεράσπισης της λευτεριάς από τους Κρητικούς και τον υπόλοιπο Ελληνικό λαό με τον Εαμελασίτικο μπροστάρη, όταν πρωτοπόροι όντας τσάκιζαν τις φασιστικές ορδές. Και καταντά ακόμη πιο επιτακτική η αναγκαιότητα διασυρμού των ιστορικών διδαχών περί αντίστασης στη γερμανική κατοχή, σαν κινδυνεύουν αυτή να καταστεί επίκαιρη και να ξαναζωντανέψει κάτω από το βάρος της ανελέητης επίθεσης των μνημονίων και του πολεμικού αναβρασμού, έστω και αν αυτός προς το παρόν ξεδιπλώνεται σε τοπική διάσταση.
Την ιστορία τη γράφουν οι λαοί
Μπορεί το κόμμα που κάποτε έμπνευσε και πρωτοστάτησε στην πάνδημη και νικηφόρα τότε ένοπλη εναντίωση κατά των τυράννων να έχει αυτομολήσει στο αντίπαλο στρατόπεδο και η επιθετικότητα κεφάλαιου και ιμπεριαλιστών να μη συναντά σοβαρά εμπόδια. Όμως αργά η` γρήγορα αυτό το κενό αναζητά την πλήρωση του. Οι διεργασίες παρότι άτονες, κυοφορούνται. Απουσιάζει τραγικά από ότι λαμβάνει χώρα στους αποκλεισμένους δρόμους με τα μπλόκα. Δεν θα ήταν καθόλου ανεδαφικός ο ισχυρισμός πως με δεδομένες τις ευνοϊκές συνιστώσες του αγώνα των αγροτών [πολυπληθείς, επίμονοι, ποτισμένοι με βαριά αγανάκτηση και με αποδοχή (δυστυχώς όχι συνοδευμένη και με αξιόλογη στήριξη) των κοινωνικών ομάδων (δημοσκόπηση δική τους έδειξε κατανόηση και συμπάθεια του 80% των ερωτηθέντων)] αν μεσολαβούσαν καταλυτικά δυνάμεις γνήσια αριστερές, η κυβέρνηση και η εργοδοσία της θα γνώριζαν μια σπουδαία ήττα και ανάσχεση της παραπέρα προώθησης της αντιλαϊκής λαίλαπας . Βέβαια οι κινητοποιήσεις είναι υπό εξέλιξη και τίποτα δεν είναι προεξοφλημένο. Άσχετα με την κατάληξη τους όμως έχουν αφήσει ήδη το θετικό τους στίγμα. Ο λαός δεν σκύβει το κεφάλι, δεν σέρνεται αδιαμαρτύρητα να θυσιαστεί σαν ερίφιο επί σφαγής στον βωμό του καπιταλισμού. Το κίνημα των πλατειών πριν λίγα χρόνια και στην αρχή της επέλασης του μνημονιακού οδοστρωτήρα με τη μεγαλειώδη έξοδο από την αδράνεια εκατοντάδων χιλιάδων λαού, έκλεισε. Ακολούθησαν δεκάδες άλλες εστίες αντίστασης με πιο ενδεικτικές την απεργία των καθηγητών, των πανεπιστημιακών υπαλλήλων και των καθαριστριών. Τώρα είναι ανοικτό αυτό το αρκετά μεγάλο μέτωπο αιχμής. Ο Τόμσεν από το ΔΝΤ μας διαβεβαιώνει πως θα ξεφυτρώσουν πάμπολλα άλλα, ίσως πιο έμπειρα, πιο ώριμα και αποτελεσματικά. Σαν ανακοινώνει πως οι απαραίτητες περικοπές στα προσεχή χρόνια δεν θα είναι ούτε του μεγέθους του 1,9 δις ε, ούτε των 9 δις, αλλά δεκάδων δις (και όταν μια δέσμη μέτρων ποσοτικοποιημένη για λίγες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ βυθίζει τόσο πολύ στη φτώχεια και τη δυστυχία την κοινωνία, φανταζόμαστε με ανατριχίλα τι συμφορές θα επιφέρουν τα επερχόμενα μνημόνια) μας εγγυάται ότι η φωτιά στον κάμπο δεν πρόκειται να σβήσει εύκολα, μα θα φουντώσει.
Το μέλλον δεν ανήκει στη βαρβαρότητα
Οι δονήσεις και οι τριγμοί που θα βιώσει τότε το σύστημα της εκμετάλλευσης, της εξαθλίωσης, της καταπίεσης, του φασισμού, της εξάρτησης και του πολέμου θα είναι πολύ ψηλά στην κλίμακα ενός άλλου Ρίχτερ. Εκείνου που συστηματοποίησε πρώτος την καταγραφή των σεισμών. Εκεί οι κυβερνητικοί γυμνοσάλιαγκες της υποδούλωσης στα ξένα αφεντικά που αλέθουν τους Σύριους και στη συνέχεια τους πνίγουν στο Αιγαίο, θα γίνονται πιο μισητοί, οι πολιτικές εφεδρείες ολοένα κα θα ξεθωριάζουν και τα <<αριστερά>> αναχώματα θα ξεμπροστιάζονται. Και όπως υπαγορεύουν τα γραφτά της μοίρας με την αδιάκοπη πάλη των τάξεων, το τωρινό ξέσπασμα των αγροτών σε σχέση με τα επερχόμενα θα μοιάζει με απλό ψίθυρο. Βέβαια πάντα πριν από τις εκκωφαντικές κραυγές είναι υποχρεωτικό να προηγούνται οι ψίθυροι.
* Μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Χανίων