Του Αντώνη Χαρχαλάκη
Τα παραπάνω λόγια, που αποδίδονται στον Ιησού Χριστό, ουδείς γνωρίζει αν ο εν λόγω έχει την πατρότητά των ή αν είναι… πυροτέχνημα των λειτουργών της θρησκείας του. Όμως το ερώτημα είναι: τηρείται αυτός ο λόγος από τους λειτουργούς της θρησκείας του;
Επίσης ένα ακόμη ερώτημα είναι: Έχουν συναίσθηση της αναγκαιότητας όπως «Μη γνώτω η Αριστερά», οι διάφοροι επιδειξίες; Δηλαδή επώνυμοι «Χριστιανοί», «Καλλιτέχνες» άνθρωποι του «πνεύματος», της αναγκαιότητος όπως «Μη γνωτω η Αριστερά», τι κάνει η Δεξιά, δηλαδή η αναγκαιότητα να παραμένει εν κρυπτώ το «καλό» που γίνεται , δηλαδή η βοήθεια προς τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας! Με την ΚΡΙΣΗ που μας έχουν επιβάλλει οι όμοιοι των παραπάνω, είναι σωστό, είναι σεμνό, είναι τέλος πάντων χριστιανικό, να προσφέρεται η βοήθεια προς τους έχοντες ανάγκη της βοήθειας; Να τους ταπεινώνουμε δηλαδή, με την προσφορά μας, σε κοινή θέα! Εμείς οι… ελεήμονες ή επιδειξίες έχουμε ανάγκη να … φανούμε, ενώ αυτοί οι δυστυχείς συνάνθρωποί μας θεωρούμε πως δεν έχουν οντότητα και στοιχειώδη αξιοπρέπεια;
Το ερώτημα λοιπόν είναι – πέραν της εντύπωσης για σκληρότητα το διατυπώνοντας αυτή την άποψη – αν πρέπει να γίνεται αυτή η προσφορά; Ο έχων την ευθύνη γι’ αυτή την κοινωνική υπόθεση, είναι το κράτος και όχι οι διάφοροι επιδειξίες! Το κράτος το μπορεί , αφού στους κόλπους του θάλλουν οι εκλεκτοί του! Σταματώντας λοιπόν οι διάφοροι επιδειξίες τις «αγαθοεργίες» των, θα υποχρεωθεί το κράτος να συνδράμει τους δυστυχούντας, που στο κάτω – κάτω θα βελτιώσουν την εικόνα του εντός – εκτός των ορίων της χώρας! Ξέρουμε πόσο πιο δυναμισμό θα ‘χει το κράτος όταν οι πολίτες του δυστυχούν, ή στην χειρότερη περίπτωση απλώνουν το χέρι; Όποιοι το κάνουν αυτό, μπορούν να σταθούν περήφανοι όταν αυτή η κοινωνία κι αυτό το κράτος, βρίσκονται σε κίνδυνο;
Αυτές οι απόψεις υποπτεύομαι πως αντιφάσκουν στη λογική και την πρακτική εκείνων που είναι … παθολογικά υπέρ της ελεημοσύνης!! Πέραν όλων αυτών, θα… στερηθούν κάποιοι της ευκαιρίας να ξεχωρίσουν από τον … χύδην όχλο, αλλά και να χάσουν τα μπράβο της κοινής γνώμης! Όχι βέβαια «τα δύσκολα και τα μεγάλα εύγε» αλλά και την ικανοποίηση των φυσικών προσώπων της ευημερούσης κοινωνίας, που έτσι… ξεμπερδεύουν από τις υποχρεώσεις των για ανθρώπινες συνθήκες ζωής κάποιων συμπολιτών τους…
Είναι μια πρακτική που χαρακτηρίζει γενικά την καπιταλιστική κοινωνία, η οποία κιόλας έχει την απόλυτη ευθύνη για την ύπαρξη αυτών των «ευπαθών στρωμάτων», όπως τις χαρακτηρίζει, ελαφρά τη καρδία!! Θα μπορούσαμε να πούμε, πως αυτές οι «ευπαθείς» ομάδες, συνιστούν μια, ομολογουμένως, κοινωνική αστάθεια! Που δείχνονται με το δάκτυλο, έτσι για να υπομνήσουν, στις επαρκώς διάγοντες μερίδες της κοινωνίας το καθήκον – εν πρώτοις απέναντι στους εαυτούς των – να είναι επαρκείς δηλαδή παραγωγικοί και απέναντι στο κράτος και την κοινωνία! Δηλαδή το … «μετά του ωφέλιμου»…
Αυτά εν ολίγοις, αν και αυτοί οι κοινωνικοί διαχωρισμοί (βολεμένοι – ατακτοποίητοι) ή όπως αλλιώς τους χαρακτηρίσουμε) προάγουν τον κάθε λογής ελιτισμό των δύο, κυρίως, αυτών κοινωνικών ομάδων!! Ή μάλλον τον ελιτισμό της πρώτης ομάδας! Που στο κάτω – κάτω βοηθά στον να ξεχωρίσει διακριτά η ομάδα που άρχει γενικώς…