Του Πέτρου Αργυρίου | Στο προηγούμενο σχετικό άρθρο διερωτηθήκαμε τι είναι 12 νεκροί δημοσιογράφοι στο κέντρο του Παρισιού.
Έξι μέρες πριν την επίθεση στη Charlie Hebdo και τη χοντροκομμένη της σάτιρα, προέκυψε ένα πολύ μεγαλύτερο ερώτημα το οποίο ελάχιστοι έσπευσαν να αντιμετωπίσουν:
Τι είναι 2000 νεκροί στον πόλη Baga της Νιγηρίας;
Η πιο δολοφονική επίθεση της ισλαμιστικής εξτρεμιστικής οργάνωσης Boko Haram, μιας οργάνωσης που έχει την κακή συνήθεια η κάθε επόμενη της επίθεση να είναι και η πιο θανατηφόρα της.
Αυτός ο έξοχος μαθητής στα μαθηματικά του θανάτου μας είχε απασχολήσει σχετικά πρόσφατα με την απαγωγή περισσοτέρων από 200 κοριτσιών.
Ήταν μια σέξι είδηση στην οποία τα μήντια δε θα μπορούσαν να αντισταθούν ακόμη κι αν ήθελαν.
Αλλά δεν μπορούμε να ασχολούμαστε καθημερινά με το χάος που έχει έμμεσα ή άμεσα δημιουργήσει ο ιμπεριαλισμός στον τρίτο κόσμο.
Θα ήταν σαν να βλέπαμε τον εαυτό μας στο καθρέπτη και το ωραίο μας lifestyle να το κοσμούν πτώματα… Αλλά εμείς είμαστε πολιτισμένοι δεν είμαστε κεφαλοκυνηγοί, έτσι δεν είναι;
Όπως έχουμε περιγράψει κατά το παρελθόν, η Boko Haram είναι από όσο γνωρίζουμε νόθο παιδί των ιμπεριαλιστικών πρακτικών και των νέων εκδοχών τους.
Γεννήθηκε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου και τις σταυροφορίες της ανίερης συμμαχίας νεοσυντηριτικών και θεοσυντηριτικών κατά των μουσουλμάνων.
Είχα τονίσει ότι η αναβίωση του ισλαμικού εξτρεμισμού με αποκορύφωμά της τη δημιουργία του ισλαμικού κράτους και το δίκτυο παραοικονομίας που στήθηκε από αυτό θα ενίσχυε και άλλες εξτρεμιστικές οργανώσεις.
Είχα επίσης τονίσει ότι και ο πόλεμος των τιμών του πετρελαίου κατά της Ρωσίας θα έχει παράπλευρες απώλειες: η υστέρηση πόρων στην Νιγηρία ήταν μια από αυτές αν και είναι πολύ πρόσφατη για να έχει ποτίσει το αειθαλές πλέον δέντρο του εξτρεμισμού.
Παρά τα μεγάλα και παχιά λόγια των δυτικών για την πάταξη της τρομοκρατίας, είναι προφανές ότι είχα δίκιο.
Η Boko Haram είναι ισχυρότερη από ποτέ.
Δύο μόλις μέρες πριν, 10 χρονο κοριτσάκι ανθρώπινη βόμβα πήρε μαζί της στο θάνατο 16 αθώους σε αγορά της Νιγηρίας.
Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα. Τα κράτη που ο δυτικός ιμπεριαλισμός δημιούργησε τεχνητά σε Μέση Ανατολή και Αφρική, «συνωστίζοντας» διαφορετικές θρησκευτικές και φυλετικές οντότητες για να μπορεί να εφαρμόζει σε αυτά το δόγμα του «διαίρει και βασίλευε» είναι έξοχες δεξαμενές για την ισλαμιστική τρομοκρατία, αφενός γιατί το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης αποτελεί έναν ευσεβή πόθο που ελάχιστοι σέβονται, αφετέρου γιατί αυτά τα κράτη αυτά, κάθε φορά που επιδιώκουν μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, υφίστανται κάθε είδους διαλυτική πίεση από τις μεγάλες δυνάμεις, είτε αυτό αφορά πολεμικές επιχειρήσεις, ή εμπάργκο ή υπονομεύσεις στο εσωτερικό τους. Θα πρέπει να καταλάβουν λοιπόν κάποιοι ότι ο ισλαμιστικός εξτρεμισμός μπορεί να φουντώνει και ενίοτε να εξοπλίζεται μεν από τον δυτικό για να κάνει τις βρωμοδουλειές του, ότι μπορεί μεν να έχει σύμμαχο τη φτώχεια και την ανισότητα, η βασική του στόχευση όμως δεν είναι η Δύση, ίσως ακριβώς για τους προαναφερόμενους λόγους: η μισαλλοδοξία του είναι συνήθως περισσότερο θρησκευτική, ρατσιστική και σεξιστική από ότι είναι αντιιμπεριαλιστική και τιμωρεί κυρίως τους πληθυσμούς του τρίτου κόσμου.
Το τέρας του ισλαμικού εξτρεμισμού δεν έπρεπε να αναβιώσει. Τώρα που αυτό έχει συμβεί λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν.
Θα πρέπει να συνηθίσουμε την ιδέα πως για κάθε χίλιους νεκρούς αθώους στη Μ. Ανατολή, θα κλαίμε δεκάδες νεκρούς στις δυτικές πρωτεύουσες. Δεν είναι και μεγάλο το τίμημα δεδομένων των προνομίων που είχε ο δυτικός κόσμος μέχρι τουλάχιστον και πρότινος.
Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα ενός πολέμου των πολιτισμών;
Μια τέτοια ολοκληρωτική λύση ίσως να κριθεί από τμήμα των δυτικών ελίτ και όχι μόνο ότι μπορεί να δώσει βραχυπρόθεσμη διέξοδο στα εσωτερικά αδιέξοδα του Δυτικού Κόσμου.
Φυσικά η άλλη λύση, η λύση που δε θα ματοκυλήσει τον πλανήτη, είναι να σταματήσουν οι πληθυσμοί του δυτικού κόσμου να στηρίζουν το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό που στηρίζει διεφθαρμένες κυβερνήσεις του τρίτου κόσμου σε μια συμφωνία παραχώρησης σε δυτικές εταιρίες των πλουτοπαραγωγικών πηγών του τρίτου κόσμου με αντάλλαγμα την παραχώρηση προνομίων στις ελίτ του.
Αυτό το «ελληνικό» παράδειγμα εντείνει τις ανισότητες και οι ανισότητες αποτελούν έδαφος γόνιμο για εξτρεμισμούς αν και φυσικά δεν είναι η μοναδική αιτία τους.
Είναι φανερό ότι χρειάζεται μια συνολική αλλαγή παραδείγματος για να μην γίνει η ανωμαλία η νέα μας κανονικότητα.
Πέτρος Αργυρίου, 13/1/2014