Του Νίκου Τζάρα
Στην απεργία της 4 Φλεβάρη για πρώτη φορά αγρότες, εργάτες, φοιτητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, μικρομεσαίοι έμποροι διαδήλωσαν μαζικά. Φαίνεται ότι η ιστορία της αντίστασης απέναντι στα μνημόνια του νεοφιλελευθερισμού δεν σταμάτησε στο 2012, τότε που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σαν αντιπολίτευση άρχισε να εγκαταλείπει την μαζική πάλη και να προσεγγίζει την κυβερνητική εξουσία . Ο κόσμος της δουλειάς πιάνει ο ίδιος το νήμα από εκεί που το εγκατάλειψε η κυβερνώσα αριστερά και ο κυβερνητικός της εταίρος η ΑΝΕΛ.
Αυτό όμως που δεν κατάφερε να κάνει ο κ.Τσίπρας ως αντιπολίτευση το κατάφερε σαν Κυβέρνηση. ΄Εβγαλε όλα τα λαϊκά στρώματα σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας στο δρόμο. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ που καρπώθηκε το κύμα αγανάκτησης του λαού απέναντι στα μνημόνια και τον οδήγησε στην κυβέρνηση είναι προφανής. Φέρει μάλιστα την υπογραφή των κ.κ Τσίπρα και Καμένου πάνω στο επαχθές τρίτο μνημόνιο που εφαρμόζεται σήμερα.
Το τέλος των ψευδαισθήσεων που καλλιεργήθηκαν σκόπιμα ανοίγει το νέο κύκλο .Τον κύκλο της ς ουσιαστικής συνειδητοποίησης των προβλημάτων αλλά και της θέσης ότι τίποτα δεν μπορεί να καταχτηθεί χωρίς την εμπλοκή του κόσμου της εργασίας στους αγώνες απέναντι στον σύστημα ,το νεοφιλευθερισμό και τα μνημόνια μεταξύ των οποίων και το τρίτο μνημόνιο .Το μνημόνιο της μεταλλαγμένης Αριστεράς.
Οι εμπειρίες των 6 χρόνων μνημονίων αποκάλυψαν το πραγματικό πρόσωπο του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Ψεύτες, υποκριτές, δουλοπρεπείς, ανίκανοι, αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, σπουδαρχίδιδες (από το αρχαίο σπουδάζω την αρχή) στο μόνο που διακρίνονται είναι το γάντζωμα στην εξουσία μαζί με κολλητούς και φίλους .
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα προς δόξα της αντίληψης του κόμματος που θέλει να θεωρείται ο συλλογικός διανοούμενος των εργαζομένων .
Όλοι αυτοί κατάντησαν την χώρα απέραντο τοπίο θλίψης, αβεβαιότητας και απελπισίας.
Κι όμως δεν είναι ο καιρός για αυτολύπηση . Είναι η ώρα να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι .
Η κατανόηση της πραγματικότητας μας δείχνει το δρόμο. Είναι καιρός να ενώσουμε το λαό μας στις πόλεις και στα χωριά όπως έγινε στην απεργία, στα μπλόκα των αγροτών και στις κινητοποιήσεις που δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο της συλλογικής πράξης που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πολλών που παλεύουν με το μόχθο τους για την επιβίωση τους και την επιβίωση της Ελληνικής Κοινωνίας. Ο αγώνας τους ,που είναι και δικός μας αγώνας φαντάζει και είναι δύσκολος.
Απέναντι μας στις δυνάμεις του νέου ιμπεριαλισμού που διεκδικεί και παίρνει μαζί με τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας σπίτια και ατομικές επιχειρήσεις με την σύμπραξη των νέων Νενέκων , θα επιμένουμε να διεκδικούμε αξιοπρέπεια και να διδάσκουμε ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Όπως έπραξαν όποτε χρειάστηκε ενωμένες οι δυνάμεις του λαού μας.
Αυτό είναι το μόνο χρέος που αναγνωρίζουμε και οφείλουμε να πληρώσουμε όλοι εμείς που η τύχη μας και οι ζωές μας είναι δεμένες με την τύχη αυτού του τόπου. Γιατί αφήσουμε να αφανισθεί ο τόπος μας είμαστε και εμείς χαμένοι.
Να μην αφήσουμε ακόμη να χαθεί το όραμα μιας πιο δίκαιης κοινωνίας. Και εάν ακόμα έχει χαθεί μπορούμε να το δημιουργήσουμε από την αρχή με δάκρυα και θυσίες…
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ