Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης | 22 Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα Δράσης κατά του φασισμού και του ρατσισμού
Γι’ αυτό μπροστά στην προσαρμογή της αντιπολίτευσης χρειάζεται να δράσουμε ενωτικά και αντιφασιστικά για να τσακίσουμε τους νεοναζί αλλά και για να μην απογοητεύσουμε τον κόσμο της εργασίας που διεκδικεί μια μαχητική, ριζοσπαστική, αντιφασιστική λύση και να τραβήξουμε την επίσημη Αριστερά στην αντιφασιστική δράση – γιατί δεν είναι η Αριστερά ο εχθρός αλλά όσοι επιβουλεύονται την καθημερινότητα μας.
Να παλέψουμε για ανοιχτά σύνορα και για όλους τους εργάτες, για νομιμοποίηση των μεταναστών, για να κλείσουν τα γραφεία-ορμητήρια των ναζί, να σταματήσει η χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό και από διάφορους επιχειρηματίες, οργανώνοντας τη διεθνή αντιφασιστική ημέρα δράσης στις 22 Μαρτίου για να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους θέλουν να μας επιστρέψουν σε εποχές Ολοκαυτώματος και φασισμού, για να πάψουν να στοχοποιούνται μετανάστες, Ρομά, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες. Στη Βρετανία τα συνδικάτα μαζί με την κίνηση «Ενωμένοι Ενάντια στο Φασισμό» με τη στήριξη κοινοτήτων, τη στήριξη του ΑΚΕΛ που καλεί τους Κύπριους, οργανώνονται για να δώσουν μια δυνατή απάντηση από το Λονδίνο.
Γλασκώβη, Κάρντιφ, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Βαρσοβία, Βιέννη, Κοπεγχάγη, Νέα Υόρκη, Μελβούρνη, Παρίσι, κι ο κατάλογος διευρύνεται συνεχώς. Στην Αθήνα, όπου θα πραγματοποιηθεί αντιφασιστικό συλλαλητήριο, ήδη το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και συνδικάτα όπως η ΠΟΕΔΗΝ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΟΛΜΕ, η ΕΙΝΑΠ, η ΕΥΑΘ, ο Σύλλογος Φιλοσοφικής καλούν στις 22 Μάρτη ενώ καλεί με τη σειρά του και το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ. Ακριβώς, η ίδια εικόνα ισχύει για την Θεσσαλονίκη και τα Χανιά όπου θα πραγματοποιηθούν αντίστοιχα συλλαλητήρια. Συγκεκριμένα για τα Χανιά το μεγάλο αντιφασιστικό ραντεβού, που έχει παγκρήτιο χαρακτήρα, θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία της Αγοράς στις 12.30μμ και ήδη καλούν μια σειρά συνδικάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων όπως οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, η ΚΕΕΡΦΑ, το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών, η Κοινωνική Κουζίνα, το Κύτταρο Χαλέπας, οι φοιτητές και άλλοι πολλοί φορείς από Χανιά, Ρέθυμνο και Ηράκλειο.(1)
Για την Αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής
Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας μπορούν να κωδικοποιηθούν πολύ απλά ως μάχες ενάντια 1) στον καπιταλισμό 2) στον ρατσισμό και φασισμό και 3) στο νέο ιστορικό συμβιβασμό. Στα προηγούμενα αναφερθήκαμε ήδη, ας συμπληρώσουμε και κάτι περισσότερο για τον ιστορικό συμβιβασμό, που παραβλέπει τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας για ανίερες συμμαχίες που οδηγούν σε νέες ήττες, σε νέες Βάρκιζες και σε νέα 1989. Η ευθύνη των επίσημων κομμάτων της Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη. Ένας κυνικός θα έλεγε ότι δεν τον ενδιαφέρει η τύχη αυτών των κομμάτων και θα μπορούσε να το στηρίξει με χιλιάδες λογικά και πειστικά επιχειρήματα και ότι λίγο θα τον ένοιαζε εάν αυτά τα κόμματα καταστρέφονταν μια ώρα αρχύτερα με τους τόσους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις που κάνουν. Αλλά δεν είναι έτσι, στην πολιτική δεν χωράει μνησικακία, δεν χωράει όμως και αδιαφορία.
Όσο αυτοκαταστροφικός κι αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (και το ΚΚΕ, φυσικά), όσο κι αν βαδίζει στα τυφλά, εμάς θα πρέπει να μας απασχολεί ότι στην παρακμή του και εξαιτίας των υποχωρήσεών του, θα πάρει μαζί του και τον κόσμο της δουλειάς, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, δίνοντας έτσι σε (νέο)φιλελεύθερους, ναζί και σαμαράδες να σηκώσουν κεφάλι δηλώνοντας ότι «όλοι ίδιοι είναι, σας τα λέγαμε, η Αριστερά έχει καταστρέψει τον τόπο, το Πολυτεχνείο ήτανε πληγή κι η Μεταπολίτευση ένα ψέμα» και να επιμένουν στην αποδόμηση του Μαρξ με γηπεδικούς όρους. Ας είμαστε ξεκάθαροι, ας είμαστε ειλικρινείς, για μια φορά έστω, ας παραδεχθούμε: ο ΣΥΡΙΖΑ (και το ΚΚΕ, μην το ξεχνάμε) δεν θέλουν την κοινωνική ανατροπή, δεν πιστεύουν σε καμία επανάσταση, πόσο μάλλον σε μια εργατική/σοσιαλιστική επανάσταση ή καλύτερα, δεν πιστεύουν ότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να δοθεί λύση και μάλιστα οριστική, στα προβλήματα.
Η ανάλυσή τους φτάνει μέχρι τη διαχείριση αυτού του συστήματος, με αριστερό προσωπείο (και ενίοτε με δεξιά τσέπη) και γι’ αυτό υποτιμούν τον κόσμο της δουλειάς που έχει ξεσηκωθεί παντού (βλέπε ΕΡΤ μέχρι Σκουριές), γι’ αυτό απέχουν των αντιφασιστικών μαχών και της σύγκρουσης με τις ρατσιστικές πολιτικές της κυβέρνησης, γι’ αυτό κλείνουν τους διάφορους αγώνες (Χαλυβουργία, απεργία καθηγητών κτλ), γι ‘αυτό συμμαχούν με Τατσόπουλους και Βουδούρηδες.
Όχι ο Τσίπρας δεν έχει κάνει κανένα λάθος στην πολιτική του μέχρι σήμερα, ούτε στις ζήτημα των εκλογών, ούτε φυσικά στις επιλογές του ή της ηγετικής ομάδας του, απλά εφαρμόζει την πολιτική του αντίληψη για διεύρυνση στη μεσαία τάξη – που προλεταριοποιείται. Εφαρμόζει την τακτική των Λαϊκών Μετώπων της δεκαετίας του ’30 που είχαν πρώτη προτεραιότητα τη συμμαχία με τους δημοκράτες και μόνο κατ’ όνομα ριζοσπάστες αστούς, εφαρμόζει την τακτική του μακαρίτη Μπερλινγκουέρ με τον ιστορικό συμβιβασμό χριστιανοδημοκρατίας και κομμουνισμού, εφαρμόζει την τακτική της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία που από την στήριξη του αντικαπιταλιστικού μετώπου κατέληξε να στηρίζει την εισβολή στο Ιράκ. Που κατέληξαν τα Λαϊκά Μέτωπα; Ποια ήταν η τύχη της Ισπανικής Επανάστασης ή της Ελληνικής Αντίστασης; Στον Χίτλερ, στον Φράνκο, στο παρακράτος της Δεξιάς όπου ψήφιζαν δέντρα και νεκροί, στην προδοσία των αγώνων. Και που είναι το κόμμα του Μπερλινγκουέρ σήμερα, το ένδοξο ΚΚΙ; Στις συγκεντρώσεις του μάζευε πλήθος εργατών, τι έγιναν όλοι αυτοί, που χάθηκαν;
Ας δούμε επίσης, που κατέληξε η Ιταλία σήμερα με αυτή την Αριστερά που είχε, ας δούμε που κατέληξε η Ελλάδα όπου η Αριστερά της δεν κατέβασε τη σημαία του αγώνα. Δύο διαμετρικά αντίθετες εικόνες – αν και το κίνημα στην Ιταλία αναγεννιέται, με όλα τα γνωστά προβλήματα αλλά κάνει βήματα προς τα μπρος – υπάρχουν κι εκείνοι οι αμετανόητοι που ονειρεύονται τον Τσίπρα πρόεδρο της Κομισιόν. Όσο για τη περίφημη διεύρυνση, θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, όσο επιμένουν σε συνεργασία με όψιμους αντιμνημονιακούς που όμως ψήφισαν με χέρια και πόδια τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο, όσο επιμένουν σε συνεργασία με ρατσιστές (βλέπε την περίπτωση Καρυπίδη στη Μακεδονία) και όσο αδιαφορούν για τη στήριξη των αγώνων, καίγοντας ακόμα και τα καλά χαρτιά τους, όπως την υποψηφιότητα της Αγλαΐας Κυρίτση, εργαζόμενης στην ΕΡΤ που εκφώνησε το πρώτο ιστορικό δελτίο μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί. Χρειάζεται κλιμάκωση των δράσεων μας για να αποφύγουμε τον επικίνδυνο σκόπελο του ιστορικού συμβιβασμού που καλλιεργείται και από το ΚΚΕ με τον μονομέτωπο αγώνα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πραγματικότητα ο ‘αγώνας» είναι διμέτωπος γιατί στοχοποιεί εκτός του ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθώς και τις άλλες δυνάμεις, και το κίνημα, και όπως αναλύσαμε καλλιεργείται και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τρία είναι τα απαραίτητα βήματα δράσης προς την κλιμάκωση 1) το ρίζωμα των εργατικών αγώνων και ο συντονισμός μεταξύ τους, μαζικοποιώντας τα απεργιακά συλλαλητήρια όπου γίνονται 2) οργανώνοντας μια επιτυχημένη διεθνής ημέρα δράσης ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό στις 22 Μάρτη. Έτσι ώστε ούτε Σαμαράς να ψάχνει εκλογικό σωσίβιο πνίγοντας παιδιά μεταναστών στο Φαρμακονήσι, ούτε υποτιμώντας τα ευρύτερα ζητήματα για χάρη μεγάλων και δήθεν ευέλικτων εκλογικών συμμαχιών και στο όνομα ότι τώρα ψηφίζουμε αυτοδιοικητικά – ο αντιρατσισμός, ας πούμε, δεν μπορεί να εξαφανιστεί όταν η κυβέρνηση και η ΕΕ ενισχύουν τη Χρυσή Αυγή και υπάρχουν περιφέρειες (Κρήτης) που έχουν ψηφίσει τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, τύπου Αμυγδαλέζας(2) και 3) ενισχύοντας την αντικαπιταλιστική Αριστερά που στηρίζει τους αγώνες και δεν περιμένει τις εκλογές για να δράσει αλλά οργανώνεται μαζί με τον κόσμο της δουλειάς για ρήξεις κι ανατροπές στη κατεύθυνση «της ανατροπής και της αντιστροφής των συνεπειών της εφαρμογής των μνημονίων.
Στην κατεύθυνση της διαγραφής του χρέους της ρήξης με το ευρώ και την ΕΕ, της επιβολής του εργατικού ελέγχου στις τράπεζες και στις επιχειρήσεις, την παραγωγή και τη διανομή τροφίμων στις πόλεις και την ύπαιθρο».(3) Κλιμακώνοντας μάλιστα τους αγώνες, δυναμώνει η προοπτική να καταγράψουν οι κάλπες τη μαζική τροφή στα Αριστερά. Η ενίσχυση και η στήριξη του αντικαπιταλιστικού ρεύματος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η καλύτερη απάντηση απέναντι στους συμβιβασμούς και στο νέο ιστορικό συμβιβασμό, η καλύτερη εγγύηση για να ξηλώσουμε τρόικες, μνημόνια και φασίστες με βάση τη δύναμη των εργατών.
Με λίγα λόγια, η λύση πρέπει να είναι αντικαπιταλιστική και διεθνιστική, να μην περιχαρακωθεί μέσα στα στενά σύνορα της Ελλάδας και χωρίς τον ψεύτικο κοσμοπολιτισμό της ΕΕ και της ΟΝΕ, αλλιώς… Πόσο σίγουροι είμαστε ότι θα επιβιώσουμε ως τάξη, ως συλλογικότητες, ως άτομα, από ένα νέο ’89;
σημειώσεις-παραπομπές
(1) για την αντιφασιστική μέρα στις 22 Μάρτη στην Κρήτη, στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο επισκεφτείτε τα παρακάτω ιστολόγια (blogs) – http://antifacreta22mar.wordpress.com και http://athensantifa22mar.wordpress.com
(2) σε αυτό το ζήτημα θα επανέλθουμε με την πρώτη ευκαιρία, η περίοδος αναδεικνύεται πλούσια για θεωρητικές συζητήσεις και κυρίως για πρακτική δουλειά
(3) από δήλωση του περιφερειακού σύμβουλου, εκλεγμένου με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στην Κρήτη, Σεραφείμ Ρίζου και με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών, όπου εκφράζει την στήριξή του αγώνα τους
