Με συγκινούν οι γέροντες Κρητικοί, αυτοί που δε θα αλλάξουν ποτέ. Που μέχρι να πεθάνουν ΠΑΣΟΚ θα ψηφίζουν ό,τι κι αν τους κάνει, όσο κι αν τους κόψει τη σύνταξη. Αυτοί που πληγώνονται από τις διαμαρτυρίες και τα μπουκάλια εις βάρος του αρχηγού στο… «πράσινο» νησί. Αυτοί που τη μέρα της επίσκεψης θα κάνουν πως δε βλέπουν την οργή. Που θα καμαρώσουν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στην πατρίδα τους. Κάθε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, όπως έκαναν χρόνια τώρα…
Ναυαγοί από σκαρί που βυθίστηκε, αλλά που στις δικές του σανίδες επιπλέουν και τώρα κρεμασμένοι, προσμένοντας μια κάποια λύτρωση.
Μου δίνουν το παράδειγμα που πρέπει να αποφύγω. Μου δείχνουν τον κόσμο που δεν άλλαξαν και που ίσως να είναι στο χέρι το δικό μας τώρα να το κάνουμε. Μου δείχνουν με τον πιο σαφή τρόπο πως το νησί είτε είναι «πράσινο», είτε «ροζ» οφείλει να σκέφτεται. Να κάνει κριτική σε κάθε αρχηγό, να μη χαρίζεται σε κανέναν. Ακόμα κι αν παλιότερα, στην ανάγκη, αντάλλαξε την οργή του με το διορισμό ενός παιδιού στο Δημόσιο. Ακόμα κι αν ξέρει πως φταίει κι αυτό (το νησί) αρκετά για το ναυάγιο…
Να ξεκινούν ως ανεπιθύμητοι. Όλοι. Και στην πορεία να αποδεικνύουν αν την αξίζουν την εμπιστοσύνη της Κρήτης. Και τα χρώματα να είναι μόνο για τους χάρτες το βράδυ των εκλογών.
Υ.Γ. : Εκεί στη Νομαρχιακή του ΠΑΣΟΚ Χανίων, το σκεφτήκατε πολύ να κάνετε τη σύγκριση του Ευάγγελου με τον Ελευθέριο Βενιζέλο; Γιατί αν αρχίσουμε τις συγκρίσεις θα πρέπει να δούμε και τις ευθύνες τους στην εθνική καταστροφή. Και τουλάχιστον ο προηγούμενος είχε και μια Μεγάλη Ιδέα για τη χώρα, ενώ τούτος εδώ την έχει μόνο για τον εαυτό του. Το καταλαβαίνω πως τους πιο πάνω γέροντες πάτε να κολακέψετε. Το νου σας όμως… Μπορεί να είναι ναυαγοί και παραδομένοι, μα τουλάχιστον δεν είναι ηλίθιοι…
Μάριος Διονέλλης / Limbo Free Press