Γράφει ο Καπετανάκης Μανώλης
Αφού η αρχή έγινε με μια από τις σοφές παροιμίες, ας ξαναπάρει τον λόγο και η επόμενη. Στο ραδιενεργοσκέπαστο λοιπόν χωριό μου δίπλα στις αμερικάνικες βάσεις στα Χανιά λέγαν οι προπάπποι μου, τον όφη θωρείς, τον σερμό του ψάχνεις; Όμως σαν τα ντοκουμέντα είναι εξόχως αποκαλυπτικά, η επίρρωση της για μας όχι αδιανόητης και αθεράπευτης κτηνωδίας των ευρωπαίων (και όλης της υπόλοιπης φυσικά διεθνούς αιμοσταγούς αγέλης τους) ιμπεριαλιστών είναι χρήσιμη. Δεν είναι εκ του περισσού μια πρόσθετη και απτή τεκμηρίωση με δικά τους αδιάσειστα στοιχεία για τη δίχως όρια απανθρωπιά και για τις εγκληματικές μεθόδους που μετέρχονται οι δυνάμεις αυτές. Οι οποίες πλέον δεν απειλούν πλατωνικά η` περιορισμένα μονάχα κάποιες γωνιές του πλανήτη και της ανθρωπότητας. Ερημώνουν παραγωγικά σωρεία χωρών οδηγώντας τους κατοίκους των στα πρόθυρα της λιμοκτονίας. Καταστρώνουν μια φρενιασμένη επέλαση κατά των δικαιωμάτων της κάθε ανά τον πλανήτη εργατικής τάξης και ξεσκονίζουν και λαδώνουν την πυρη νική πανοπλία τους σαν το μέσο της τελικής διευθέτησης των διαφορών τους και μονοδρομικής οριστικής υπέρβασης της κρίσης του συστήματος τους.
Παρόμοια και η πατρίδα μας στοχοποιήθηκε μετατρέποντας την σε μήλο της ιμπεριαλιστικής έριδας και εξαθλιώνοντας τους Έλληνες λόγω της ληστρικής λαιμαργίας των. Σε διαρκώς κλιμακούμενη έκταση και ένταση μακελεύουν επίσης λαούς της εγγύς και απώτερης περιοχής μας.
Διαμελίζουν χώρες, τις κατακαίνε με τις φλόγες των πολέμων, αιματοκυλούν μυριάδες αθώες ψυχές. Υποδαυλίζουν αδελφοκτόνους εθνικισμούς και αλυτρωτισμούς, αντρώνουν και υποθάλπουν φασιστικά καθάρματα με ακραία θρησκευτική πώρωση τύπου ISIS, εξορίζουν ολάκερους φιλήσυχους πληθυσμούς προξενώντας ατελείωτα και πρωτοφανή καραβάνια προσφύγων. Δημιουργώντας έτσι μια ανεξέλεγκτη και σπαρακτική κατάσταση που όσο τα κύματα της επιθετικότητας τους αυξάνονται, άλλο τόσο και τα ρεύματα των ξεριζωμένων πολλαπλασιάζονται. Οι τραγικές σκηνές της φλεγόμενης Σμύρνης του `21 αναβιώνουν στη γ
ειτονιά μας για να υπενθυμίζουν πως η θηριωδία του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού είναι διαχρονική, οικουμενική και πάντα επίκαιρη.
Γνωστή η αδιαφορία τους, ο κυνισμός τους. Έκδηλη η απροθυμία τους να στέρξουν και να σπαταλήσουν σοβαρά ποσά για τις εκατοντάδες χιλιάδες βασανισμένες υπάρξεις, τα ανέστια και μπαρουτοκαπνισμένα θύματα της δικής τους πολιτικής. Με δίχως στον ήλιο μοίρα πια, φυγόδικοι από τον θάνατο και ξανασυναντώντας τον στην επικίνδυνη πορεία της μεγάλης εξόδου από τον όλεθρο, έχουν σαν μοναδική τους ελπίδα να ανοίξουν την αγκαλιά τους τα σκλαβοπάζαρα της αναπτυγμένης Ευρώπης. Εκεί λοιπόν στον προθάλαμο της βρίσκεται η ελληνική γη της <<φιλοξενίας>> (αποκλειστικά των τουριστών βέβαια). Τους προϋπαντούν η παγερή αδιαφορία της δικής μας κυβέρνησης (της νυν υπηρεσιακής και της τέως αντιαριστερής του ΣΥΡΙΖΑ) για παροχή τροφής, στέγασης, μετακίνησης και γραφειοκρατικής στήριξης και το μόνο που απολαμβάνουν είναι το τρυφερό χάδι των ροπαλοφόρων και η πιθανότα τη αισχρή λαφυραγώγηση πειρατών- λιμενικών!!
Συνάμα αδυνατούν να αισθανθούν την έμπρακτη πολιτική, ηθική και υλική συμπαράσταση της επίσημης αριστεράς, γιατί απλά είναι εξοργιστικά απούσα και με ελάχιστες δυστυχώς εξαιρέσεις έκφρασης αλληλεγγύης, όπως εκείνη της οργάνωσης μας στην Ειδομένη και στον Πειραιά. Ας φανταστούμε μια αριστερή αριστερά συνασπισμένη να πρωτοστατεί σε μεγάλες διαδηλώσεις των Ελλήνων που στενάζουν κάτω από τα τροϊκανά μνημόνια αγκαλιασμένους με τους Σύριους που εκδιώχτηκαν από τα πατρογονικά τους εδάφη εξαιτίας και της συμπεριφοράς της τρόικα βροντοφωνάζοντας συνθήματα κατά των φονιάδων των λαών και υπέρ της φιλίας και αλληλεγγύης τους. Αποθέωση;
Το αναθάρρεμα των προσφύγων με την πρώτη πλαισίωση τους στο ευρωπαϊκό περιβάλλον από προοδευτικές συλλογικότητες, η διάχυση αντιιμπεριαλιστικών απόψεων και η αγωνιστική μέθεξη ντόπιων και ξένων που υποφέρουν από κοινούς πρωταίτιους θα ήταν μια υπέροχη κατάσταση. Οι μεν θα έδιναν κουράγιο στους δε και θα προξενούσαν ρίγη πανικού στους απέναντι μας. Το χαμηλοφτερούγισμα των ιμπεριαλιστικών όρνεων αποτελεί όφελος για όλους μας.
Όχι μόνο η βοούσα βιετναμέζικη πανωλεθρία αλλά και η μερική ήττα στο Αφγανιστάν συνέβαλλε στην επιβράδυνση κάπως των ρυθμών επιθετικότητας τους. Η αντίσταση στα μνημόνια απηχεί θετικά στη Γάζα και ο ξεσηκωμός των Παλαιστίνιων μας ενσταλάζει έμπνευση και αισιοδοξία. Οι δυνάστες της υφηλίου ηδονίζονται κοιτώντας λαούς με σκυμμένο το κεφάλι, ενώ αντίθετα οι τελευταίοι εμψυχώνονται και εμπνέονται από την ανάταση και τα σκιρτήματα των υπόλοιπων.
Η αναλγησία των ενόχων
Παραπέρα οι πρόσφυγες αντικρίζουν συρματοπλέγματα, φασιστικές επιπλήξεις, κωλυσιεργία σκόπιμη, ανελέητο κυνηγητό από τις αρχές κάθε χώρας διέλευσης και την καρτερική βλέψη τέλος του γερμανικού κυρίως κεφαλαίου για τα θεόσταλτα πάμφθηνα εργατικά χέρια. Προφανώς η ανεξέλεγκτη ροή των κατατρεγμένων από ένα σημείο όμως και πέρα τείνει να καταλήξει μείζον πρόβλημα χιονοστιβάδας και γνήσιος εφιάλτης. Ίσως η πιο δραστική και ουσιαστική ανταπόκριση των Αγγλογάλλων (οι φιλεύσπλαχνοι Άγγλοι θα απορροφήσουν σταδιακά τον <<γενναιόδωρο>> αριθμό των 20,000 προσφύγων μέχρι το 2020 !!) ιμπεριαλιστών στο δράμα των κυνηγημένων, είναι η απόφαση τους για καινούργιους βομβαρδισμούς του ισλαμοφασιστικού ISIS.
Γεμάτοι τάχατες οργή για τη δράση των πωρωμένων γενίτσαρων τζιχαντιστών (δική τους τερατογέννεση βέβαια) προαναγγέλλουν νέες εξοντωτικές επιδρομές δράττοντας την ευκαιρία παρέμβασης στην περιοχή. Ανακυκλώνοντας και γιγαντώνοντας μοιραία τις συμφορές και τον εκπατρισμό. Ακολουθώντας πι στά τα χνάρια των αμερικανονατοϊκών που παραπροχθές τα βλήματα τους εξολόθρευαν <<κατά λάθος>> τους ηρωικούς υπερασπιστές στο Κομπάνι, ενώ η από αέρος βοήθεια σε ποικίλο υλικό προσεδαφίζονταν <<όλως περιέργως>> στα τέρατα του ISIS.
Κάθε πρόβλημα έχει και τη <“λύση” του
Αλλά αν είναι όνειδος για τον υποτιθέμενο πολιτισμό της δημοκρατικής και εμφορούμενης με ανθρωπιστικά ιδεώδη Ευρώπης (κατά Τσίπρα αυτοί οι χαρακτηρισμοί) τα ξεβρασμένα πτώματα βρεφών (τουλάχιστον 34 μόνο σήμερα) και η εικόνα των αιγαιοπελαγίτικων νησιών που καταντούν χωματερές από στοιβαγμένα κορμιά αποκλήρων γεμάτα απόγνωση, ικεσία αλλά και οργή (οι πρώτες ήδη πορείες εκδηλώθηκαν) η χαριστική βολή για το κουρελιασμένο και αποτρόπαιο προσωπείο της δόθηκε. Για αλλότριους λόγους το πασίγνωστο πλέον για τις διόλου τυχαίες διαρροές Wikieleaks αποκαλύπτει δυο απόρρητα έγραφα της υπηρεσίας Εξωτερικών Δράσεων του Ευρωπαϊκού συμβουλίου (EEAS) προς την Επιτροπή Πολιτικής και Ασφάλειας (PSC) που εσωτερικά διαβιβάστηκαν το μεν πρώτο στις 12 Μαΐου και το δεύτερο μια βδομάδα αργότερα. Αξιοσημείωτο επίσης γεγονός είναι η πολύ πιο έγκαιρη δημοσίευση αυτών των κειμένων υψηλής διαβάθμισης από την βρετανική Guardian ήδη από τις 18 Μαΐου. Τονίζεται λοιπόν -ιδιαίτερα στη δεύτερη οδηγία- η αναγκαιότητα παράκαμψης εξαιτίας του κατεπείγοντος χαρακτήρα των εξελίξεων της δεύτερης και τρίτης φάσης της προσχεδιασμένης επιχείρησης.
Όπου προβλεπόταν σύμφωνα με αυτές η ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στη Λιβύη με αποστολή την εξουδετέρωση με στρατιωτικά μέσα (τα γνωστά δηλαδή που αλέθουν και απανθρακώνουν λαούς) υποδομών και πολιτικών στόχων, οι οποίοι διευκόλυναν τις θαλάσσιες μετακινήσεις των προσφύγων. Τουναντίον προκρίθηκε η κατ` ευθείαν μετάβαση στο ούτως η` άλλως απ` αρχής εγκεκριμένο πρώτο στάδιο των δράσεων της μεταναστευτικής αποτροπής μιας και θεωρήθηκαν αποδοτικότερες. Νομικής φύσης προσχώματα και κυρίως το χρονοβόρο και ίσως το ατελέσφορο αυτής της αντιμετώπισης των δύο δεύτερων φάσεων έφεραν σε προτεραιότητα την πρώτη τακτική. Θα συμπλήρωνα μάλιστα χαρακτηρίζοντας την ακαριαία και ριζικότατη, μιας και δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια μελλοντικής απόπειρας μετάβασης των απελπισμένων στη γη της Επαγγελίας. Και πως μορφοποιείται αυτή η μεθοδολογία τους;
ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ. ΒΥΘΙΣΗ ΤΩΝ ΠΛΟΙΑΡΙΩΝ ΕΝ ΠΛΩ!!!! ΑΥΤΑΝΔΡΩΝ!!!!
Ήθελαν λέει νάναι ζωντανοί μακριά από την αντάρα του πολέμου. Βουλιάξτε τους… Το τέρμα της οδύσσειας τους πρέπει να είναι ο βυθός της Μεσογείου… Η προχωρημένη μάλιστα αποθράσυνση των ιμπεριαλιστών σε συνδυασμό με την μάλλον ανεξέλεγκτη πλημμυρίδα προσφύγων το τελευταίο διάστημα τους ανάγκασε εχθές ευθαρσώς πλέον να προγραμματίσουν στρατιωτικές ενέργειες ρυμούλκησης και αποπομπής εκτός ευρωπαϊκών συνόρων των πλεούμενων. Η αναισχυντία τους δεν γνωρίζει όρια, ο φόβος όμως έσχατου διασυρμού τους υποχρεώνει έστω δημόσια να αποκρύβουν την προηγούμενη απόφαση τους για τακτικές βύθισης.
Οι άκαμπτοι συνδιαπραγματευτές μας
Δίχως ψήγμα έκπληξης τερματίζω τον κάθε περεταίρω σχολιασμό. Για τον πολιτικό μου χώρο κανείς αιφνιδιασμός. Αυτή η είδηση απλά παραβιάζει ανοικτές θύρες. Εκείνες της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κόλασης. Οι εγκέφαλοι και εντολείς αυτών των μακάβριων ενεργειών είναι οι σύμμαχοι και εταίροι του Τσίπρα που μέσα από τις εξαντλητικές διαπραγματεύσεις δήθεν θα τους συνέτιζε. Είναι οι δεσποτάδες, σατανάδες, εξουσιαστές μιας ηπείρου και ενός συνασπισμού που ο Λαφαζάνης ίσως τολμά να αμφισβητεί το κοινό νόμισμα μας, αλλά ουδέποτε να προσβάλλει την ιερότητα της ένταξης- παγίδευσης της χώρας μας σε αυτόν.
Ευελπιστώντας στην ανεκτικότητα αυτών των αποβρασμάτων, ώστε σαν κατοπινός διαχειριστής να ασκήσει εναλλακτική πολιτική ανακούφισης της κοινωνίας η` ειλικρινέστερα επίτευξης ενός πλαισίου εξάρτησης της πλουτοκρατίας λιγότερο ασφυκτικού και υφεσιακού. Αποτελούν τους επιτελάρχες του γαλλογερμανικού βιομηχανικού και χρηματιστηριακού συμπλέγματος, οι οποίοι εξυφαίνουν με εξαιρετική ακρίβεια τα καταστροφικά μνημόνια και τις σίγουρα επόμενες και βαρβαρότερες επανεκδόσεις τους που θα ρημάζουν εσαεί και χωρίς οίκτο τη ζωή μας.
Καλούν κιόλας τον ελληνικό λαό μεθαύριο να δώσει την μέσω της ψήφου του έγκριση υλοποίησης μιας πολιτικής της οποίας με ωμότητα, αυστηρότητα και σαφήνεια ο Γιούνκερ παραμονή της αστείας τηλεοπτικής σκιαμαχίας των κομματικών αρχηγών (γελοιοποιητικά ίδια με τις προεκλογικές διαφημίσεις τύπου προώθησης οδοντόκρεμας) έθεσε τα όρια. Κανένας από τους επίδοξους διαχειριστές είτε παλιούς, είτε γερασμένους νέους η` ένα αλλόκοτο μείγμα τους και όλοι τους σαφώς εκφραστές και σκαπανείς των επιδιώξεων της μεγαλοαστικής τάξης και των πατρώνων της δεν θα διανοηθεί να παρεκκλίνει ούτε κλάσμα του χιλιοστού από την διατεταγμένη πορεία κατακρεούργησης του λαού και των απομειναριών των δικαιωμάτων του. Βασιλική διαταγή λοιπόν και τα μνημονιακά σκυλιά ξαμολημένα.
Οι άνοστοι ιμπεριαλιστές και οι ρεφορμιστές
Ενάντια σε αυτά επίσης τα ίδια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα που οι εκπρόσωποι τους Μέρκελ και Ολάντ είναι διατεθειμένοι να προασπίσουν με τον πιο στυγνό τρόπο από την Ουκρανία έως τα βάθη της Αφρικής χύνοντας αλύπητα ποτάμια αίματος και πνίγοντας στη θάλασσα σαν ενοχλητικούς αρουραίους μετανάστες και πρόσφυγες (γιατί όντως, ο θάνατος από οβίδα η` από ασιτία σε τίποτα δεν διαφέρει) ο φορέας που ευαγγελίζεται την λαϊκή εξουσία – και αν επί της ουσίας το πιστεύει- αναπόφευκτα θα πρέπει να κινηθεί και αναμετρηθεί.
Και μόνο τότε υπόσχεται πως θα ξεπνεύσουν τα μνημόνια (σαν τα γνωστά κρεμαστάρια της αλεπούς) και μόνο τότε θα παύσει η λεηλασία του πλούτου της χώρας και το ρούφηγμα του ιδρώτα των εργαζόμενων από τους <<επιχειρηματικούς ομίλους>>. Δεν χρειάζεται στη σήμερον ημέρα ο καθηγητής να απεργήσει εν μέσω εξετάσεων, μήτε είναι αναγκαίο οι Κρητικοί να διαδηλώσουν κατά του αδειάσματος των χημικών στο πέλαγος τους. Η` να προβεί σε καταλήψεις ο φοιτητής εμποδίζοντας τις διαγραφές και συνάμα είναι περιφρονητέο να ορθωθούν κινητοποιήσεις στήριξης του αναρχικού απεργού πείνας Ρωμανού και των συλληφθέντων Τούρκων αγωνιστών της ΑΤΙΚ.
Όλα παραπέμπονται και ως δια μαγείας θα διευθετηθούν μέσα στους κόλπους της στο αδιόρατο μέλλον (και ουδέν σταθερότερο του αναβαλλόμενου) λαϊκής οικονομίας και που θα οδηγηθούμε προς τα εκεί μέσα από τις ράγες των καπιταλιστικών μηχανισμών. Οι εντολείς της βύθισης των πλοιάριων αυτή τη φορά θα τρομάξουν , θα πανικοβληθούν και θα σεβαστούν το <<ακαταμάχητο όπλο>> των λαών, τις εκλογικές διαδικασίες και την ρητή ετυμηγορία των ψηφοφόρων. Μάλλον και οι αστοί κάνουν ενίοτε τα λάθη τους και το πανούργο στήσιμο της κάλπης μπορεί κάποια φορά να τους ανατρέψει και να μετατραπεί σε φέρετρο τους.
Άσχετα αν ξεγλίστρησαν κοντά δύο εκατονταετίες κοινοβουλευτισμού και σωθήκαν και τι και αν εχτές αντιπαρήλθαν τη δυσκολία του 62% στο αντιμνημονιακό (έστω και εκλογικοαυταπατόπληκτου) ΟΧΙ. Επιτέλους, θα φτάσει αισίως κάποτε η στιγμή που αφού ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΑΝ και ξεμπροστιάστηκαν όλοι οι χρεοκοπημένοι πρεσβευτές αυτού του άθλιου συστήματος της εκμετάλλευσης, αίφνης θα επέλθει άνευ πολιτικού προσωπικού η αυτοκατάρρευση του.
Αποχαυνώνουν και αδρανοποιούν όμως τις καταπιεσμένες μάζες οι ιεροκήρυκες της πλάνης πως αρκεί ένα μεταφυσικό άλμα μεταπήδησης στον ωραίο τόπο του σοσιαλισμού. Προαπαιτούμενου του μεγάλου είναι ανέκαθεν το μικρό. Ακόμη και το καρπούζι στον κήπο με το νερό και το λίπασμα (η κρίση) και τη φροντίδα του γεωργού (καθοδήγηση) από σπειρί σιγά-σιγά θα θεριέψει. Διαστρέφουν την έννοια και αναγκαιότητα της ταξικής πάλης η οποία δεν είναι μια δοκιμασία γευσιγνωσίας.
Όπου απλά αφού αισθάνθηκε ο λαός όλες τις πικρές και ξινές γεύσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ και ΣΥΡΙΖΑ που με πονηριά του σερβίρει το σύστημα της υποτέλειας και φτωχοποίησης θα τις αηδιάσει, θα τις αποστραφεί και θα επιλέξει την κομουνιστική υπέροχη συνταγή. Ελείψει όμως συνειδητοποιημένου και μαχόμενου κινήματος με ταξικό προσανατολισμό και αποφασιστική διάθεση πολύ σκληρής και παρατεταμένης σύγκρουσης με εκείνους που αμείλικτα δίνουν οδηγίες εμβολισμού μεσοπέλαγα των σκαφών που μεταφέρουν δυστυχισμένους, το σάπιο κατεστημένο της αδικίας αέναα θα ελίσσεται και αναπαράγεται.
Ανανεώνοντας τον πολιτικό του στόλο, παροπλίζοντας τα άχρηστα σκάφη και νηολογώντας μέχρι και γραφικούς Λεβέντηδες. Είναι τρανή απόδειξη του μέγιστου πολιτικού αδιέξοδου της γραμμής του πιο ορθόδοξου ρεφορμιστικού κόμματος, η επαναδιατύπωση του σχετικά πρόσφατου κεντρικού προεκλογικού συνθήματος για διόρθωση της ψήφου του λαού. Εξαπατούν λοιπόν τον λαό για πολλοστή φορά ενοχοποιώντας τον σε τελική ανάλυση για τις αστοχίες του και καταδικάζοντας τον σε μια <<ανεξήγητη>> παθητικοποίηση και αναμονή.
Διορθώνουν λανθάνοντας
Ωριμάζει όμως ποικιλοτρόπως και ιδεολογικοπολιτικά ο λαός σε μια διαλεκτική αλληλεπίδραση στους δρόμους του αγώνα. Η μόνη που θα όφειλε να διορθώσει την πορεία πλεύσης της είναι η φερόμενη σαν καθοδηγητική δύναμη της εργατιάς, το αυτοχαριεντιζόμενο σαν μοναδικό κόμμα του λαού που δεκαετίες τώρα συντηρεί και επαυξάνει τις εκλογικές ψευδαισθήσεις (από το 17% δεύτερη κατανομή μέχρι το σημερινό σύνθημα <τους δοκίμασες>) αρνούμενο να ηγηθεί ενός γνήσιου μετώπου αντίστασης και ανατροπής.
Οι άνθρωποι του μόχθου ήδη ανεξίτηλα έχουν καταγραμμένο στο ταξικό τους υποσυνείδητο την απέχθεια προς τους αφέντες τους. Στο θυμικό τους , στα μύχια της σκέψης τους φωλιάζει από τα γεννοφάσκια κιόλας το μίσος προς τους δεσμώτες τους και το κηφηναριό που τους απομυζά με απονιά. Ο καημένος υπάλληλος και εργαζόμενος που φυτοζωεί με τον εξευτελιστικό μισθό των ούτε 300 ευρώ παρατηρεί με οργή τον εργοδότη του να λικνίζεται στην υπερπολυτελή θαλαμηγό του σε κάποιο παραμυθένιο τροπικό νησί.
Δεν χρειάζεται να του καταδειχτεί αυτή η αγεφύρωτη και ελεεινή τάξη πραγμάτων. Δεν είναι τυφλός, μήτε ανάπηρος η` μαζοχιστής. Απαιτείται μονάχα από τον συνεπή, τον αυθεντικό αριστερό μπροστάρη που πασχίζει για τη ρήξη να μεσολαβήσει με την παρότρυνση του σαρώνοντας το παραλυτικό αίσθημα της απαισιοδοξίας. Με την ανέλκυση στην επιφάνεια και συγκεκριμενοποίηση αυτού του φαινόμενου της αδικίας και την κατάδειξη της τιτάνιας δύναμης που κρύβεται στα συλλογικά μπράτσα του και της αποτελεσματικότητας της οργανωμένης συστράτευσης του με τους συνάδελφους, τους συντρόφους και τα λοιπά ταξικά αδέλφια του στη φάμπρικα, στο χωράφι, στο πανεπιστήμιο και στη Χαλκιδική.
Επιβάλλεται να απομυθοποιηθεί η παντοδυναμία και μονοκρατορία του <<εφικτού>> καπιταλισμού και το δέος της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας απέναντι στα ελάχιστα καρχαριοειδή της και στους υπηρέτες τους. Είναι η πιο ιδανική στιγμή να ξεγυμνωθεί εντελώς το σύστημα που από εδώ και πέρα μονάχα βάσανα, πείνα, ανεργία, αμορφωσιά, έλλειψη περίθαλψης, συνταξιοδότηση από τον Άγιο Πέτρο, ξεσπίτωμα, ξενιτεμό ελληνόπαιδων, φασιστικούς βρικόλακες, τοπικούς πολέμους, κουφάρια προσφύγων, κίνδυνο της φρίκης ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος θα χαρίζει συνεχώς.
Η εμπειρία του κόλαφου με τον βραχύβιο πλην όμως εξαιρετικά διδακτικό κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αξιοποιηθεί για να τσακιστεί, να γίνει θρύψαλα οποιαδήποτε ομοειδής ρεφορμιστική και συνδιαχειριστική δοξασία, που έχει σαν αποτέλεσμα να επιστρέφουν θριαμβευτές οι δυνάστες των λαών. Να συσχετιστεί ετούτη η συριζαϊκή απόπειρα άμβλυνσης της επίθεσης ιμπεριαλιστών και αστισμού με κάθε παρεμφερή βελούδινη πρόταση, που εν τέλει μόνο λεκτικά και σε επί μέρους σημεία διαφοροποιείται. Δε μπα να βαφτίζεται μεταβατικό πρόγραμμα προς δυαδική εξουσία η` ακόμη πιο βαρύγδουπα και κούφια σαν λαϊκή κυριαρχία.
Κοινός πυρήνας όλων αυτών των θεωριών είναι η επικέντρωση της αναχαίτισης του αντιλαϊκού τυφώνα και του υποτιθέμενου γκρεμίσματος του βάνδαλου κράτους αποκλειστικά στα μονοπάτια ενός κοινοβουλευτικού περίπατου. Λύσεις ρόδινες, ακαριαίες και συνοπτικές με μάχες ωσάν εκείνες της Κωνσταντοπούλου περιορισμένες στα έδρανα της βουλής και αλώνοντας ειρηνικά τις ποικίλες δομές που θεμελίωσε η κεφαλαιοκρατία για να παραμένει ακριβώς ακλόνητη στο βάθρο της.
Τα αναγκαία φρένα
Λες και οι φονιάδες των προσφύγων στα παράλια της Λιβύης (που δεν αποκλείεται να εφορμούσαν και από τη βάση της Σούδας, λογαριασμό θα μας έδιναν άλλωστε) θα παρατηρούσαν απαθείς και εμβρόντητοι την απαλλοτρίωση και ανεξαρτητοποίηση του προτεκτοράτου τους Ελλάδα και την καθαίρεση της προστατευόμενης (κάλυψη με βαρύτατο ομολογουμένως τίμημα για αυτήν) ολιγαρχίας και δεν θα αντιδρούσαν δυναμικά και μανιασμένα, όπως έπραξαν στο παρελθόν στον Γράμμο, στα Δεκεμβριανά και στις 21 Απρίλη του`67. Όλα αυτά τα υπεραπόλυτα αυτονόητα και επιτακτικά τα κατέχουν οι ρεφορμιστές.
Το περίπου 5% της εκλογικής τους δύναμης και με το ισοδύναμο των τίμιων αγωνιστών που επηρεάζουν έφτανε για να έχουν δημιουργήσει σοβαρούς τριγμούς στην ομαλή λειτουργία του συστήματος και στην διεκπεραίωση της πολιτικής του . Πετυχαίνοντας αν όχι ίσως να ακυρώσουν το σχεδόν προς ώρας ανεμπόδιστο ξεδίπλωμα της λαίλαπας, τουλάχιστον οι όροι προώθησης της να μην έχουν διαμορφωθεί τόσο ευνοϊκοί για τους αντιπάλους μας και καταθλιπτικοί για τον λαό. Θα είχαν οπωσδήποτε χαρακτεί ασύγκριτα πιο ελπιδοφόρες προοπτικές για το κίνημα και την λαϊκή υπόθεση.
Όμως ο ρεφορμιστής δεν γίνεται τέτοιος από λάθος ανάλυση και εκτίμηση. Αποτελεί προϊόν ώριμης και παγιωμένης επιλογής στρατοπέδου και δεν αντιστρέφεται ο ρόλος του επ` ουδενί. Διαφορετικά θα αντιλαμβάνονταν τις αρνητικές, αποπροσανατολιστικές και διαλυτικές συνέπειες που έχουν τα προεκλογικά συνθήματα του. Θα επανακαθόριζαν τη στάση τους προτρέποντας τον λαό οι μεν καπηλευτές του κόμματος που πρωτοστάτησε στην Εαμική εποποιία να δοκιμάσει την κατεύθυνση του αγώνα (που φράζουν την υπόλοιπη περίοδο με υποδειγματική σπουδή) και επικουρικά και αλληλένδετα να πασχίσει σε ορισμένο βαθμό για τη θεμιτή ενίσχυση του με ψήφους.
Οι δε μεταβατικοί να απευθύνουν το μήνυμα όχι για μια δυνατή (σε ποσοστά εκλογικά) αντικαπιταλιστική αριστερά, αλλά το κεντρικό πρόταγμα θα ήταν ένα ακμαίο, συσπειρωμένο, μαζικό και μαχητικό κίνημα. Αλλά αν δεν είχανδιαποτιστεί σημαντικά από τη διαβρωτική ρεφορμιστική σκέψη ούτε ουραγοί του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν, ούτε θα ακρωτηριάζονταν και συγχωνεύονταν ένα μέρος τους από την νέα Λαφαζανική φωτοτυπία του σχηματισμού που πριν εγκαταλείψει (η` ένεκα λίστας εξωθηθεί) ήταν προϊστάμενος του. Κατά συνέπεια εφεξής η ΛΑΕ θα μετατραπεί σε έναν ανανεωμένο διασπορέα των σκουριασμένων εκλογικών ψευδαισθήσεων, της ταξικής συνθηκολόγησης και της διαιώνισης της εθνικής υποδούλωσης. Λειτουργώντας παράλληλα σαν αριστερός απορροφητήρας κάθε προβληματισμένου ατόμου που θα αναζητά αυτή τη φορά όχι έναν πιο έντιμο σωτήρα και κάποιο ενσωματωμένο πολιτικό καταφύγιο αλλά κάτι μη μετριοπαθές, μη απαθές και εκτονωτικό σε όσα συνταρακτικά συμβαίνουν γύρω μας.
Στα καθ` ημάς
Άρα το καθήκον αναποδογυρίσματος του κλίματος ηττοπάθειας που έχει ενσκήψει στον λαό πέφτει ακόμη πιο βαρύ στις λιγοστές δυνάμεις που αταλάντευτα και παρόλες τις αντιξοότητες επιμένουν πως η ελπίδα του βρίσκεται μέσα αποκλειστικά στην πάλη του. Που θα ξεκινά από το άμεσο, το καθημερινό και καυτό ζήτημα της επιβίωσης πλεγμένο άρρηκτα με το απώτερο. Με τη θωριά του στραμμένη στον ορίζοντα οικοδόμησης μιας πατρίδας ακηδεμόνευτης, ειρηνικής και σοσιαλιστικής. Απαλλαγμένη από χολεριασμένες ιδεοληψίες συμφιλίωσης με τον αλυσοδεμένο από τους αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές ελληνικό καπιταλισμό.
Όπου αυτές ιδροκοπούν να πείσουν πως η` βαθμιαία η` διακτινιστικά θα επέλθει ο κοινωνικός μετασχηματισμός ήπια, ανάερα και αξιοποιώντας τις χαλύβδινα κλειδωμένες αστικές δομές και θεσμούς. Ο επαναστάτης αριστερός (γιατί η αριστερά στην απογείωση της εξελίσσεται σε κομουνιστική και αυτή ξεκάθαρα είναι αντισυμβατική και κατεδαφιστική για το παλιό και σάπιο και ποτέ μα ποτέ κυβερνητική του σάπιου και πυροσβεστική για το ριζοσπαστικό) δεν ματαιοπονεί πιστεύοντας με μικροαστική αφέλεια πως θα ξεγελάσει και θα κλέψει τα κλειδιά του καπιταλιστή. Απλά εφορμά και συντρίβει τις πύλες της κοινωνίας φυλακής και κάτεργου των εργαζόμενων. Δεν επιτρέπεται στην ανυπότακτη αριστερά να καλλιεργεί ούτε δευτερόλεπτο την νοοτροπία του εκλογικού κρετινισμού και του ανώδυνου περάσματος, μα να την απεχθάνεται και μάχεται ασταμάτητα.
Οφείλει να διαμορφώνει την άποψη πως ακόμη και η πλέον στοιχειώδης υποχρέωση και ανάγκη του λαού να υπερασπίζει το δικαίωμα του στο ψωμί, στην παιδεία, στη σύνταξη και στην περίθαλψη πρέπει να τον προετοιμάζει ώστε να δώσει παρατεταμένες και τραχιές αντιπαραθέσεις. Ειδικά στην ακραία εποχή μας. Θα έχει γίνει κτήμα του η βαθειά πεποίθηση πως όταν θελήσει να αποτινάξει και την ξένη ακρίδα (τον πρωταίτιο των δεινών του) δεν θα εισπνεύσει μόνο τα δακρυγόνα και θα μωλωπιστεί από τα ρόπαλα του εσωτερικού εχθρού του. Θα πρέπει να έχουν εξασφαλιστεί οι προϋποθέσεις απόκρουσης μιας τέτοιας σφοδρότητας και εύρους ασύμμετρη απάντηση από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, των οποίων η απύθμενη αχρειότητα τους οδηγεί με μια μονοκοντυλιά να πνίγουν αθώους. Ομάδες που δεν αναζητούν τίποτα άλλο πέρα από τη διάσωση τους.
Οπότε από τη μία άκρη ως την άλλη οι εκδοχές της αριστεράς που αποφεύγουν να μιλήσουν και περισσότερο να κινηθούν για τη συγκρότηση ενός εύρωστου και προετοιμασμένου για θυσίες αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, του μόνου τρόπου για να δρασκελίσει έστω και ένα μέτρο μακριά από τον θανάσιμο εγκλωβισμό των τυράννων , η` πάσχουν από αβάστακτη ανικανότητα ανάλυσης των δεδομένων η` εσκεμμένα συσκοτίζουν.
Βαριά η καλογερική
Αναμφίβολα επικρατεί στον λαό μετά τη διάψευση των προσδοκιών του από τον ΣΥΡΙΖΑ ένα δυσάρεστο αίσθημα σύγχυσης, αμηχανίας και απογοήτευσης. Η ιστορία δασκαλεύει πως πολύ συχνά στις άπειρες κακοτοπιές και κατηφοριές της παρατηρούνταν συχνά εντυπωσιακά πυκνές στον χρόνο και οβιδιακές στο περιεχόμενο αλλαγές και μεταβάσεις. Καθυστερήσεις και παλινωδίες στη ροή της υπήρχαν (με ορόσημο την ανεκτίμητη εμπειρία της παλινόρθωσης) και θα εξακολουθούν να συμβαίνουν. Στασιμότητα όμως ποτέ. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε από η φύση για να είναι σκλάβος η` και εκμεταλλευτής ακόμη.
Οι συνθήκες τον υποχρεώνουν να πληρώσει ένα τεράστιο (το πιο μαρτυρικό όντως) τίμημα για την αναγωγή του από τα αρχέγονα κοινόβια της άμιλλας μέσα στις σπηλιές προς στις σύγχρονες κομουνιστικές κοινωνίες του αύριο. Ποτέ όμως δεν θα καθηλωθεί και συμβιβαστεί στο διηνεκές με τον βόρβορο και την οδύνη της ταξικής αδικίας και σύνθλιψης. Ειδάλλως θα μας διαφέντευαν ακόμη οι δουλοκτήτες Νέρωνες και όχι οι διάφοροι Μέρκελ και Ομπάμα.
Στα τετρακόσια χρόνια του οθωμανικού ζυγού και αργότερα με τις ναζιστικές σφαγές και φρικαλεότητες στο Δίστομο πραγματικά τότε κατρακυλούσε η απόγνωση του κόσμου στα Τάρταρα. Όμως και η τουρκοκρατία και η κατοχή έσβησαν. Με απίστευτη ταχύτητα μπορεί οι ωκεανοί της νηνεμίας και της παραίτησης να φουρτουνιάσουν ξαφνικά και με την κατάλληλη υποδαύλιση να μην έρθει ανάποδα ο ντουνιάς, αλλά έστω να ξεκινήσουν να αμφισβητούνται και κλονίζονται τα αγκωνάρια και η υπόσταση του.
Παρόμοια κατέχουν άπταιστα αυτοί που συντάσσουν με λεπτομέρεια τα μνημόνια και προκηρύσσουν τις εκλογές και πνίγουν γυναικόπαιδα πως όσο ανελέητα μέτρα καταφθάνουν, άλλο τόση αγανάκτηση θα πυροδοτούν. Εθελοτυφλούν θεωρώντας πως θα μετριάσουν το δικό τους άγχος για την χειραγώγηση του λαού αποσπώντας τη συγκατάθεση του μέσω του εκλογικού τεχνάσματος (κραυγαλέα απόδειξη του πόσο τον φοβούνται) και της κατ` επέκταση καταλλαγής της δυσαρέσκειας του. Η αγριότητα των μέτρων δεν θα αφήσουν τα φτωχομεσαία στρώματα σε χλωρό κλαδί, αλλά και επί μακρόν η` και συντομότερα βουβό και άπραγο.
Η πυρίμαχη επιμονή και σθένος μας
Ομολογουμένως όπως τα πάντα παρουσιάζουν μια σχετική αντιφατικότητα, έτσι και η απεύθυνση μιας επαναστατικής οργάνωσης όπως η δική μας για την εκλογική ενίσχυση της εμπεριέχει ένα οξύμωρο στοιχείο. Απέχει όμως παρασάγγας η θέση που εκθειάζει και ανεβάζει στα ουράνια τον ρόλο της ψήφου υπονομεύοντας τη καταλυτική παρέμβαση των μαζών στο προσκήνιο και καλεί να προτιμηθεί πλατιά με συνήθως κινδυνολατρική επιχειρηματολογία, με την πλήρως αντίθετη που ισχυρίζεται πως δεν έχει βαρυσήμαντη αξία για τη μοίρα του λαού.
Σε αυτό ακριβώς το κομβικό σημείο και για αυτό βασικά τον λόγο η ενίσχυση της πρότασης που υποτιμά την κάλπικη κάλπη σηματοδοτεί μια αντίστοιχη αποδέσμευση μερίδας λαού που την υιοθετεί και αυτόματα γέρνει η πλάστιγγα υπέρ της αγωνιστικής διεξόδου. Άρα τη μόνη δύναμη που αποκτά η ως αξίωμα μας μηδαμινότητα της ψήφου είναι όταν κατευθύνεται στην άποψη που διαλαλεί και εργάζεται για την κατανόηση της αναγκαιότητας ανάπτυξης αντιστάσεων και διεκδικήσεων.
Έτι απλούστερα, το μόνο βάρος η ψήφος το αντλεί όταν δίνεται στην φωνή που λέει πως η ελπίδα εντοπίζεται μονάχα στους αγώνες και όχι από τον οιονδήποτε μεσσία προκύψει. Αποζητούμε τη ψήφιση της παρουσίας μας που αγωνιά και διατρανώνει την ανάγκη για αγωνιστική συνέχεια και επικρίνουμε όσους την επιδιώκουν θεωρώντας τη θαυματουργό μέσο για να ενταφιάσουν κατόπιν την κινηματική προέκταση της.
Φοβούνται οι αντίπαλοι μας τους ψηφοφόρους που την επόμενη θα γίνουν διαδηλωτές, απεργοί, καταληψίες και ορέγονται εκείνους που ακουμπούν τα πάντα στην χοάνη της ελπίδας. Τουναντίον η πληθωρική στήριξη του εκλογολάγνου φορέα εξασθενεί ανησυχητικά τις γραμμές του κινήματος εξαιτίας της απομάκρυνσης πολύτιμου δυναμικού από εκεί βαυκαλίζοντας το με κοινοβουλευτικές πλάνες. Όσο δε μεγεθύνεται η αγριότητα του συστήματος, άλλο τόσο πρέπει να αυξάνεται η σχεδόν ανάδελφη και <<αιρετική>> πρόταση μας μέσα στο σφύζον αστικορεφορμιστικό τοπίο των κομμάτων.
Λαέ πολέμα
Ενάντια στο κυρίαρχο λοιπόν ρεύμα διατυμπανίζει η εκλογική συνεργασία και συμπόρευση στους δρόμους ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ την ολοένα και πιο πιεστική ανάγκη συμμετοχής στα επικείμενα ξεσπάσματα κάθε δυσαρεστημένου από την <<προδοσία>> της ούτως η` άλλως εκ προοιμίου καταδικασμένης προς πλήρη αντιδραστικοποίηση συνδιαχειριστικής λογικής. Τρέμει όλη η ρεφορμιστική συγχορδία μην αποκαλυφθεί πως η ατιμωτική αποτυχία του Τσίπρα καταδείξει πως συμπαρασύρει μαζί της όλο το συνονθύλευμα των ταυτόσημων αντιλήψεων.
Όποιος λαϊκός άνθρωπος λοιπόν απαγκιστρώνεται από τις εκλογικές αυταπάτες και αντιλαμβάνεται πως η κάθε μέρα που ξημερώνει θα είναι πιο μαύρη από την περασμένη η` διερωτάται γιατί παρά την ξέφρενη επίθεση του συστήματος ο λαός δεν εμπιστεύεται πλέον τη γροθιά του που είχε εξασφαλίσει τις φυλλορροούσες κατακτήσεις του, ας βηματίσει την δοκιμασμένη και πετυχημένη πορεία των αγώνων.
Είναι θλιβερό σύμπασα σχεδόν η αριστερά ανίατα να ανακυκλώνει τον εκλογικό κρετινισμό και να αγκυλώνει κινηματικά τον λαό σε μια περίοδο που τρώει η μύγα σίδερο και ο πάτος του βαρελιού διαρκώς θα μετακινιέται προς τα κάτω φαντάζοντας το κάθε μνημόνιο απαλό ράπισμα σε σύγκριση με το μεταγενέστερο. Καλαμιά στον κάμπο δυστυχώς παραμένει η θέση μας για την ελπίδα που οριοθετείται και ζωντανεύει μοναχά στα πλαίσια της πάλης.
Όμως είναι σπίθα για αντίσταση εκεί που το βεληνεκές της δράσης μας φτάνει, μαγιά για τους όποιους θύλακες εναντίωσης ξεφυτρώνουν αυθόρμητα και παραμονεύει υπομονετικά να διασταυρωθούν οι μικρές πρωτοπόρες φουρνιές συντρόφων με τους σίγουρους ξεσηκωμούς που μοιραία θα προκύψουν. Ώστε να τονωθούν οι κινήσεις υπεράσπισης του πιο άμεσου και καθημερινού, να προαχθεί η βαθμιαία ανέλιξη του κινήματος, να μεταλαμπαδευτούν τα κομουνιστικά ιδεώδη και να προλειανθεί η αναμέτρηση.
Τότε η κάθε ψήφος με τέτοια χροιά αγωνιστικής κατεύθυνσης αποτελεί ένα μικρό βήμα προς τα μπροστά. Η ψήφος του κατευνασμού αντίθετα, ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω. Όλες οι εκατοντάδες και χιλιάδες πνιγμένοι – δολοφονημένοι πρόσφυγες και το δράμα ανάμικτο με τη δυσανασχέτηση του λαού μας ένεκα των επιπτώσεων από τα μνημονιακά μέτρα σαλπίζουν την αντίστροφη μέτρηση για τους φταίχτες. Καθήκον μας βαρύ το μέτρημα ετούτο να γίνεται όσο πιο γρήγορα, σωστά, βροντερά και μαζικά μπορεί.