Η Ευρώπη των λαών που θα ‘θελα με πάθος κι εγώ να ζω στην καρδιά της, σε μένα είναι άγνωστη. Ο αυτοσεβασμός όμως δε μου είναι.
«Αυτές τις δυστυχισμένες μέρες παρακολουθώ τις πολιτικές εξελίξεις με αγωνία και πόνο, όπως κάθε Έλληνας. Αυτό είναι ένα κοινό σημείο να πιαστεί κανείς για να ξεκινήσει μια τοποθέτηση. Όλοι επίσης φοβόμαστε για την επόμενη ώρα. Κι αυτό είναι κάτι που έχουμε κοινό ακόμα.
Όμως τι κάνει ο καθένας μας αυτήν την αγωνία, τον πόνο, το φόβο, είναι αυτό που μας διαφοροποιεί. Σκυμμένοι στις ζωές μας ψάχνουμε να βρούμε ένα ανοιχτό παράθυρο που θα μας βγάλει στο ναι ή στο όχι.
Την ιδεολογία σου, βέβαια, στη ζωή, τις κόκκινες γραμμές σου, το όραμα για το μέλλον, το διαμορφώνεις από όταν αρχίζεις να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου, δουλεύοντάς τον, μέσα από τις σχέσεις σου με τους άλλους, τη στάση σου απέναντι στον κόσμο, αυτά που θα χρειαστεί ενδεχομένως και να γκρεμίσεις για να χτίσεις κάτι πιο δίκαιο. Δε φτάνει ο χρόνος λίγο πριν από ένα αμφιλεγόμενο, κακά τα ψέμματα, δημοψήφισμα.
Γι’ αυτό και θα θελα να τα λέγαμε νωρίτερα και να λέγαμε και πιο λίγα και να παλεύαμε νωρίτερα, πολλοί περισσότεροι και πολύ περισσότερο. Θα ήθελα να μπορείς να σέβεσαι τη γνώμη μου κι εγώ τη δική σου, γιατί θα ξέραμε στα αλήθεια τι σημαίνει να κατακτάς κάτι τόσο σπουδαίο μέσα από τους σκληρούς αγώνες που έδωσαν οι άλλοι, οι μεγάλοι, πριν από μας, για μας.
Δεν είμαι αφελής, ούτε ονειροπόλος. Δεν περιμένω, όποια τροπή κι αν πάρουν τα πράγματα, κανένα θεαματικά καλύτερο αύριο να μου χαριστεί. Πόσο μάλλον, από θεσμούς που με εξουσιάζουν βρώμικα, με απαξιώνουν και δε με υπολογίζουν. Η Ευρώπη των λαών που θα ‘θελα με πάθος κι εγώ να ζω στην καρδιά της, σε μένα είναι άγνωστη. Ο αυτοσεβασμός όμως δε μου είναι. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτόν και δε θέλω να τον χαρίσω έτσι…αμαχητί.
Γι’ αυτό, ΟΧΙ. Για την τιμή των όπλων και την προσωπική μου ηθική, ΟΧΙ.”