Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Να κλείσεις θες πληγή θανατηφόρα και μες στα νέα ψάχνεις για δουλειά.
Τα δάκρυα σου γίνονται μαστίγια και τον λαιμό σου σφίγγουν σα θηλιά.
Όσα τα κέρδισες με τα μαρτύρια τα παζαρεύουν πάλι στα χαρτιά,
τρέχεις να ψάξεις μες στα καταφύγια και βρίσκεις μιαν αιχμάλωτη γενιά.
Ηλεκτρικός Θησέας Δημήτρης Βάρος – Γιάννης Μαρκόπουλος
πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος & Μαρία Φωτίου (Ντουέτο
Άλλος ένας συνάνθρωπος μας πέθανε σε παγκάκι, μόνος κι αβοήθητος. Και να πάλι αρθρογραφία, δημόσιες δηλώσεις και συσκέψεις επί συσκέψεων για να γίνουν τα αυτονόητα. Ένας άστεγος νεκρός στην όμορφη πόλη μας όπου οι αρχές ενδιαφέρονται μόνο για να κάνουν τεμενάδες στους τουρίστες των κρουαζιερόπλοιων που φέρνουν συνάλλαγμα και έσοδα στην τοπική κοινωνία – που δεν φέρνουν αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Ενώ οι άστεγοι; Σιγά, με φτωχούς και κατατρεγμένους θα ασχολούμαστε τώρα; Αλλιώς θα υπήρχε και η ελάχιστη βοήθεια σε αυτούς τους ανθρώπους, που αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό λόγω της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης, τόση ώστε να μην πεθαίνουν αβοήθητοι στον δρόμο! Και ελάχιστη βοήθεια σημαίνει την ύπαρξη ενός ξενώνα αστέγων και την παροχή υγειονομικής περίθαλψης και σίτισης αυτών.
Η αλήθεια είναι ότι και αυτή η λύση αποτελεί ημίμετρο και θα μπορούσε να έχει μόνο προσωρινή εφαρμογή, ώσπου να αντιμετωπιστεί το θέμα με ουσιαστικότερο τρόπο, αλλά ακόμα και για αυτό δεν υπάρχει η διάθεση. Στις αρχές της προηγούμενης χρονιάς, όπου είχαμε άλλο ένα νεκρό κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο κέντρο της πόλης, αυτό το αίτημα ήταν κεντρικό θέμα στις καθημερινές συζητήσεις στα ΜΜΕ, στα καφενεία και μέσα στις δημοτικές παρατάξεις αλλά εκτός από μια προσωρινή λύση που βρέθηκε με τη φιλοξενία ορισμένων ατόμων στο Γηροκομείο και στο στάδιο της Παλιάς Ηλεκτρικής, κι αυτή ώσπου να περάσει η βαρυχειμωνιά, τίποτα μετά δεν έγινε για την οριστικοποίηση κάποιων δομών φιλοξενίας των αστέγων της πόλης μας. Τα ρεπορτάζ και οι δηλώσεις των αντιδημάρχων μας μιλούν για τις προσπάθειες που καταβάλλει ο δήμος για την εξεύρεση λύσης στο ζήτημα των αστέγων, καταγγέλλοντας παράλληλα την έλλειψη χρηματοδότησης και τα εμπόδια που βάζει η γραφειοκρατία και η κεντρική διοίκηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόταση του δήμου για να δημιουργηθεί ξενώνας αστέγων στο Παλιό Ψυχιατρείο Χανίων το πρόγραμμα κόλλησε στην Κοινή Υπουργική Απόφαση η οποία δεν έχει εκδοθεί, βάζοντας εμπόδια στην υλοποίηση της πρότασης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι και η ίδια η δημοτική αρχή δεν έχει τις ευθύνες της.
Ο Δήμος, αν ήθελε να βοηθήσει και να δώσει λύσεις, θα έπρεπε να καταγγείλει δημόσια αυτές τις τακτικές από την πλευρά του και να καλέσει τους πολίτες των Χανίων να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση ή τουλάχιστον να επιμείνει μέχρι τέλους για τη δημιουργία ενός ξενώνα και να μην περιμένει την καλή διάθεση κάποιου ιδιώτη που θα παραχωρήσει εκείνο τον κατάλληλο χώρο για τη δημιουργία του ξενώνα, όπως είναι η ουσία της πρόσκλησης ενδιαφέροντος από την πλευρά της κοινωνικής υπηρεσίας του δήμου. Αλλά πως θα δώσει λύσεις στο προβλήματα η δημοτική αρχή αφού στην ουσία αποτελεί μέρος του προβλήματος; Γιατί ας είμαστε ξεκάθαροι, η δημοτική πλειοψηφία που κόπτεται για το καλό των άστεγων και όχι μόνο κατοίκων αυτής της πόλης, είναι η ίδια που στηρίζει τις μνημονιακές πολιτικές που δημιουργούν άστεγους ή οδηγούν συνανθρώπους μας στην αυτοκτονία, αποδεχόμενη τις απολύσεις των εργαζομένων στον δήμο (δημοτική αστυνομία) και χωρίς να αναλάβει μια πρωτοβουλία στήριξης τους ή ζητώντας να ενημερώνεται για τους πλειστηριασμούς που αφοράν συμπολίτες μας για λόγους «έννομου συμφέροντος», δημιουργώντας αρνητική πρωτοτυπία για τα δεδομένα των ΟΤΑ! Και δεν ξεχνάμε βέβαια, την καθυστέρηση Έτσι κι αλλιώς ο Καλλικράτης, που είναι η έκφραση των μνημονίων και της φτωχοποίησης σε τοπικό επίπεδο, έλαβε εγκωμίων από την πλευρά της δημοτικής αρχής, ενώ εάν θα ήθελαν να είναι συνεπείς θα έπρεπε να τον είχαν καταγγείλει από την αρχή και όχι να φτάνουν τόσα χρόνια μετά για να ασχοληθούν με ένα θέμα που αποτελεί κομμάτι αυτής της καταστροφικής πολιτικής.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι τοπικό, ούτε αφορά ένα ορισμένο κομμάτι του πληθυσμού αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί στο σύνολό του ως ένα πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα που δεν χρειάζεται αναβολής. Χρειάζεται να υψώσουμε ένα μεγάλο κοινωνικό τείχος ενάντια σε εκείνες τις πολιτικές που με τις περικοπές στη δημόσια χρηματοδότηση της υγείας και της πρόνοιας, που με τα κλεισίματα σχολείων και νοσοκομείων, με τους πλειστηριασμούς αλλά και με το τελευταίο κύμα απολύσεων οδηγούν ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων αυτής της χώρας στην απόγνωση και στην περιθωριοποίηση με αποτέλεσμα είτε την αυτοκτονία, είτε τον θάνατο όπως του άστεγου συμπολίτη, είτε τη μετανάστευση. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα τείχος κοινωνικής και οικονομικής προστασίας που δεν θα βασίζεται στην εργασία εθελοντών ή στα συσσίτια της Εκκλησίας και των ΜΚΟ ή που θα αρκείται σε ημίμετρα, αλλά ένα τείχος που θα βάλει τις ρίζες για σταθερή εργασία για όλους χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς και σκοπιμότητες, που θα φροντίζει για τη σίτιση και την υγεία των αστέγων, των ανέργων και των μεταναστών, οικοδομώντας τις κατάλληλες συνθήκες και υποδομές για να βγουν από το περιθώριο οι συμπολίτες μας και προτάσσοντας τα αιτήματα για απαγόρευση των απολύσεων και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, επαναπροσλαμβάνοντας τους απολυμένους σε κάθε χώρο, διαγράφοντας τα χρέη των νοικοκυριών.
Οι απεργίες στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις σχολές για να μην διαλυθεί η δημόσια υγεία και η παιδεία δείχνουν ποιος μπορεί να παλέψει για τις ανάγκες των εργαζομένων ώστε ούτε τις δουλειές τους να χάσουν, αλλά και να κρατήσουν ανοιχτές τις υπηρεσίες που εξασφαλίζουν την ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας και ζωής. Οι απεργίες διαρκείας, με συντονισμό από τα κάτω και με ύπαρξη απεργιακών επιτροπών και απεργιακών φρουρών σε κάθε χώρο δουλειάς μπορούν να εξασφαλίσουν την επιτυχία αυτής της προοπτικής. Ο ιστορικός και κοινωνικός χρόνος έχει συμπιεστεί τόσο πολύ που οποιαδήποτε ολιγωρία θα βάζει εμπόδια στη δράση μας. Για να τελειώνουμε μια και καλή με τις μνημονιακές πολιτικές άλλα και τους ανάλγητους τύπους όπως τον Στουρνάρα, που χθες στη εκπομπή Ενικός του Χατζηνικολάου και σε τοποθέτηση τηλεθεατή για την απόφαση ενός νέου ζευγαριού να προχωρήσει σε έκτρωση λόγω οικονομικής ανέχειας αυτός απάντησε πως δεν ασχολείται μ’ ένα αστείο θέμα, αμφισβητώντας ακόμα και ότι υπήρξε ένα τέτοιο γεγονός. Ακόμα ο Στουρνάρας υπεραμύνθηκε των πολιτικών επιλογών της κυβέρνησης υποστηρίζοντας πως τα μνημόνια είναι μονόδρομος καθώς δεν υπάρχει άλλη λύση για τη χώρα, δημαγωγώντας υποκριτικά ότι γνωρίζει πως είναι να ζει κανείς με 500 ευρώ! Αλλά η αλήθεια είναι άλλη και πρέπει να την αναλογιστούμε όλοι μας: για πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε αυτούς που θεωρούν την ανθρώπινη ζωή αναλώσιμη και την απώλεια της ως ένα αστείο;