Θεολόγος – Φιλόλογος – τ. Γυμνασιάρχης
Πρωτοψάλτης του Ιερού Καθεδρικού Ναού Εισοδίων Θεοτόκου Χανίων – τ. Πρόεδρος του Συνδέσμου Ιεροψαλτών Νομού Χανίων
«Αίνει, η ψυχή μου, τον Κύριον εν τη ζωή μου, ψαλώ το Θεώ μου έως υπάρχω».
(Ψαλμ. 145, 1-2)
Με πολύ οδύνη έφτασε στ’ αυτιά και στην καρδιά μας η είδησις της εκδημίας του αξιαγάπητου και πολυαγαπητού μας αειμνήστου Νικολάου Πιακή.
Κάτι το απίστευτο, μα όχι αναπόφευκτο, αφού ο θάνατος καιροφυλακτεί από τότε που βρισκόμαστε στα σπλάχνα της μάνας μας, πριν ακόμη δούμε το φως της ημέρας.
Όμως, πώς να το κάνομε, θέλομε να χαρούμε το μεγάλο δώρο του Θεού την ζωή μας. Την ζωή των δικών μας να συγχαρούμε, την φύση, την όμορφη Δημιουργία του Θεού. Και πορευόμαστε με όνειρα, με προσπάθειες φιλότιμες, με δυσκολίες, με χαμόγελα και δάκρυα, με ξάστερους και μαύρους ουρανούς. Και κάτι χτίζουμε. Και κάτι προσφέρομε και κι εμείς, και μας χαίρονται και χαιρόμαστε τους συνανθρώπους μας. Και είμαστε και νοιώθουμε έτσι ευτυχισμένοι. Οι συνάνθρωποί μας, η οικογένειά μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας και πλατύς, ή στενός χώρος της εργασίας μας και της φιλότιμης προσφοράς μας.
Μέσα σ’ αυτήν την ανθρώπινη πορεία βάδιζε κι ο αγαπητός μας Νικόλαος Πιακής μέχρι που ξαφνικά κι απροειδοποίητα άφησε την τελευταία του πνοή σε μια στιγμή άφατης χαράς και ευτυχίας, την ώρα που έπαιζε με το μονάκριβο εγγονάκι του. Είναι ακριβώς η επαλήθευσις των λόγων ενός τροπαρίου της εξοδίου Ακολουθίας «Ορώντες με άφωνον και άπνουν προκείμενον…. Την γαρ χθες ημέραν μεθ’ ημών ελάλουν, και άφνω επήλθέ μοι η φοβερά ώρα του θανάτου».
Έτσι ξαφνικά έφυγε από ανάμεσά μας ο Νίκος μας. Ο Νίκος μας, ο χαρισματικός, ο ευγενής, ο υποδειγματικός συνάνθρωπός μας και οικογενειάρχης. Η αηδών της Εκκλησίας, ο καθηγητής και λαμπαδούχος της Βυζαντινής μας Μουσικής. Το κόσμημα του Εκκλησιαστικού Αναλογίου. Ο Άνθρωπος που αχτινοβολούσε μεγαλείο και αποσπούσε την τιμήν και την διάκριση των άλλων.
Τον Νίκον μας, τον εγνώρισα πολύ μικρό παιδάκι με τα άλλα αδελφάκια του τον Γιώργο, την Ευθαλία και την Ιωάννα, όταν ο πατέρας τους λαϊκός τότε, ο μετέπειτα καλός κληρικός, αείμνηστος π. Στυλιανός Πιακής και κτήτωρ του ομώνυμου Ιερού Ναού Αγίου Στυλιανού Κλαδισού Χανίων, ήταν νεοκόρος του Ιερού Ναού Ιωάννου Χανίων, που επήγαινα και εβοηθούσα στο Ιερό και αργότερα στο ψαλτήρι.
Μια αγία οικογένεια με μητέρα την αείμνηστη κι αυτή Αικατερίνη.
Και επέρασαν τα χρόνια και ο Νίκος ηύξανε παιδεία και ηλικία και φθάνει στα καθηγητικά έδρανα και στο Αναλόγιο. Πτυχιούχος της Βυζαντινής Μουσικής και Γυμνασιάρχης. Επί δε σειράν ετών Πρωτοψάλτης σε διάφορους ναούς με τελευταίον, και λίαν ευδοκίμως, τον Ιερόν Καθεδρικόν Ναόν των Εισοδίων της Θεοτόκου, της πόλεως Χανίων.
Μια ζωή υμνωδός του Θεού με την ψαλμικήν του μεγαλοπρέπειαν και την υποδειγματικήν ζωή του. Ίδρυσε και προήδευσε επί σειρά ετών τον Σύνδεσμο των Ιεροψαλτών κατ’ αρχάς της πόλεως Χανίων και μετέπειτα του Νομού Χανίων. Ανύψωσε και ανέδειξε τον θησαυρόν μας την ατόφια Εκκλησιαστική Βυζαντινή Μουσική. Έφερε κοντά τους χιλιάδες συμπολίτες μας και δεν θα ξεχάσει κανείς προπαντός τις εκδηλώσεις κατά την κοπήν της Βασιλόπιττας του Συνδέσμου.
Δυστυχώς, μας έφυγε, και μάλιστα ενωρίς, ένας υπέροχος, πολύτιμος Άνθρωπος, αφήνοντας μεν αγιότητα βίου, μεγάλο δε κενό και μάλιστα στο πρωτοψαλτικό Αναλόγιο του Καθεδρικού Ναού Χανίων.
Όντως, μακαρία η μετάστασίς του και μάλιστα ανώδυνος, ανεπαίσχυντος και ειρηνική.
Απόλυτα συμμεριζόμαστε την οδύνην της εκλεκτής και ανταξίας συζύγου του καθηγήτριας κυρίας Ζωής, και των καλών παιδιών της. Όμως, θα πρέπει μέσα στον μεγάλο πόνο τους να αγάλλονται, γιατί ο Άνθρωπός τους, ο Νικος μας, ήταν στύλος ολόφωτος Ανθρωπιάς και Αγίας προσφοράς και θα συνεχίζει να υμνεί στον ουρανόν, με τους αγγέλους, τον εν Τριάδι Θεόν και τους Αγίους του.
Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης – Ακαδημαϊκός.
