Γράφει ο ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Ιεροκήρυκας Ι.Μ. Κισάμου & Σελίνου
Με πολύ πόνο έφθασε στ’ αυτιά και στην καρδιά μας η τραγική είδηση ότι η αγία ψυχή του μακαριστού ιερέως π. Ελπιδοφόρου Τεκάκη μετέστη στα ουράνια σκηνώματα και μάλιστα τόσο απρόοπτα και τόσο τραγικά.. Η εκδημία του αποτελεί τεράστια απώλεια. Γιατί ο ηγαπημένος μας π. Ελπιδοφόρος ήταν η πηγή από την οποία αντλούσαμε το πλήθος των αρετών με πρώτιστη την Ταπείνωση. Κάτι το σπάνιο σε κληρικούς και λαϊκούς. Υπήρξε ο καλύτερός μας, και δεν νομίζω κανείς από εμάς όσο εγωιστής και «αγιοφανής» κι αν είναι να το αμφισβητήσει.
Ήταν ο υψηλότερα ιστάμενος από όλους μας, κι ας γράφτηκε σε σχετικό δημοσίευμα, «ανθρωπάκι», και μάλιστα δύο φορές. Το ύψος του π. Ελπιδοφόρου δεν το είχε κανείς μας. Ένεκα της ταπεινώσεώς του είχε την σωτήρια αυτογνωσία. Και όποιος έχει την αυτογνωσία έχει και την θεογνωσία.
Έζησα πάρα πολύ τον αγιασμένο π Ελπιδοφόρο. Ταπεινός στο έπακρον. Απλός. Υπάκουος έχοντας επίγνωση, από τους ολίγους, τι εστίν Ιερωσύνη και όταν λειτουργούσε, λες και δεν πατούσε στην γη. Ναι, αυτό, το «ανθρωπάκι» (!) που μακάρι να θέλαμε να του μοιάζαμε.
Πάντα ήθελε να ήταν τελευταίος. Εμελετούσε πολύ, ήταν δε πολύ συνεπής στα καθήκοντά του. Εξυπηρετούσε τέσσερα χωριά: Κεραμωτή , Σφηνάρι, Λιβάδια και Μελισσιά. Δεν άφησε κανένα παραπονούμενο. Να τρέχει και να τελεί όλες τις ακολουθίες, ήπιος , γαλήνιος και πάντα υποχωρών λόγω της μεγίστης ταπεινώσεώς του και δεν ήταν λίγες οι φορές που πληγώθηκε…
Αγαπούσε, ανεχότανε και εξυπηρετούσε τους πάντες γενόμενος τύπος Χριστού, ο οποίος ήταν «πράος και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ΙΙ,29). Μόνον ένας τέτοιος τύπος Χριστού μπορεί να αγαπήσει και να διακονήσει τους άλλους.
Αγαπούσε πολύ την τροφοδότρα γη. Του άρεσε η γεωργία, τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια. Το σπίτι του γεμάτο δέντρα και λουλούδια. Έφτιαχνε τον κήπο του. Καλλιεργούσε την γη, άλλωστε πάνω σ’ αυτήν την καλλιέργεια κόπηκε, και πολύ σκληρά, το νήμα της ζωής του. Μιας ζωής βασανισμένης και με πολλές πληγές όπως εκείνη με τον, από τροχαίο, θάνατο της κόρης του Ελένης.
Πόνος, τραγωδίες, αλλά υπομονή και καρτερία, που μόνο όσοι έχουν ταπείνωση μπορούν να ζήσουν. Κι ο π. Ελπιδοφόρος όρθιος, «εδραίος και μη μετακινούμενος από της ελπίδος του ευαγγελίου» (Κολασ. 1, 23). Και στο πλευρό του η πρεσβυτέρα του Φρειδερίκη, αυτή η υπέροχη και πονεμένη ψυχή. Προσευχόμαστε ο Θεός να την στηρίξει και το έλεός Του την «καταδιώξει (είναι κοντά της) όλες τις ημέρες της ζωής της» (Ψαλμ. 22,6). Θεία ευλογία και παρρησία που είχε σύζυγον τον αγιασμένον π. Ελπιδοφόρον.
Αγαπημένε μας και θεομακάριστε, γιατί εμείς είμαστε ανάξιοι να σε μακαρίσομε, π. Ελπιδοφόρε: Μετέστης προς την ζωήν , συ που ταπεινά και αφοσιωμένα διακόνησες την Ζωή, τον Χριστόν μας. Μια πιστή και υποδειγματική για όλους μας διακονία. Δούλος πράγματι του Θεού, και όχι όπως φαρισαϊκά το λέμε εμείς τάχα οι «άξιοι», ίσως γιατί έτσι μας συμφέρει και μας «ανυψώνει» (!) , ή γιατί έτσι τα λένε τα χαρτιά μας. Εσύ όντως άξιος εργάτης και δούλος του Θεού εισήλθες εις την χαράν του Κυρίου σου (Ματθ. 25,21).
Απ’ αυτήν την θέση της αιωνίου χαράς και ευφροσύνης, πρέσβευε για μας να σε μιμηθούμε και, βαδίζοντες στα άγια αχνάρια σου, να συζήσομε και στα ουράνια σκηνώματα. Σ’ ευχαριστούμε για όλα.
