Η Γηραιά Ήπειρος βαδίζει πλησίστια προς την σοβαρότερη κρίση που γνώρισε μετά το 1945.
Μια κρίση υπαρξιακή καθώς το άθροισμα των διάφορων πτυχών της από την ενεργειακή μέχρι την επισιτιστική κρίση και το νέο προσφυγικό κύμα απειλούν όχι μόνον την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αλλά και την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα σε όλες τις χώρες.
Απέναντι στην προαναγγελθείσα παραπάνω «Τέλεια Καταιγίδα» βρίσκονται οι πιο αδύνατες στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία κυβερνήσεις και έτσι εύλογα τίθεται το ερώτημα αν η διαχείριση των παρενεργειών των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία είναι ρεαλιστικός στόχος η απλά ένα ευχολόγιο σαν τα κείμενα των συμπερασμάτων των Συνόδων Κορυφής των 27.
Ας δούμε τους πολιτικούς συσχετισμούς και ισορροπίες σε έξη ευρωπαϊκές χώρες το εκτός Ε.Ε πλέον Ηνωμένο Βασίλειο , την Γαλλία , την Γερμανία , την Ιταλία, την Ισπανία και την Βουλγαρία.
Με τα σημερινά δεδομένα και εκτός απροόπτου ο Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Τζόνσον , βαριά τραυματισμένος από την πρόσφατη εσωκομματική ανταρσία και με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ήττα των Συντηρητικών όποτε και να γίνουν εκλογές είναι ένας ηγέτης σε αποδρομή.
Η παραίτηση του και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες μπορούν να συμβούν ανά πάσα στιγμή.
Ακυβέρνητη πολιτεία κινδυνεύει να γίνει η Γαλλία μετά την αποτυχία του Μακρόν να διασφαλίσει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την αδυναμία του Μελανσόν να επιβάλλει συγκατοίκηση με τον διορισμό του ως Πρωθυπουργού.
Το πιο πιθανό σενάριο των εξελίξεων είναι η αναζήτηση ad hoc πλειοψηφιών ανά νομοσχέδιο.
Στην Ιταλία η κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στηρίζει την κυβέρνηση Ντράγκι είναι ιδιαίτερα εύθραυστη όπως έδειξε η πρόσφατη διάσπαση του Κινήματος των Πέντε Αστέρων.
Όσο πλησιάζει η ώρα της κάλπης, την Άνοιξη του 2023 τόσο τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού θα προβληματίζονται αν πρέπει να αποσυρθούν από την κυβέρνηση για να μειώσουν την φθορά της συμμετοχής του σε μια σχεδόν κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Είναι ενδεικτικό ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σταθερή άνοδο του ακροδεξιού κόμματος «Αδέλφια της Ιταλίας» που είναι εκτός κυβέρνησης.
Στην Ισπανία οι πρόσφατες τοπικές εκλογές στην Ανδαλουσία έδειξαν ότι ταυτόχρονα με την αποδυνάμωση των Σοσιαλιστών του Πρωθυπουργού Σάντσεθ υπάρχει μια δυναμική κατάτμησης του πολιτικού τοπίου ένα δεδομένο που εκ των πραγμάτων θα δυσκολέψει τον σχηματισμό κυβερνήσεων.
Στην Γερμανία ένα εξάμηνο μετά τον σχηματισμό της η τρικομματική κυβέρνηση Σολτς είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί μπροστά σε κρίσιμες επιλογές που θα πατήσουν τις κόκκινες γραμμές τόσο των Πρασίνων όσο και των Φιλελευθέρων.
Η επιστροφή στον άνθρακά και στον λιγνίτη είναι αναπόφευκτη ενώ είναι ζήτημα χρόνου η εγκατάλειψη της σκληρής δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής.
Τέλος έξη μήνες μετά τον σχηματισμό του κατέρρευσε η υπό τον Πέτκοφ κυβέρνηση στην Βουλγαρία με τον παραιτηθέντα Πρωθυπουργό να χρεώνει την πολιτική κρίση σε παρέμβαση του Κρεμλίνου αναφερόμενος προφανώς στο κλείσιμο της στρόφιγγας του Φυσικού Αερίου από την Γκαζπρομ.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία βρήκε την Ε.Ε σε στασιμότητα ανεπαρκή θεσμικά να αντιμετωπίσει καταστάσεις έκτακτης ανάγκης με την πλειοψηφία των χωρών –μελών να έχουν κυβερνήσεις κατώτερες των περιστάσεων.